Æskan - 01.06.1992, Blaðsíða 38

Petrína Soffía Þórarinsdóttir 14 ára:
gilega er mér
illt í magan-
um og hausn-
um, jó, gg
öxlinni. Eg
þarf að æla.
Hvar er ég
eiginlega?
Hver í ósköpunum er við hliðina á
mér? Ferlegt drasl er hér - ætli íbú-
amir hafi ekki heyrt getið um flókn-
ar tækninýjungar eins og ryksugu,
eða sápuvatn?
Hvar ætli salemið sé? Ég ætla ekki
að vekja þennan strák. Það er varla
að ég hafi mig á fætur .. fljótt.. inn
á salerni!
Ég kemst ekki alla leiö, allt fer á
gólfið. Hvað ætli hann segi þegar
hann vaknar? Annars er þetta al-
veg í samhengi við útganginn hér.
Ferlega er ógeðsleg lykt hérna - af
áfengi, sígrettum, svita og ælu. Mér
verður óglatt aftur.
Ég verð að komast út! Ég get bara
elt moldarslóðina! Ekki vildi ég þurfa
að þrífa hér. Það yrði margra daga
vinna!
Veðrið er ekkert æðislegt. Það er
svipað líðan minni núna - slabb,
slydda og kalsi.
Hvemig lenti ég eiginlega í þessu
húsi og þessu hverfi? Ég þekki eng-
an hér og allra síst strákinn sem svaf
þarna. Kannski er ég ekki lengur
hrein mey ... Hvaö er ég eiginlega
búin að gera! Það væri dæmigert fyr-
ir heppni mína ef ég væri orðin ó-
frísk. Mamma trompaðist! Ég sem
hef aldrei gert neitt af mér.
Ég er sextán og hálfs og þetta er í
fyrsta sinn sem ég smakka áfengi.
Miðað við bekkjarsystkini mín er
það nánast heimsmet. En ég hef
ekki staðið við það sem ég lofaði
sjálfri mér.
Hvað á ég að segja við mömmu?
Hún hefur alltaf litið á mig sem
góða bamið eins og Betu systurdótt-
ur sína. Hvað ætli Beta segði ef hún
sæi mig núna? Ég veit ekki hvert
hún færi.
Ég er fegin að ég sagði mömmu
að ég ætlaði að gista hjá Evu, ann-
ars væri hún búin aö kalla út bæði
lögregluna og hjálparsveitirnar til
að leita að mér.
Við Eva ætluðum ekki að gera
neitt af okkur. Við fómm í heimsókn
til Andreu sem var ein heima. Andr-
ea er ekkert spillt, bara áhrifagjörn.
Hún á dálítið erfitt með að segja nei
við fólk. Það var ekki henni að
kenna að húsið fylltist af einhverj-
um krökkum. Það var ekki heldur
henni að kenna að allt varð vitlaust
og löggan kom. Æi, af hverju lét ég
ekki fara með mig heim til Evu? Ég
var orðin ölvuð þá strax. Hvert fór
ég eiginlega og með hverjum?
Rosalega er langt heim til Evu. Ég
verð að fara þangað, ekki get ég far-
ið heim svona á mig komin.
Mamma fengi áfall.
Gott að það er ekki læst. Ég vona
að ég mæti ekki neinum. Eva hlýtur
að geta hjálpað mér. Oo, ég er að
drepast í maganum. Hvernig getur
fólk dmkkið aftur þegar það er með
timburmenn?
Jæja, ég slapp þó óséð inn í her-
bergiö hennar Evu. En hvert ætli
hún hafi farið? Klukkan er bara
hálfátta, varla er hún farin út.
Kannski er hún ekki komin heim
4 2 Æ S K A N