Skírnir - 01.08.1920, Blaðsíða 44

Kapp og met.
Undarlegt er það, hve lítið er til þess gert aS gera vinnuna
að íþrótt. Nálega hvert verk getur orSið íþrótt. Það sem gerir
greinarmuninn eru ekki ytri einkenni, heldur hugarfar verkamanns-
ins. Engin störf eru almennari en að eta, drekka, ganga eða
hlaupa, en það hefir alt verið talið til íþrótta, og ef til vill eru
það elztu íþróttirnar sem sögur fara af. Allir kannast við sögu
Snorra um ferð Þórs til Utgarðaloka. Þegar Þór meS förunautum
sínum, Loka og Þjálfa, kom fyrir UtgarSaloka, þá segir hann:
»Hvat íþrótta er þat, er þór félagar þykkisk vera við búnir? Engi
skal hór vera með oss, sá er eigi kuntti nokkurs konar list eða
kunrtandi um fram flesta menn«. Þá segir Loki: »Kanu ek þa
íþrótt, er ek em albúlnn at reyna, at engi er hór sá inni, er skjót-
ara skal eta mat sinn en ek«. Þá svarar Útgarðaloki: »íþrótt
er þat, ef þú efnir, ok freista skal þá þessar íþróttar«. Þjálft
bauðst til að freista kapphlaups, og sagði Útgarðaloki að það vœri
»góð íþrótt«, en Þór bauðst til að »þreyta drykkju við einhvern
mann«. Kunnugt er hvernig fór með þessar fþróttir þeirta fólaga,
en eg mlnni á þessa sögu vegna þess, að ait orðalag hennar s/nir
svo vel, hvaS það er sem gerir eitthvert starf að fþrótt. Starf
veiður að íþrótt, þegar menn vinna það með þelm ásetuingi aö
verða fremstir í því, leysa það svo fljótt, vel og fagurlega af hendt
sem frekast má verða. í hugtakinu »íþrótt« felst alt af, að lögö
er stund á fullkomnun. En mannlffinu er svo liáttað, að fullkomu-
un fœst ekki á neinu sviSi nema einn læri af öðrum og einr. kepp'
við annan. Því aS maður er manns fyrirmynd og mrolikvaröi.
Enginn getur vitað hvers virði hann er í raun og veru, nema hann
beri sig og verk sfn saman við aðra menn og verk þeirra, sórstak-
lega þeirra er fremsoir eru. Þess vegna pjáum vér, aS hvar sem
íþróttir eru stundaðar af alvöru, þar keppa menn iðulega hver við
annan í þvf, »reyna sig«, eins og heppilega er að orSi kv9SiS. Og