Æskan - 01.10.1988, Side 4

Krakkarnir í Krílagötu
Tvö herberq
Krakkarnir í Krílagötu
ætluðu að byggja hús.
En þá vantaði allt
til byggingarinnar.
- Það er ægilega dýrt
að byggja hús,
sagði Elli.
- Við verðum að fara í banka.
Það gerðu pabbi og mamma
þegar við byggðum hús,
sagði Jonni.
Þau fóru öll fjögur í bæinn.
Bankinn stóð við torgið.
- Við ætlum að tala
við bankastjórann,
sögðu þau öll í kór.
- Áttuð þið pantað viðtal?
spurði kona
sem var mikið máluð.
Þetta skildu krakkarnir ekki.
- Við ætlum að byggja,
sagði Vigga alvarleg.
- Ég skil, sagði málaða konan
og brosti.
Þegar grænt ljós kviknaði
við dyr bankastjórans
gengu þau inn.
Bankastjórinn sat
við ægilega stórt borð.
Hann var gráhærður,
í gráum jakka
með grátt bindi
og rosalega stórt, grátt nef.
- Vá, þetta skrifborð
er eins og flugvöllur!
hrópaði Elli
upp yfir sig.
Krakkarnir tóku undir það.
Bankastjórinn byrjaði að hlæja.
Hann hló og hló.
Hann var í svo góðu skapi.
4
Þegar hann heyrði hvað þau
vildu hló hann enn hærra.
Hann hló þangað til hann var
orðinn eldrauður í framan.
Það fór vel við gráa litinn.
- Hvað á húsið að vera stórt?
spurði bankastjórinn.
- Tvö herbergi og eldhús,
svaraði Vigga.
Þá var bankastjórinn næstum
kafnaður úr hlátri.
Hann gaf þeim gos og kex
og sagði þeim að koma
aftur eftir tuttugu ár.
- Hann er góður, sagði Lára
þegar þau komu aftur út.
- En skrýtinn, sagði Vigga.
Og enn vantaði þau allt!
Þá ákváðu þau
að ganga í húsin
í Krílagötu og safna.
Þau báðu fólk um
að gefa gamalt dót
því að þau væru að byggja
og væru svo blönk.
Margt fólk var
fegið að losna við
gamalt dót og þannig
eignuðust þau
heilmikið af nöglum,
margar tegundir af málningu,
gamlan gólfdúk, teppi, lampa,
borð og stóla og margt,
margt fleira.
En engar spýtur!
Þau drógu allt dótið
inn í garðinn til Viggu
og settu það í stóra hrúgu.
Svo byrjuðu þau að vinna.
En það gekk ekki sem best.
Þau höfðu enga teikningu
og allir vildu ráða.
- Fyrst á að grafa grunninn,
sagði Elli spekingslega.
- Nei, fyrst á að teikna húsið,
sagði Vigga þrjósk.
- Asnar eruð þið!
Fyrst á að fá lán.
Það segir pabbi, æpti Jonni.
Jonni var ægilega hávær.
Hann var búinn að venja sig á
að tala hátt
því að hann átti gamla ömmu
sem heyrði illa.
Hún var til húsa í kjallaranum
hjá honum.
Jonni hafði mikið dálæti á ömntu
sinni og talaði oft við hana. Kenn-
arinn var alveg að
gefast upp á Jonna
því að hann var svo hávær.
-rrr*