Æskan - 15.12.1926, Qupperneq 22

114
Æ S K A N
Orðin komu á slitringi og augun
stóðu full af tárum.
»Jæja, drengur minn«, sagði faðir
hans. »Það var sama þó að enginn
heyrði það, því að guð liefir heyrt það.
En hvað sagðir þú?«
»Það var svo ósköp ljótt, að ég má
ekki segja það núna á jólanóttina«, sagði
Hugi kjökrandi og hélt höndunum fyr-
ir andlitið.
»Jæja. Það er rétt af þér an-nars að
segja það ekki núna. Og þetta er auðvitað
brot, Hugi minn. En ég sé að þú iðrast
eftir því og þú hefir sem góður dreng-
ur kannast við það, og sagt rétt frá
öllu, þótt þú ætlir það á hæltu að missa
af jólagjöfinni. Þess vegna ætla ég að
fyrirgefa þér þetta og vona að þú gætir
að þér framvegis. Hérna eru ný skíði
handa þér og stafur«. Og um leið dró
faðir hans undan rúminu ljómandi
skíði og staf með hvítum beinhnúð á
endanum.
»Hérna færðu skíði og ég vona að
þú verðir góður drengur og duglegur
skíðamaður, því það er fögur og þörf
íþrótt, sem allir drengir ættu að æfa
sig í. Svo ætla ég að gefa ykkur sam-
eiginlega þessa bók«. Og tók um leið
nýja biblíu úr borðskúlíunni, bundna í
gylt leðurband. »í henni eru margar
fallegar sögur og þar á meðal margar
sögur um Jesú, sem fæddist á jólun-
um og sem kom í heiminn til að gera
alla góða og hjálpa þeim sem bágt áttu.
Hann gerði aldrei neitt, sem var ljótt,
og varði öllu lífi sínu til að gleöja og
hjálpa öðrum og honum eiga öll góð
börn að reyna að líkjast, eins og þau
geta. Og ég vona, að þið verðið altaf
góð og hlýðin, svo að öllum þyki vænt
um ykkur. Þá mun ykkur jafnan líða vel.
Nú skulu þið fara að leika ykkur,
börnin mín«.
Börnin hlupu upp um hálsinn á föð-
ur sínum og kystu hann marga kossa
fyrir jólagjafirnar. Síðan hlupu þau fram
I búr til mömmu sinnar til að þakka
henni líka fyrir.
Skemtilegri jól höfðu þau Hugi og
Hrefna aldrei lifað.
q9q9q?q?q?q?q?q?^:ffffa^^
Hygginn drengur.
INRIK var fimtán ára að aldri
og faðir hans var auðugur bóndi.
Hinrik gekk í skóla í bænum
og vaknaði þar hjá honum áhugi fyrir
heiðingjatrúboðinu. — Um sumarið var
hann heima og bað hann þá föður sinn
að gefa dálitla peningaupphæð til heið-
ingjatrúboðsins.
»Nei, drengur minn«, svaraði faðir
hans, »ég hefi meira en nóg tækifæri
til að gefa fé til ýmissa nauðsynja hér
í landinu, þó ég bæti ekki sótsvörtum
heiðingjum á mig. Við skulum láta þá
sjá um sig sjálfa, drengur minn!«
Hinrik varð óánægður með þessi
málalok, og þegar hann var búinn að
hugsa málið dálítið, mælti hann:
»Gefðu mér þá eina kartöflu, pabbi!«
»Eina kartöflu! Hvað ætlar þú að
gera við hana?«
»Já, gefðu mér eina kartöflu og lof-
aðu mér að setja hana einhversstaðar
niður í góðan jarðveg. Lofaðu mér svo
að eiga ávöxt hennar í fjögur ár!«
»Ojæja, ég held þér sé það velkomið«,
sagði faðir hans.
Hinrik gróðursetti svo kartöfluna sína
og gaf hún af sér 13 kartöflur um
hauslið. Næsta ár gáfu þær af sér 135
kartöflur, og þegar fjórða hauslið kom,
þá varð uppskeran 10 tunnur af kart-
öflum. Hinrik seldi þær og gaf andvirðið
alt til heiðingjatrúboðs.
Þá gat faðir hans ekki varist brosi
og mælti: »Mér datt það í hug, Hinrik,
að ef hvert heimili ælti einn slíkan trú-
boðsvin eins og þig, þá mundi heið-
ingjatrúboðið aldrei vera í fjárþröng«.
y>Magne«,