Æskan - 01.03.1992, Blaðsíða 26

EKKERT ER
SJÁLFGEFIÐ
Þaö er misjafnt hvernig fólk býr
og viö hvaöa skilyröi. Þeir sem eru
komnir af velmegandi fólki reyna
aö lifa viö sömu lífsgæöi (aö þeirra
mati sjólfsögö lífsgæöi) og mamma
og pabbi. Þeir stefna í valdamiklar
og umfram allt vel launaöar stöö-
ur.
Öm Hilmarsson ótti heima í góöu
hverfi í Reykjavík sem var sæmandi
manni eins og pabba hans, þing-
manni, og mömmu hans, forstjóra.
Örn, ó fimmtdnda órinu, var ólíkt
jafnöldrum sínum farinn aö velta
fyrir sér glæstri framtíö sinni. Starf
pabba hans heillaði hann, pólitíkin,
valdið og viröingin. Hann langaði
jafnvel til aö verða rdöherra. Ein-
kunnir hans í skólanum drógu ekki
úr möguleikum á góöu framtíðar-
starfi.
Þetta starf var þó ekki drauma-
starfið hans í orösins fyllstu merk-
ingu fyrr en þessa vetrarnótt. Það
aö vera einkabarn færöi honum
mikið af forréttindum sem vinir
hans höfðu ekki, aðallega í verald-
legum gæöum og á stundum skildi
hann ekki hvernig þessi og hinn
komust af dn tölvu, hljómflutnings-
tækja af dýrustu gerð, síma í hverju
herbergi, fleiri sjónvarpstækja en
nokkur gat haft gott af, og jafnvel
gervihnattadisks.
En snúum okkur aö nóttinni eft-
irminnilegu. Það var nýlega komiö
miðnætti þegar Örn Hilmarsson fór
inn í draumalandið.
Hann var staddur fyrir utan glæsi-
lega byggingu. Þegar hann gekk inn
sd hann að þetta var Stjórnarrdðs-
húsið.
„Sæll, Örn," sagöi virðulegur
maður í jakkafötum. „Fundurinn er
hér inni."
Hann elti manninn inn í fundar-
sal þar sem tæpur tugur manna sat
fyrir. Tvö sæti voru auð. Viröulegi
maðurinn settist í annað þeirra en
hitt sætiö var honum ætlað, sætið
við enda borðsins. Hann var forsæt-
isrdðherra. Það var hærri staða en
hann hafði þorað að tala um - en
þó það sem hann hafði hugsað um
af alvöru ón þess að segja fró.
„Flóttafólkið er inni á skrifstofu
þinni, Örn," sagði virðulegi maður-
inn sem var rdðherra í ríkisstjórn
Arnar Hilmarssonar.
„Ég skil þig ekki," sagði enn einn
við borðið, líkast til framagjarn
maður, um þrjdtíu og fimm dra og
með yfirskegg. Þetta var Valgeir Val-
geirsson. „Ég get ekki skilið hvað þú
ert að vilja með að hitta eitthvert
fólk fró útlöndum. Það skiptir okkur
engu mdli. Við hleyptum því inn í
landið og það d ekkert með að biðja
um meira - hvað þó að hitta sjdlf-
an forsætisrdðhemmn. Það kann
ekkert í íslensku, nýkomið hingað,
og ég efast um að það kunni eitt-
hvað í ensku."
Þetta hefði Valgeir aldrei þorað
að segja í núvist fréttamanna.
„Að heyra í þér," sagði kona við
borðið. „Hefurðu enga samúð mað
vesalings fólkinu. Auk þess kann
það ensku, að minnsta kosti elsti
sonurinn, og forsætisrúðherrann bað
um að hitta þau, ekki öfugt."
Nú heyrðist í Erni í fyrsta sinn ó
fundinum:
„Þetta er gott fyrir almenningsó-
litið. Ég er búinn að „panta" frétta-
menn til að taka myndir þegar ég
er búinn að tala við þau. En ég er
alveg sammdla Valgeiri. Heldurðu
að þau hefðu ekki getað menntað
sig, orðið eitthvað. Ég skil þetta ekki.
En eins og ég sagði: Kjósendurnir
vilja að maður sé góður við smæl-
ingja."
Konan var farin að æsa sig upp:
„Að heyra í þér," sagði hún aft-
ur, „hvernig geturðu sagt þetta ..."
Virðulegi maðurinn, sem sat við
hlið hans og hafði sagt lítið ú fund-
inum, greip fram í fyrir konunni,
einum af þrem kvenmönnum í
stjórninni.
„Þið eruð farin að verða aðeins
of æst."
Að loknum fundinum gekk Öm
að skrifstofu forsætisrdðherrans,
skrifstofu sinni. Þar var hópur frétta-
manna fyrir utan en hann gekk inn
ón þess að segja orð við þd.
Þar sat kona sem leit út fyrir að
vera þreytt og gömul, mun eldri en
hún var í rauninni. Við hlið hennar
sat maður d tvítugsaldri, sonur
hennar, og hann hélt d systur sinni
sem var samkvæmt skýrslum sjö dra
gömul. Þau voru öll þreytuleg á svip-
inn. Þótt ríkið hefði gefið þeim allt
það besta, föt, mat og jafnvel nýtt
heimili virtust þau alls ekki dnægð.
Samtalið fór fram d ensku sem
sonurinn talaði nokkuð vel, betur
2 6 Æ S K A N