Æskan - 01.02.1987, Blaðsíða 7

~ Hei, það var ekki til kalt kók.
Viltii ekki alveg eins appelsín?
~ Ha, jú, jú, mér er alveg sama,
svarar hún og lítur upp.
Hann sest á móti henni og réttir
henni appelsínið. Hann rennir hend-
'nni í gegnum blautan toppinn á sér,
tekur stóran sopa úr flöskunni og
þurrkar sér svo um munninn með
handarbakinu. Hann er æði.
~ Voru Hjörvar og Gulli á ballinu?
sPyr hann og teygir úr sér.
~ Já, Hjörvar var en ég sá ekki
Gulla, svarar hún og heyrir í sama bili
að útihurðin er rifin upp með látum.
^au líta bæði þangað og sjá sér til
tnikillar furðu að fjórir strákar, allir úr
8- bekk, standa í gættinni. Þeir eru illa
a s'g komnir, gegnblautir af rigning-
unni og það sem verra er, dauða-
drukknir.
í*eir ryðjast allir inn um dyrnar með
skarkala og látum og taka stefnuna að
afgreiðsluborðinu. Tveir þeirra eru
meö hálfgerðu óráði en hinir tveir láta
ahs konar blóts- og skammaryrði
dynja á afgreiðslufólki og viðskipta-
vinum.
Það líður ekki á löngu þar til þeir
^ru reknir út en þeir komast ekki
angt. Einn þeirra hrasar nefnilega í
ntitröppunum, veltur harkalega niður
a gangstétt. Hann liggur þar dálitla
stund í bleytunni en svo koma hinir
nonum á fætur og draga hann með sér
UPP í bæ.
Stefanía og Bjarki horfa á þetta út
um gluggann og vita ekki hvaðan á sig
stendur veðrið. Þau fylgjast hljóð með
strákunum þar til þeir hverfa fyrir
horn og tala síðan saman án orða.
Svipbrigði þeirra sýna að þau eru sam-
mála um hvað það er bilað... hvað það
er vitlaust og vanhugsað að drekka sig
fulla og ráfa um bæinn helgi eftir helgi.
Það hlýtur að vera eitthvað mikið að
hjá þessum strákum og öðrum sem
fara að dæmi þeirra. Þau vorkenna
þeim mikið og ekki síður foreldrum
þeirra.
Það er orðið frekar fámennt í þessu
hlýlega veitingahúsi sem bráðum verð-
ur lokað eftir langan dag.
- Viltu meira appelsín? spyr Bjarki
og stendur upp.
- Já, takk, svarar Steffí og réttir
honum tómu flöskuna. Hann gengur
að afgreiðsluborðinu:
— Tvær appelsín.
Hún situr við borðið þeirra og hugs-
ar: Bara að það stytti ekki upp strax...
Hana langar til að sitja þarna og tala
við hann endalaust. Hann er svo sætur
... og svo skemmtilegur ...
- Ertu með klukku? Hann stendur
við borðið með tvær appelsín og tvö
súkkulaðistykki.
— Já, svarar hún og lítur á úrið sitt,
hún er að verða tvö.
— Mamma og pabbi eru víst á balli,
segir hann og sest, svo að þetta er allt í
lagi.
Foreldrar Steffíar eru víst á sama
ballinu, þannig að henni finnst þetta
líka vera í lagi.
— En fara þeir ekki að loka hérna
bráðum? spyr hún áhyggjufull.
— Jú, eiginlega, svarar hann dræmt
en bætir svo við vongóður:
- En það verður víst örugglega
stytt upp þá.
Tíminn líður og líður án þess að
nokkur fái að gert. Þau rabba áfram
um alla mögulega og ómögulega hluti,
hlæja, rifja upp gamlar og rykfallnar
minningar úr yngri bekkjunum, tala
um vinina, vinkonurnar, skólann, al-
varlega hluti, t.d. reykingar o.fl.,
íþróttir, böll og...
- Ætlarðu á árshátíðina um næstu
helgi?
Hann er forvitinn.
— Ég veit það ekki, nei... eða það
hefur eiginlega enginn boðið mér
ennþá.
Hún roðnar.
- Já, mér finnst þetta svolítið skrít-
ið að engin stelpa komist inn nema
með strák, segir hann og hlær.
Skyndilega verður hann alvarlegur á
svipinn og hallar sér hægt fram á
borðið.
- Heyrðu...hérna...
- Hei, þið þarna í horninu, við
erum að fara að loka.
Hvell rödd frá afgreiðsluborðinu
grípur hastarlega fram í fyrir honum á
versta tíma. Gat nú skeð!
Ætli hann hafi verið á leiðinni að
bjóða mér með sér á árshátíðina...?
Nei, ætli það, það getur ekki verið,
hugsar hún.
En það væri nú samt frábært ef hann
gerði það. Nei,... draumórar. Hann
myndi örugglega ekki vilja fara með
mér á ballið, þessi gæi....
— Eigum við þá að koma?
- Já.
Hún lýkur úr flöskunni og þau
ganga til dyra. Það er ekki stytt upp
ennþá. Þau ganga af stað. Það er orðið
mjög áliðið og fáir á ferli. Tveir hold-
votir unglingar, hún dökkhærð og
hann ljóshærður, leiðast heitum hönd-
um eftir blautum og köldum gangstétt-
um.
— Heyrðu... hérna... mundirðu
nokkuð vilja... koma með mér á árs-
hátíðina?
- Á árshátíðina .... ????
Það styttir skyndilega upp.
7