Æskan - 01.06.1992, Blaðsíða 41

DVERGASTEINN
eftir Aðalstein Ásberg Sigurðsson
- hlaut verðlaun í bokmenntasamkeppni AB.
DvergaSteinn
Vib birtum hér hluta kaflans:
NÓTTIN, MYNDIN
OG DRAUMURINN
Þegar hún stendur upp með stein-
inn í hendinni verður hún alveg
ringluð. Hún sér ljós í gluggum á
Dvergasteininum og fólk ú ferli.
„Dvergasteinninn er þú hús,"
hugsar hún með sér og er eiginlega
hætt að vera undrandi.
Allt í einu stendur strúkur við hlið-
ina ú henni og blístrar óþægilega
hútt og hvellt upp í eyrað ó henni.
Ugla snýr sér að honum og ætlar að
fara að skamma hann, en verður í
staðinn starsýnt ó fötin sem hann
er í. Þau eru rauð og græn og úr ein-
hverju furðulegu efni. Þau eru líka
gamaldags, ún þess að hún geti
beinlínis úttað sig á því hvað er
svona gamaldags við þau.
Strúkurinn virðist ekki sjú Uglu,
þótt hann standi alveg við hliðina á
henni, svo Ugla getur virt hann
vandlega fyrir sér. Svo er einsog
hann horfi beint í gegnum hana.
Hann er með stór augu, sem henni
sýnast vera fjólubló. „Getur það ver-
ið? Er einhver með fjólubló augu?"
Það er húlf asnalegt hvernig þau
standa þama og glópa hvort á ann-
að, jafnvel þótt hann virðist ekki sjó
hana. Ugla ræskir sig og strdkurinn
hrekkur við. Hann skimar í kring-
um sig og svo leggst hann á fjóra
fætur og þreifar fýrir sér í grasinu.
Hann er greinilega að leita að ein-
hverju.
„Að hverju ertu að leita?" spyr
Ugla undireins.
Strúkurinn stekkur ú fætur og
horfir dauðhræddur allt í kringum
sig.
„Hver var að tala?" spyr hann.
„Hvar ertu?"
„Ég," segir Ugla. „Ég er hérna."
Henni líður eins og kjóna, því
ennþú er eins og strúkurinn taki alls
ekki eftir henni.
„Tókstu gljdsteininn?" spyr strdk-
urinn og er skyndilega orðinn dúlít-
ið æstur.
„Hvaða gljóstein?"
Strókurinn brosir allt í einu út að
eyrum.
Ef þú lætur mig fú gljdsteininn,
skal ég gefa þér gull í staðinn," seg-
ir hann.
„Gull?"
Strókurinn færir sig nær henni og
það eru engar ýkjur að hann bros-
ir út að eyrum. Ugla hefur aldrei séð
nokkurn krakka eða fullorðinn með
jafhstóran munn. Hann nær í sann-
leika sagt eyrnanna á milli. „Hann
hlýtur að vera með helmingi fleiri
tennur en ég," hugsar hún og byrj-
ar að telja í honum tennurnar, en
hún kemst ekki nema upp í tuttugu
og fimm, því þú lokar hann munn-
inum og er hættur að brosa.
„Fúðu mér gljósteininn!" skipar
hann og réttir fram höndina.
Uglu finnst hann vera dólítið frek-
ur, en úttar sig um leið ú því að hún
heldur ennþú ó steininum, sem hún
fann í grasinu. „Ó, þetta er auðvit-
að gljústeinninn," hugsar hún og
felur hann í lófa sínum.
„Hvemig er þessi gljósteinn?" spyr
hún.
Strúkurinn snýr sér í hringi og
hún sér að nú er hann orðinn sorg-
mæddur ú svipinn.
„Ég mú ekki segja þér það," svar-
ar hann og er greinilega alveg mið-
ur sín.
„Hvemig get ég þú vitað hvort ég
er með hann?" spyr Ugla og laum-
ast til að kíkja aftur á steininn í lófa
sínum.
„Hann er lítill og flatur og slétt-
ur og kaldur og svartur og gljóandi.
Ertu með hann?"
Ugla kreistir steininn í lófa sér.
Hann er lítill, kaldur og flatur, en
hún veit ekki hvort hann er svart-
ur. Hún lítur eldsnöggt ú hann og
sér að hann er gljúandi og kolsvart-
ur.
„Af hverju viltu endilega fú þenn-
an gljústein?" spyr Ugla og nú finnst
henni að hún geti alls ekki lótið
þennan stein aftur frú sér.
„Ég get ekki lifað ún hans. Lúttu
mig fú hann!"
Hann stendur beint fyrir framan
hana með tórin í augunum og Ugla
getur ekki annað en vorkennt hon-
um.
„Segðu mér hvað þú heitir," seg-
ir hún.
„Ég heiti Gæfur," segir hann.
Ugla réttir fram höndina og legg-
ur steininn varlega í lófa hans. í
sama bili er eins og jörðin hafi
gleypt hann ...
Æ S K A N 4 S