Æskan - 01.02.1987, Blaðsíða 9

ittspymuliðum hcims
og Brynhildur með 8 af 13 barnabörnum sínum
Nnnig áfram. Ég lék mér oft með
ann heima í portinu á milli Smiðju-.
Stí8s 4 og 6. Síðar keypti frændi minn
annan bolta handa mér, heldur minni
gaf mér. Þannig voru nú fyrstu
ynni mín af fótbolta.
Fyrsta knattspyrnufélagið, sem ég
æ ðj með, var KR. Það kom til af því
eg var á sumrin á barnaheimili vest-
Ur 1 hæ þar sem umráðasvæði KR-inga
et' Eg æfði með 5. flokki H en til þess
a Eomast í úrvalsliðið þurfti maður
a vinna sig upp í A-liðið. Ég var
,ar'nn frá KR-ingum áður en mér
‘nkkaðist það.
.. Eg ólst að mestu leyti upp hjá
0rnmu minni, fyrst á Skólavörðustíg 22
°g síðar á Smiðjustíg 6 en þar komst
e8 fyrst í kynni við Valsliðið. Vinir
^ínir í KFUM æfðu með Val og ég
y*gdi fordæmi þeirra. Fáir fótbolta-
Vellir voru til á þessum tíma svo að við
Urðum að notast mikið við auð svæði á
Skólavörðuholti, við gömlu ösku-
haugana, hjá Franska spítalanum og á
planinu við Þjóðleikhúsið.
Knattspyrnulíf hjá Val tók mikinn
fjörkipp þegar hingað komu tveir
skoskir þjálfarar, séra Robert Jack,
sem nú er prestur á Tjörn á Vatnsnesi,
og Murdo MacDougal sem átti mestan
þátt í að ég fór út í atvinnumennsku í
knattspyrnu. Hann sá góðan efnivið í
mér og þjálfaði mig einan á hverjum
morgni milli kl. 7-8 á Melavellinum.
Seinni part dags æfði ég svo aftur með
jafnöldrum mínum.
Við KFUM-strákarnir fylgdumst að
í öllum knattspyrnuflokkum og það
tókst mikil vinátta með okkur. Á þess-
um árum gekk ég í fimleikaflokk Vign-
is Andréssonar og við tókum þátt í
mörgum sýningum. Þessar æfingar
styrktu mig talsvert."
Albert var fjölhæfur íþróttamaður.
Hann æfði ekki aðeins knattspyrnu og
fimleika, hann var líka í handknattleik
og lék m.a. með meistaraflokki Vals.
En við höldum okkur við fótboltann
og spyrjum Albert næst að því. hvað
hafi gert hann að betri knatt-
spyrnumanni en aðra.
Hann hugsaði sig um litla stund en
sagði svo:
„Ætli það hafi ekki verið góður
líkamsstyrkleiki og færni með boltann.
Ég var fastur fyrir og lét aðra ekki
hirða hann svo auðveldlega af mér.“
- Varðstu oft íslandsmeistari með
Val?
„Já, en ég man ekki hve oft. Ég
hvarf svo snemma frá þátttöku í ís-
landsmótinu þegar ég fór utan.
Meistaraflokkur Vals var í miklum
blóma um það leyti, sem ég var í hon-
um, og í mörg ár á eftir. Valsmenn
voru íslandsmeistarar í heilan áratug.
Það voru sannkölluð gullár hjá fé-
laginu.“
— Grunaði þig þegar þú lékst með
Val að þú ættir eftir að hafa atvinnu af
knattspyrnu?
„Nei, langt í frá! Þetta var svo fram-
andi heimur fyrir manni. Enginn
Norðurlandabúi hafði áður gerst at-
vinnuknattspyrnumaður. Við strák-
arnir höfðum lesið mikið um erlenda
leikmenn og létum okkur ekki dreyma
um að við hefðum tærnar þar sem þeir
væru með hælana. Öðru hverju voru
sagðar frægðarsögur af Arsenal og svo
fylgdumst við með Glasgow Rangers,
frægasta knattspyrnuliði Skotlands,
fyrir milligöngu þjálfara okkar. Við
höfðum líka alltaf einhverjar spurnir
af þýskum fótboltaliðum."
Fyrstu raunverulegu kynnin sem Al-
bert og félagar hans höfðu af erlend-
um knattspyrnumönnum urðu í
stríðinu. Þá komu nokkrir þeirra hing-
að til lands með breska hernum og
léku sér oft í knattspyrnu með strákun-
um. Þannig gátu Albert og vinir hans
borið sig saman við þá og þeir komust
að því, sér til mikillar undrunar, að
sumir þeirra stóðu þeim fyllilega á
sporði. Við það jókst sjálfstraustið.
„Það var MacDougal sem kveikti
áhuga minn á því að ég spreytti mig
*
9