Æskan - 01.10.1988, Blaðsíða 31

„Já, komum,“ sagði ég og togaði Adda
á fætur.
Einhvern veginn komumst við út og
þar röngluðum við um, æptum og hlóg-
um. Mér virtist hfið dásamlegt þessa
stundina. Mér fannst ég vera stjarna í
einhverri spennandi kvikmynd, rík, fög-
ur og fræg og ætti allan heiminn.
»Nei, hvað er þarna?“ spurði Addi og
benti.
»Stór, stór sundlaug,“ svaraði ég.
>,Eigum við að synda,“ spurði hann.
„Ertu að meina að við stingum okk-
ur?“ sagði ég spennt.
„Addi kinkaði kolli og brosti.
Svo tókum við tilhlaup. Við hlupum
eins hratt og við komumst á óstyrkum
fótum, - fram á bryggjuna - og út í sjó-
inn. Ég heyrði mann hrópa í fjarska, ég
skynjaði ekki hvaðan hrópið kom. Mér
fannst sem við myndum stöðvast í loft-
inu og vera þar alltaf eða að við værum
að hoppa beint út í eilífðina. Ég fann að
eg rak hausinn í og sló annarri hendinni í
eitthvað. Svo vissi ég ekki meira. . .
Mikið var mér illt í hausnum. Það var
eins og verið væri að berja hann innan
frá. Ég reyndi að bylta mér en gat það
ekki. Hausinn var blýþungur. Ég ætlaði
að strjúka heitt ennið en fann þá að allt
höfuðið var reifað. Ég gerði allt sem ég
gat til að opna augun. Við mér blöstu
hvítir veggir, hvítt loft. Engar myndir
sem ég átti að venjast. Ég gat ekki hugs-
að og hausverkurinn var að verða yfir-
þyrmandi. Ég heyrði einhvern ganga að
túminu.
„Linda mín, ertu bara vöknuð?“
Ég þekkti röddina. Þetta var mamma.
Augu mín reyndu að leita hana uppi.
„Viltu eitthvað að drekka?“
Ég kinkaði kolli og fann að hálsinn var
skraufþurr.
„Jæja, hvernig líður þér?“ spurði
ntamma þegar ég hafði rennt niður
ttokkrum vatnssopum.
„Illa - í hausnum,“ tókst mér að
segja.
„Já, það er von,“ sagði mamma. „Smá
heilahristingur. En ekkert alvarlegt. Svo
er vinstri handleggurinn brotinn. En
þetta lagast fljótlega.“
„Hvar er ég?“ stundi ég upp.
Mamma horfði alvarleg á mig.
„Manstu ekkert? Þér var bjargað upp
hr höfninni í fyrradag. Þú hafðir stokkið
ht í. . . Manstu?“
Smám saman rifjuðust hlutirnir upp
fyrir mér þó að óljósir væru. Ég kinkaði
kolli.
„Þú ert á sjúkrahúsinu núna,“ hélt
mamma áfram. „Linda. . .“
Mamma hikaði.
„Ég veit að þú ert með höfuðverk og
ert kannski ekki skýr í hugsun en ég
verð að fá að vita eitt. Ætlaðirðu að. . .“
Mamma þagnaði aftur vandræðaleg.
Ég horfði undrandi á hana. En allt í
einu rann upp fyrir mér hvað hún átti
við og ég hristi ákaft höfuðið. Mömmu
virtist létta.
„Jæja, ég hélt það líka. En nú má ég
ekki trufla þig meira. Ég verð að ná í
lækninn.“
Ég horfði á hana ganga út að dyrun-
um.
„Mamma.“
Hún sneri sér við og horfði spyrjandi á
mig.
„Hvar er Addi?“
„Hann er á annarri stofu. Hann hefur
það gott.“
Ég var komin heim. Önnur höndin
var í fatla en að öðru leyti var allt í lagi
með mig. Aðfangadeginum hafði ég
raunar eytt á sjúkrahúsinu en jólin voru
ekki búin enn. Allt húsið ilmaði af gren-
igreinum, ilmkertum og kökum. Ljósa-
samstæður og jólaskraut voru í hverju
herbergi. Jóhanna litla systir mín leiddi
mig með sér um allt húsið og sýndi mér
stolt hvað allt væri fínt. Þessi jól urðu
mér ógleymanleg. Mér fannst pabbi og
mamma allt öðru vísi en þau höfðu verið
í langan tíma.
Á gamlaárskvöld fór ég að hitta Adda.
„Nei, hæ, gamla,“ sagði hann þegar
hann sá mig. „Hvernig hefur þú það?“
„Bara mjög gott,“ sagði ég og brosti.
„Ég ætla að skreppa og hitta gömlu fé-
lagana. Kemurðu með? Það átti að vera
partí í kvöld.“
Addi varð undrandi á svip.
„Heyrðu, er ekki nóg komið? Ertu
eitthvað biluð manneskja?“
„Þú vilt sem sé ekki koma með,“ sagði
ég-
Addi virtist á báðum áttum.
„Jú, ætli það sé ekki best,“ sagði hann
svo. „Svona til að passa þig.“
„Ég þarf enga pössun,“ sagði ég og
hló.
Addi horfði tortrygginn á mig.
„Ég veit ekkert hvar ég hef þig,“ sagði
hann og hristi höfuðið.
Okkur var tekið vel af hópnum og
tækifærið notað til að skála enn einu
sinni. Og auðvitað var okkur boðið
áfengi. Ég tók brosandi við glasinu.
Addi gerði það líka en með hálfum huga
þó. Hann horfði fast á mig.
„Jæja,“ sagði ég, „hvernig væri að
detta í það?“
Ég naut þess að horfa á svipinn á hon-
um.
„Þú ætlar þó ekki. . .?“
Hann þagnaði.
Ég horfði um stund á glasið sem ég
hélt á. Svo lagði ég það frá mér og sagði
alvarleg:
„Nei, ég ætla ekki. Mig langaði bara
að prófa hvort ég gæti staðist freisting-
una.“
„Eigum við þá að koma?“ spurði
Addi.
„Endilega," samþykkti ég.
Við gengum út og meðfram sjónum.
Himinninn leiftraði allur af flugeldum
og blysum. Addi horfði hugsandi út á
sjóinn.
„Hvað maður getur verið vitlaus,“
sagði hann.
Ég skildi hvað hann átti við og tók
undir það.
„Hvað tekur nú við?“ spurði hann
svo.
„Ég ætla nú fyrst og fremst að fara að
leggja mig fram við námið,“ sagði ég.
„Reyna að ná. En líklega fell ég og verð
að taka níunda upp aftur næsta vetur.“
„Nú líst mér á þig,“ sagði Addi. „Nú
skulum við bara gleyma öllu sem á und-
an er gengið.“
Ég nam staðar og leit á hann.
„Nei, það er ekki hægt að gleyma öllu
eins og ekkert sé,“ mótmælti ég. „En við
verðum að horfa fram á við og reyna að
láta fortíðina ekki hafa áhrif á framtíð-
ina.“
„En skáldleg,“ sagði hann og hló.
„Við stefnum þá sem sé á nýtt og betra
ár.“
„Samþykkt,“ sagði ég og kyssti hann
létt á munninn.
Síðan gengum við rólega heim á leið.
(Sagan hlaut aukaverðlaun í smásagnakeppni
Æskunnar og Rásar 2 1987)
------- 51