Skírnir - 01.08.1920, Blaðsíða 5

Skírnir]
Sigmundur Brestisson.
163
Trúnaður jarlsins-hófst yfir mátt og megin.
Hann mildaði goðin með tárum og laut þeirra kynngi.
En öxin boðaði Olafs heilögu regin.
Eilífi kærleikinn Þrándi bauð högg og stingi.
— Hann mundi. — »Sá baugur hinn digri er dauði
þinn eiginn«
kvað döggling, »eg þigg hann mót Noregs dýrasta
hringi*.
En föðurbananna bani steig örlagaveginn.
Hann brá i goðgremi krossi að heiðingjaþingi.
Dimm var þá konungs raust og húm yfir hvarmi.
Hirðmanna raðir lutu að þungum skálum.
Ýms var þar lund og hörð undir brynjubarmi,
búin til svars með hjör eða ógleymis málum.
En Hákonarnauts var hvikull, litverpur bjarmi,
við háa kyndla hjá löngum, rjúkandi bálum.
Gullið sat vel og fast á Færeyings armi.
Eornsiðir bjuggu í hugum og langfeðgastálum.
Kvöldheimur nyrðra, með trúna frá Ljósrunans landi,
þarf Hf, ekki dauða, frá klerknum i Júðastafinn.
Hagvenjist lcristnin ei saman og Alföður andi
vekst Ásinn til lífs — því djúpt var hann aldrei grafinn.
Um öndvegi sögunnar berjast kærleiki og kraptur.
'— Svo kórdjáknar syngi, að norrænn sje frami ei
tafinn.
Heyr heimsloka spá — það er kristni, sem yngist
upp aptur,
ft'eð aflþróun sálna — er verður i norðrinu hafin.
11*