Æskan - 01.06.1992, Blaðsíða 16

SOSSA SOLSKINSBARN
eftir Magneu frd Kleifum
- hlaut verölaun Skólamdlardðs Reykjavíkur 1992.
Eftirfarandi er úr kaflanum
Versin mín:
Mamma kennir okkur sálma, og
ég kann mörg vers sem ég fer meö á
eftir faðirvorinu.
Fyrst förum við með bæn sam
byrjar svona: Guð minn góður komi
til mín - og það bregst aldrei aö um
leið og ég er búin að segja það er
Guð kominn og sestur á rúmstokk-
inn hjá mér. Hann brosir og blikkar
augunum, því það er leyndarmál-
ið okkar að hann er þarna og eng-
inn annar sér hann.
Mér þykir vænt um versin mín.
Þau eru alltaf í röð og reglu, stutt og
digur og ferköntuð eins og kistillinn
sem mamma geymir sparifötin okk-
ar í. En faðirvorið er langt og mjótt
með hala sem nær langt út á tún.
Ég les faðirvorið eins hratt og ég
get alveg ab voru skuldunauti og
skýst framhjá því án þess að það
sjái mig. Ég verð alltaf jafnhissa á
því. Þarna stendur það efst á bog-
anum, kolsvartur boli með ógurlega
löng og hvöss horn, gónir út í loftið
og fnæsir, samt sér hann mig ekki.
Svo renn ég mjúklega niður bogann.
Mér er óhætt, hann snýr sér aldrei
við.
Versin mín geymi ég á ákvebn-
um stöðum og tek þau upp eitt af
öbru. Sum geymi ég uppi á steinum
og þúfum, eitt situr á fjósburstinni,
annað í gluggakistunni. En „Vertu
yfir og allt um kring" situr alltaf á
rúmstokknum okkar systranna. Orb-
in raða sér hlið við hlið eins og litl-
ir dvergar og haldast í hendur, bros-
andi út að eyrum. Ég læði stundum
hendinni út undan sænginni til að
ná í eitt, en þó að ég sjái þau svona
vel tekst mér þab aldrei. Þau gufa
upp og verða að engu.
Pabbi segir aldrei ljótara en ræ-
kallinn, nema þegar hann les úr
Jónsbók. Ég held að þessi rækall sé
ekkert slæmur maður, en pabbi seg-
ir alltaf Guð fyrirgefi mér á eftir.
Mamma segir aldrei ljótt. Hún
signir okkur þegar við förum í
hreina skyrtu og lætur okkur lesa
langar bænir á kvöldin. Á morgn-
ana eigum við að fara út á varin-
helluna, signa okkur sjálf og fara
meb vers. Ég er svo fljótmælt að ég
er ekki lengi að því.
Guð blessi ykkur matinn, segja
bæði pabbi og mamma. Mér finnst
Teikning: Þóra Sigurðardóttir
stundum að maturinn mætti vera
meiri, því þótt ég sé mögur og mjó
þarf ég mikiö að borða.
Mér finnst að Guð gæti stjórnað
betur, úr því að hann er svona góð-
ur og alltaf nálægur. Hann hefbi átt
að láta pabba vera ríkan karl eins
og kaupmanninn sem á fullt af öllu
mögulegu í búðinni sinni.
- Finnst þér ekki ljótt af Guði að
halda meira upp á sum börnin sín
en önnur? spurði ég pabba. - Eða
erum við ekki öll guðsbörn?
- Jú, svaraöi pabbi, en þú hlýtur
að sjá að ég er miklu ríkari en kaup-
maðurinn, flónið þitt. Hann á bara
eitt barn en ég á ellefu!
- Ekki geturðu étib börnin þín
þegar þú ert svangur, sagði ég. - En
kaupmaðurinn getur farið í búðina
sína og fengið sér allt mögulegt: rús-
ínur og sýróp, sykurtopp og haglda-
brauð!
Pabbi fór að hlæja. - Þú hugsar
bara um að fá eitthvað í magann,
Sossa mín.
Það er satt, ég hugsa oft um það.
En ég hugsa um ótalmargt annað
sem enginn veit um nema köttur-
inn. Ég ætla aldrei að eignast
krakka, bara bækur, fullt af allskon-
ar bókum. Þær eru eklá alltaf hland-
blautar með hor og hósta eins og
smákrakkarnir.
Meðan við erum að hátta þvær
mamma litla barninu vel og vand-
lega, setur þurrt stykki á rassinn á
því og vefur það vel inn í svif, alveg
upp að höndum. Það lítur út eins
og stór lundabaggi. Svo sest hún á
rúmið sitt og stagar í sokka og ger-
ir skó handa heimilisfólkinu og á
meðan ruggar hún litla barninu í
vöggunni sinni. Þá er pabbi sofnað-
ur og hrýtur alveg ferlega.
- Guðmundur minn, segir
mamma og ýtir í hann. Og hann
hlýðir mömmu, snýr sér upp að
vegg og hættir að hrjóta.
Mér finnst gaman þegar pabbi
hrýtur. Þá er hann sofandi
tröllskessa og ég læöist inn í hellinn
og bjarga prinsinum og næ í fjöregg-
ið og allt gullið og gimsteinana. Þeg-
ar pabbi hættir snögglega að hrjóta
verb ég dauðhrædd um ab tröllskess-
an sé vöknuð og á leiðinni til að ná
í mig. Ég verð að opna augun til að
gá og þá er allt ónýtt.
16 Æ S K A N