Skírnir - 01.08.1920, Blaðsíða 43

Skirnir] Grasafræðin i Ferðabók þeirra Eggerts og Bjarna. 201
mun fyrnast. En þá var brautin á enda. Hann dó í fullu
fjöri. Baráttu lífsins hepnaðist ekki að smækka hann og
ellinni tókst ekki að koma honum á kné. Til frægðar
skal konung hafa en ekki til langlífis, og svo er komist að
orði um hina fögru Napoii, að þeim sem auðnist að sjá
hana sé bezt að deyja. Er hugsunin sú að bezt sé að deyja
þegar svo er koinið, að maður getur ekki búist við að
sjá neitt fegurra, en það sem áður hefir fyrir augun borið.
Eins má komast að orði um framkvæmdir hvers eins, og
er hverjum gott að deyja áður en kraftarnir bila. Þegar
inenn hafa lokið við bezta og fegursta starfið og alveg
vonlaust er um að ná hærra, þá er hverjum einum bezt að
8ofna. Eg tel Eggert sælan að deyja í blóma lífsins að
loknu sínu mesta og fegursta'verki, því að það mun sönnu
næst, að hann hefði ekki unnið annað meira þrekvirki
síðar.
En menn bjuggust við miklu af Eggert og dauða hans
bar svo skyndilega að höndum að mönnum varð mikið
Utn Hefir margt og mikið um það verið ritað og mörg
skáld hafa ort minningarljóð um hann. Hin fegurstu sem
mér eru kunn eru eftir þá Jónas Hallgrímsson, Grím
Thomsen og Matthías Jochumsson, og eru þó einkum ljóð
þoirra Jónasar og Matthíasar á allra vörum.