Æskan - 01.02.1987, Blaðsíða 30

Aukaverolaun i smasagnasamkeppni
30
Bolluvandasagan
Þegar við Steinunn vorum smástelp-
ur, ekki nema svona sex ára, fórum
við niður á smíðaverkstæði til Sveins.
Við vorum rosalega feimnar og rétt
gátum stunið upp að okkur vantaði 20
bolluvandaprik. Sveinn vildi vita hvað
við ætluðum að gera við öll þessi prik.
Við urðum alveg eins og kleinur og
sögðumst þurfa að nota þau eitthvað í
sambandi við skólann. Ég hef oft velt
því fyrir mér hvort hann hafi í raun og
veru trúað okkur. En hann lét okkur
fá öll prikin sem við báðum um og
brosti í kampinn. Við muldruðum:
„Þakka þér kærlega fyrir,“ eins og
vel upp alin börn og þutum svo út.
Við drösluðum timbrinu heim og
vorum mjög hamingjusamar. Við
læddumst upp á loft í herbergið þar
sem Rúna frænka gisti. Við fengum að
geyma góssið þar og Rúna lofaði að
kjafta ekki frá.
Nú vantaði bara pappír svo að við
neyddumst til að leggja upp í annan
leiðangur.
Við fórum í báðar prentsmiðjurnar
með borðtuskurnar hennar mömmu
og fengum ógrynni af papp-
írsrenningum í staðinn. Við rændum
trélíminu hans pabba og fórum upp á
loft með allt draslið, ásamt sníðaskær-
unum hennar móður minnar sem
skipti sér ekkert af okkur, aldrei þessu
vant, í þeirri góðu trú að við værum að
búa til afmælisgjöf handa sér. En hún
átti einmitt afmæli á bolludag.
Við Steinunn aftur á móti húktum í
einu horninu og bjuggum til heilmikið
af bolluvöndum sem engin orð fá lýst.
Fyrst vönduðum við okkur óskaplega
og vorum hálfan dag með hvern bollu-
vönd. En þegar líða tók á vorum við
heldur farnar að kasta höndum til
verksins og vendirnir urðu smátt og
smátt ekkert bolluvandalegir. Sumir
voru alls ekkert annað en spýta með
límklessu og nokkrum sneplum á.
Sumir voru rosalega loðnir á annarri
hliðinni og litu út eins og tannburstar.
Aðrir voru eins og svipa, spýta með
löngum renningi framan á. Þegar við
vorum búnar að breyta öllum prikun-
um í óborganleg listaverk náðum við í
poka og kjöguðum niður.
Þegar mamma leit á vendina tútnaði
hún út í framan og fékk ægilegt hósta-
kast en við fórum út með vendina.
Fólk sneri sér við á götunni þegar við
gengum upp að blokkunum, með 20
misvandaða bolluvendi ásamt fullum
poka af afgangsblöðum.
Við hringdum á 1. hæð. Kona kom
til dyra. Hún var ekki neitt sérlega
almennileg, hélt nú að hún ætti ekki
annað eftir en að kaupa sér bolluvönd
af aurasjúkum smákrökkum!
Við héldum heim alveg í rusli. Þegar
þangað kom var mamma rétt að jafna
sig eftir hláturkast sem ég vissi nú
reyndar ekki um fyrr en nokkrum
árum seinna. Hún hvatti okkur til
dáða svo að við gengum út eins og
nýjar manneskjur og héldum aftur upp
í blokk en töldum nú samt ekki ráðlegt
heilsunnar vegna að berja að dyruiu
hjá frúnni á fyrstu hæð.
í næstu íbúð var nú eitthvað annað
uppi á teningnum. Þar var ungur mað-
ur sem endilega vildi kaupa þrjá bollu-
vendi á uppsprengdu verði. Við
Steinunn höfðum náttúrlega ekkert út
á það að setja en við skildum ekki
hvað hann var hrifinn af lélegustu
vöndunum og þegar hann lokaði var
hann kominn með hóstakast eins og
mamma.
í næstu íbúð átti skólabróðir minn
og fjölskylda hans heima. Hann þurfti
náttúrlega að opna og þegar hann sa
vendina sagði hann að þeir væru ljótir
og við hefðum búið þá til. Við héldum
nú ekki, við værum að selja þá fynr
einhvern karl sem ætti bolluvanda-
verksmiðju. Sem betur fór kom
mamma hans og keypti einn bolluvönd
syni sínum til mikillar skapraunar. En
þá mundum við að við höfðum gleymt
ábótinni.
Við hringdum aftur hjá vingjarnlega
manninum sem enn var með bollU'
vendina í höndunum þegar hann
opnaði.
Við drógum upp bunka af blöðum •
ábót ef honum líkaði ekki við bollU'
vendina og vildi laga þá.
„Nei, þeir eru fínir eins og þeif
eru,“ sagði hann og skellti aftur hurð-
inni með samanklemmdar varirnar.
Við Steinunn þorðum ekki að
hringja aftur hjá skólabróðurnum og
lölluðum á hæðina fyrir ofan og ofan
og ofan.... og allir sem keyptu völdu
hallærislegustu bolluvendina en sumit
fóru bara að hlæja.
Á endanum vorum við búnar að
selja alla vendina og hlupum heim-
Mamma sat ásamt bolluvendinum sem
hún hafði valið sér og var að minnsta
kosti ekki fýluleg á svipinn.
Við Steinunn nýttum ágóðann vel
og fórum út á bílastöð og keyptum kók
og súkkulaði.
Eftir Sigrúnu Elsu Smáradóttur, 14 ára
J