Æskan - 01.02.1987, Blaðsíða 26

- eftir
Steinunni
Þegar Eyvi var 11 eða 12 ára veiktist
mamma hans illa. Þetta kom sér enn
verr af því að hún var nýbúin að
eignast barn - litla stúlku sem auðvit-
að þurfti mjólk. En nú var engin mjólk
í mömmu hennar. Þetta var á þeim
tíma árs sem ærnar voru geldar. Og
kýrin ekki borin.
Þetta var hreint ekki gaman.
Móðursystir krakkanna, sem var
„ómissandi“ á bænum, sendi til næsta
bæjar. En þar var heldur engin mjólk
til. Engin kýr borin.
Nú var skotið á ráðstefnu. Grann-
arnir áttu folaldsmeri. — Og það er nú
albesta mjólkin í blessuðum hryssun-
um, fullyrti grannkonan. - Það er
meira en velkomið að mjólka hana
fyrir barnið.
Grannkonan átti bara tvo stráka
sjálf og hún var dæmalaust góð við alla
mörgu krakkana heima hjá Eyva.
Enda voru göturnar milli bæjanna
djúpar og troðnar af mönnum og
skepnum.
Pabbi þeirra dreif sig af stað til að
ná í mjólkina sem var hollust undir
sólinni. Krakkarnir horfðu á eftir hon-
um. Eflaust hefur móðursystir þeirra
sent þau út frá sjúklingnum og ung-
barninu. Elstu systkinin biðu eins og í
þögulli samstöðu. Eyvi var fámáll. En
Imba systir hans sagði:
— Þegar ég verð stór ætla ég að
hjálpa öðrum.
Loks kom pabbi þeirra. Það var eins
og birti í bænum. Litla stelpan fékk
mjólk í pela - kaplamjólk eins og það
heitir — og hætti að grenja. Stóru
krakkarnir fengu kannski aukabita og
öllum leið betur, meira að segja
mömmu þeirra.
Eyvi horfði lengi á litlu systur sína.
Hann var nú ekki alltaf vinsæll í
krakkahópnum en honum fannst þessi
stelpa alltaf eitthvað sérstakt.
Og dagarnir liðu. Mömmu þeirra
batnaði.
Stundum kom ömmusystir þeirra
sem var húsfreyja í sveitinni. Þá kom
fyrir að krakkarnir græddu. Hún kom
reyndar oft þó að ekkert væri að og
tók þá gjarnan skorpu í einhverju sem
þurfti að gera um leið. Hún talaði við
krakkana í ákveðnum tóni og hlustaði
ekki á neitt múður. Systkinin vissu að
hún vildi vera þeim góð því að hún var
traust kona og ættrækin. Ósköp varð
26
samt Jana litla dauf í dálkinn þegar
frænka gamla tók vasana af kjólnum
hennar og notaði þá til að bæta á
honum götin. Auðvitað var þetta
skynsamlegt hjá frænku. En kjóllinn
var nú miklu fínni með vösunum.
Svo bar kýrin og allt komst í sitt
fyrra horf. Litla, nýja stelpan óx og
dafnaði, varð dugleg og glaðlynd og
hraust.
Það skemmtilegasta, sem krakkarn-
ir í sveitinni vissu, var að fara í
kaupstaðinn. Eftir að Eyvi stækkaði
fór hann stundum með pabba sínum í
kaupstaðarferðir.
Leiðin var löng og yfir heiði að fara.
Þurfti að fara af stað eldsnemma að
morgni ef átti að nást heim um síðasta
háttatíma. Margir snúningar voru í
kringum hestana og gat verið gott að
hafa strák með sér. Eyva þótti heil-
mikið varið í að vera aðstoðarmaður
föður síns í kaupstaðnum. Alltaf var
reynt að fara í góðu veðri og þá vat
gaman að ríða heiðagöturnar í morg'
unsólinni. Norðarlega á heiðinni vat
steindrangur sem ferðamenn skoðuðu
sem sérlegan kunningja sinn. Þar var
oft staldrað við. Sumir bundu snaer1
eða kannski ónýtan trefil um drangin11
svo að hann gæfist ekki upp á
standa þarna við veginn vetur og suiH'
ar. Það þótti sjálfsagt að klæða hann.
greyið. I fjörunni í kaupstaðnum vat
miklu meira af skeljum og reka en 1
innfjarða-fjörunni í sveitinni hans
Eyva. Og svo hittu þeir margt kátlegt
og skemmtilegt fólk.
En stundum gat farið af gamanið-
Eitt sinn þegar þeir voru á heimleið
og nýlagðir á heiðina skall á versta
veður. Þetta var um haust og áhlaupið
gekk á eins og hendi væri veifað.
Föður Eyva leist ekki á blikuna-
Hann átti eftir margra klukkustunda
ferð með ungling og klyfjahest í býl
J