Æskan - 01.02.1987, Blaðsíða 19

”Ég vona að hann skemmi
ekkert,“
sagði mamma óróleg.
au biðu dálitla stund
en ekkert gerðist.
au yoru farin að halda
að afi hefði hætt við stríðið
þá stöðvaðist lyftan skyndi-
lega.
fólkið, sem sat í sætunum
na« uppi í lofti,
nrópaði og spurði hvað væri að
°g sum litlu börnin urðu hrædd
ng fóru að gráta.
^ennirnir í lyftuhúsinu
leituðu og leituðu
en gátu ekki séð
að neitt væri bilað.
A^i litli flýtti sér
jj111 í lyftuhúsið.
yrst sá hann afa hvergi
en þegar hann fór að leita
Sa hann að afi hafði falið sig
utl 1 horni
a bak við skíðaklossa
Sem einhver hafði sett þar.
„Hvað ertu búinn
að gera við lyftuna, afi?“
spurði Alli og neðri vörin
titraði.
„Ég galdraði hana fasta,“
sagði afi og gnísti tönnum.
„Þú verður að losa hana.
Heyrirðu ekki að litlu börnin
eru að gráta?“ sagði Alli.
„Ég held þau megi gráta fyrir
mér.
Þau áttu ekkert að vera
að flækjast hingað.
Þau gátu bara verið heima hjá
sér,“
sagði afi.
Hann var ennþá öskureiður.
„Losaðu þau, afi minn.
Gerðu það fyrir mig,“ sagði
Alli.
Hann var næstum farinn að
skæla,
honum þótti þetta svo leiðin-
legt.
„Jæja þá,“ sagði afi með ólund.
Svo sveiflaði hann
galdrastafnum sínum og sagði:
„Argasta, garga, skúrrum,
púrr.“
Og þá fór lyftan í gang
og allir urðu glaðir aftur.
„Þakka þér fyrir, afi minn!“
sagði Alli litli.
Hann var glaðastur af öllum.
Svo trítlaði afi heim í hól
en Alli spennti skíðin sín á sig
og renndi sér af stað
niður brekkuna.
Vonandi rennir sér enginn
í veg fyrir hann,
því að þá gæti farið illa.
Kannski sjáum við hann
einhvern tímann skjótast um
þegar við förum á skíði
ef hann missir af sér rauðu
skotthúfuna sína.
Þá verðum við að fara varlega
svo að við meiðum hann ekki.
19