Æskan - 01.03.1992, Qupperneq 17

1
Allctn veturinn hafði dýrin langað þau ó-
sköp til að fara d skauta á ísnum d vatninu
handan við dýragarðinn. Loks tókst simpans-
anum að næla í lykla úr vasa varðarins. Þd
nótt var sannarlega fjör d ferðum á ísnum!
Fílarnir einir hikuðu við að fara út d ísinn.
- Hann ber okkur ekki! sögðu þeir og
stundu.
- Hvaða vitleysa, kallaði flóðhesturinn. Sjd-
ið mig!
Og hann tók nokkur dans-spor með léttri
sveiflu.
Þd heyrðust brak og brestir! Sprungur komu
í ísinn og dýrin flýttu sér til lands.
Þau urðu sdr og reið.
- Það er dreiðan-legt að þér verður ekki boð-
ið með næst, sagði simpansinn.
Allir fóru leiðir í búrin sín. Simpansinn læsti.
Nú uppgötvaði vörðurinn að lyklarnir voru
horfnir. Hann kom þjótandi að búrunum, d-
kveðinn í að taka í lurginn d söku-dólgnum.
En öll dýrin virtust sofandi í búrum sínum.
Lyklana fann hann d stígnum - eins og hann
hefði misst þd þar.
- Þetta em þd mistök mín, hugsaði hann. Eg
verð að gæta lyklanna betur en þetta!
Síðan fór hann aftur heim að sofa.
- Hugsið ykkur - ef hann hefði komið fyrr!
sagði simpansinn.
- Nú sluppum við naumlega, kölluðu hin
dýrin - öll nema flóðhesturinn.
- Uhumm, sagði hann og var því feginn að
hafa dansað d ísnum.
- Jd! sögðu dýrin. Þú bjargaðir okkur! En
hvað þú varst vitur að brjóta ísinn!
Flóðhesturinn varð svo upp með sér að
hann gat ekki hugsað sér að jdta að þetta
hefði verið tilviljun!
Þess vegna sagði hann einungis:
- Ja, einhver varð að gera eitthvað!
Og hann gekk um með spekings-svip eins og
hann væri afar vitur og rdðagóður - í að
minnsta kosti mdnuð eftir þetta!
(Úr bókinni, 365 sögur fyrir svefhinn
- Útgefandi er Hamlyn fyrirtœkið í Englandi)
Æ S K A N 17