Æskan - 01.03.1992, Qupperneq 51

þar til ég sá þá koma til baka. Þá
gengu Þjóðverjamir á undan ásamt
pabba og bám einhverja smápinkla
með sér.
Nú var mér öllum lokið. Ég hafði
hvorki gefið frá mér stunu né hósta
meðan á öllu þessu stóð. Nú grúfði
ég mig ofan í svæfilinn og grét hljóð-
laust.
Fyrst vorkenndi ég Þjóðverjunum
sem nú vom orðir stríðsfangar, hvað
sem það nú var. Það hlaut að vera
enn þá verra en að vera venjulegur
fangi. Stríðinu gat nefhilega fylgt að
vera líflátinn. Svo mikið vissi ég. Ef til
vill yrðu þessir vinir mínir, eins og
ég nú kallaði þá, skotnir. Hvað yrði
svo um pabba sem hafði falið þá?
Ekkinn jókst og tíminn leið. Ég þorði
ekki að líta út aftur. Svo heyrði ég
að bílamir vom settir í gang og ekið
burt. Þá gat ég ekki stillt mig um að
líta út aftur. Hvað hafði orðið um
pabba?
En viti menn. Þarna kom pabbi
gangandi einn heim túnið. Þeir
höfðu þá ekki tekið hann. Hjartað í
mér hoppaði af gleði.
Enginn hafði bært á sér inni í bæn-
um meðan á þessu stóð. Það leit út
fyrir að allir svæfu væmm svefni.
Sjálfur hefi ég aldrei getað trúað því
að hinir sem inni sváfú hafi ekki ver-
ið vakandi þótt enginn hreyfði sig.
Pabbi kom inn og háttaði aftur.
Hann lagðist upp í rúmið hjá mér. Ég
lét fara eins lítið fyrir mér og ég gat
og lést sofa. Hann bærði ekki heldur
á sér fyrr en við heyrðum að
mamma var komin á fætur og far-
in að hita kaffið.
Hafi mig nokkum tímann sárlang-
að til að hjúffa mig að pabba og ekki
leyft mér það var það á þessarri
morgunstund í litla herberginu við
hliðina á baðstofunni. En ég var orð-
inn tíu ára og vildi ekki láta hann
sjá hvað ég hafði orðið hræddur.
Samt varð nú forvitnin smám sam-
an hræðslunni yfirsterkari, sérstak-
lega þegar líða tók á daginn.
Hvað hafði irauninni gerst? Hvað
hafði maðurinn sagt? Hvemig höfðu
Þjóðverjarnir tekið þessu öllu? Af
hverju slapp pabbi? Þannig vom ótal
spurningar sem vöknuðu í huga
mínum. Hins vegar fengust engin
svör fyrr en langt var liðið á daginn.
9. kafli
Hctndtakan
Þegar búið var að taka saman allt
laust hey á túninu vomm við pabbi
loks einir við að breiða yfir galtana
og ganga frá þeim með því að setja
á þá yfirbreiðslur og hengja farg í
þær.
Við byrjuðum austur við Enda. Þeg-
ar við höfðum gengið ffá fyrsta galt-
anum settist pabbi undir hann og
ég hjá honum. Er hann hafði spurt
mig hvort ég hefði ekki vaknað í
morgun svaraði ég því strax að ég
hefði fylgst með öllu.
- Já, mér fannst þú óeðlilega kyrr
þegar ég kom inn aftur. Ég þóttist
nokkuð viss um að þú værir vak-
andi.
Hann sagði svo frá því sem gerst
hafði. Þegar hann kom út gripu tveir
hermenn hann og þrýstu honum
upp að bæjarþilinu. Síðan var leit-
að vandlega á honum og hann all-
ur strokinn, sennilega til að gæta að
því hvort hann væri með nokkuð á
sér sem nota mætti sem vopn. Þeir
sem á bak við hann stóðu beindu
að honum byssustingjum sem eru
eins konar hnífar, festir framan á
byssumar. Þegar þeir þukluðu hann
fundu þeir tóbaksbaukinn í vasa
hans og vasaklútinn. Hvort tveggja
var dregið upp og skoðað vandlega
en síðan fékk hann hvort tveggja aft-
ur.
- Ég var heppinn að vera ekki með
vasahníf, sagði pabbi.
Þá sagði íslendingurinn sem var með
þeim, og ég fékk nú að vita að var sá
sami og hafði fengið hann til að fela
Þjóðverjana, að ekkert þýddi að sýna
mótþróa, herinn vissu að mennim-
ir væm hér. Hann hefði verið hand-
tekinn og orðið að játa allt og fylgja
þeim hingað. Sagðist hann hafa tek-
ið á sig alla ábyrgð af þessu, pabba
yrði því ekkert gert ef hann aðeins
fýlgdi þeim orðalaust að staðnum
þar sem Þjóðverjarnir væm faldir.
Hann mætti engan mótþróa sýna
og alls ekki blanda sér á nokkurn
hátt í handtökuna.
- Ég treysti þessu nú mátulega en
það reyndist rétt, sagði pabbi.
FRAMHALD
Æ S K A N S S