Æskan - 01.02.1987, Blaðsíða 6

Aukaverðlaunasaga í smásagnasamkeppni
EFTIR SIGURBJÖR01
ÞRASTARDÓTTUR
— Oh, finnst ykkur Hjörvar ekki
æðislegur með nýju klippinguna?
— Jú, æði, en sáuð þið fötin hans
Þórðar! Guð, þau eru meiriháttar!
— Já, hann minnti mig á Ralph
Macchio úr Karate Kid, þegar ...
Það er föstudagskvöld og komið
fram yfir miðnætti. Lítill en áberandi
hávær unglingahópur líður hægt eftir
fjölmennum gangstéttum bæjarins.
Þær eru enn svolítið blautar eftir rign-
ingu.
„Grúppan“ er skipuð fimm sí-mas-
andi stelpum úr 8. bekk og tekur stefn-
una vestur í bæ. I hópnum glittir á
armbönd, hálsmen og eyrnalokka hér
og þar svo að hann er eiginlega sjálf-
lýsandi í myrkrinu því að ljósin á ljósa-
staurunum biluðu skyndilega fyrir fá-
einum mínútum.
Dökkhærð, myndarleg stelpa, sem
kölluð er Steffí, gengur hægt meðfram
kjaftaklíkunni og tekur ekki mikinn
þátt í samræðum hinna. Þær eru á
leiðinni heim af þriðja skóladiskó-
dansleik vetrarins og hún hefur ekki
enn dansað við strák. Hún hálfskamm-
ast sín fyrir það af því að allar stelp-
urnar eru „með“ strák — nema hún.
Þær nálgast Landsbankann og þar
beygir Steffí til hægri en hinar halda
áfram. Hún horfir á eftir þeim hverfa
masandi bak við bankann og veit vel
hvað þær ætla að gera. Reykja. Hún
man eftir því þegar þær reyndu einu
sinni að fá hana til að fá sér „smók“ en
hún neitaði. Hún er svo allt öðruvísi
en þær, þessar gervigellur.
Hún hrekkur upp þegar hún heyrir
létt fótatak og finnur að einhver stað-
næmist fyrir aftan hana. Hún snýr sér
snöggt við og greinir þá dökkklædda
veru sem stendur í nokkurra metra
fjarlægð frá henni.
— Hæ, er sagt glaðlegri röddu sem
greinilega kemur úr barka stráks á
svipuðum aldri og hún er. í sama bili
er veran böðuð skæru ljóshafi. Ljósa-
staurarnir eru komnir í lag. Steffí fær
ofbirtu í augun andartak en það líður
ekki á löngu þangað til hún áttar sig á
hver veran er.
Gamlir, ljósir strigaskór, snjáðar
gallabuxur, blár mittisjakki, ljóst hár
og falleg blá augu. Þetta er Bjarki
Jónsson, hávaxinn jafnaldri og sessu-
nautur hennar þegar þau voru í 5.
bekk. Hann er núna í hinum 8.
bekknum.
— Hæ, segir hún vandræðalega á
móti og veit ekki hvernig hún á að
vera. Þótt hún þekki hann ágætlega úr
skólanum finnst henni svolítið skrítið
að standa svona augliti til auglitis við
hann á horninu þar sem þau kvöddust
alltaf á leiðinni heim úr skólanum fyrir
þrem árum.
— Ha, ... ég, já. Já, já.
— Samferða? ....
Það er þögn.
Hann spyr hana hvort hún vilji vera
samferða. En hvernig þá? Þau voru
vön því í 5. bekk að kveðjast alltaf á
þessu horni. Og nú vill hann beygja í
sömu átt og hún, til hægri.
— Já, já, svarar hún hikandi og um
leið ganga þau af stað.
- En átt þú ekki heima á sama
stað?
Hún bendir.
— Nei, ekki lengur. Við erum búin
að selja og erum hjá ömmu og afa
núna.
Hún kinkar kolli brosandi því að
hús ömmu hans og afa er það fyrsta
sem hún sér þegar hún lítur út um
stofugluggann heima hjá sér.
Þau ganga hægt áfram og hún minn-
ist þeirra „gömlu, góðu daga“ þegar
þau sátu saman í skólanum og voru
svo alltaf samferða hálfa leið heim eft-
ir skóla, að Landsbankanum.
Hann spyr forvitnislega:
- Varstu að koma heim af ballinu?
— Já, svarar hún að bragði ...
Heyrðu, varstu ekki mættur, ég sá þig
ekki?
— Nei, ég komst ekki, þurfti að
hjálpa pabba í húsinu, svarar hann og
bætir svo við til skýringar...
— Við erum að byggja.
— Var gaman? spyr hann síðan og
það leynir sér ekki að hann hefut
langað mikið til að vera með.
— Það var svona ágætt, ekkert æði,
svarar hún en bætir svo við í huganum
að það hefði verið meiriháttar ef hún
hefði haft einhvern sætan strák til að
dansa við eins og vinkonurnar...
Þau ganga hægt áfram og það er
vandræðaleg þögn. Aðeins ómurinn af
umferðarhávaða aðalgatna bæjarins
berst inn á hliðargötuna þar sem þaU
ganga hlið við hlið. Það eru margir a
„rúntinum“ í bænum núna. Gangstétt-
irnar eru nú loksins að verða þurrar
eftir rigningu dagsins. Eða hvað?
Hvernig stendur á þessu? Dropar-
Skýringin kemur í ljós eftir stutta
stund. Það er komin rigning. Helh'
demba.
Þau flýja ósjálfrátt inn á matsölu-
stað og eru holdvot þegar þau koma
þar inn. Þau fá sér sæti í kyrrlátu horru
við tveggja manna borð úti við glugga’
— Við verðum víst að vera her
þangað til rigningin hættir, segir Steffu
hlær og lítur niður á bera fæturna a
sér. Hún er í stuttu gailapilsi.
— Já, það er víst, svarar hann.
— Viltu kók?
— Já, já, svarar hún og bíður með-
an hann fer fram í afgreiðsluna.
Hún starir út um gluggann, fylgist
með regndropunum renna niðuf
rúðuna og „pælir í“ Bjarka. Aldrel
hefur hún tekið eftir því í skólanum
hvað hann er æðislega sætur. Hjörvar,
Þórður og þeir allir eru bara lúðar
miðað við hann, jafnvel þótt Þórður se
svolítið svipaður Ralph Macchio...
6