Valsblaðið - 24.12.1966, Qupperneq 27

VALUR
25
Væringjar, fyrstu. sigurvegara/r í 3. fl. móti 1918. Jón Sigurðsson var markmaður
í flokki þessum og heldur á bikar og bolta á myndinni. Aðrir á myndinni et~a:
Fremsta röð f. v.: Snorri Jónasson, Jón Sigurðsson, Valgarð Thoroddsen. — Mið-
röð: Ólafur H. Jónsson, Ingi Þ. Gislason, Kristján Garðarsson. — Aftasta röð:
Ólafur Sigurðsson, Ámundi Sigurðsson, Gunnar Guðjónsson, Þórður Þórðarson,
Haraldur Guðmundsson.
niður á hjólið snúast þarna niður
undan blæjunni og varð svo „sjó-
veikur“ af! Ekki man ég hvort ég
kastaði upp, en mér leið feikilega
illa, en sex tíma tók ferðin austur.
Síðar gerðist ég sendisveinn hjá
prentsmiðjunni Isafold og önnur
sumur m.a. hjá Hallgrími í Von, þar
sem ég einnig var kaffibrennari og
afgreiðslumaður. Svo breiddi ég
fisk, sem títt var þá, þegar vel
viðraði. Þegar atvinnuleysi var
mikið, fórum við bræður og hjugg-
um steina uppi í Öskjuhlíð og
bjuggum til mulning. Það var ekk-
ert áhlaupaverk og lítið upp úr því
að hafa, en þó betra en að hafa
alls ekkert að gera. Þennan muln-
ing seldum við einnig eftir máli.
Annars stunduðum við Eyrina
og var Ámundi sérlega duglegur
við það, bar bæði kol og salt í pok-
um á bakinu, eins og oft var gert
í þá daga. Man ég eftir ljótum
fleiðrum á baki hans eftir saltið.
Ég bar ekki salt, en kol bar ég. Þá
voru verkstj órarnir eltir í þegj-
andi bæn um vinnu. í síld fór ég
15—16 ára gamall og vann þar á
„plani“ á Siglufirði. Síðar vann ég
svo við hafnargerðhéríReykjavík,
og enn síðar á skrifstofu hafnar-
innar og var þar í 3 sumur, áður
en ég fór utan eftir læknispróf,
árið 1933.
..I.H'kiiir vil ég vorda."
Hvenær féklcst þú áhuga á lækn-
isfræöinni?
Ég vissi þegar í barnaskóla hvað
ég vildi verða. Ekki veit ég af
hverju það var, að þetta kom svo
fljótt í huga mér. Síðar meir fór
ég að hugsa um, að það væri
skemmtilegt og auðgandi fyrir
sjálfan mann að vinna að ein-
hverju settu marki, helzt að geta
orðið öðrum að liði, á einhvern
hátt, og að hafa vinnuna ekki sem
brauðstrit. Það varð til þess að ég,
eftir að ég varð læknir, valdi
berklaveikina sem sérgrein. Ég
ætlaði mér að verða með í því að
berjast við hana hér, þegar heim
kæmi. Þegar það skeði, eftir 13
ára útivist, var ekkert starf hér
við mitt hæfi í þessari sérgrein.
Hinsvegar hafði borgarstjórn áður
samþykkt að gera heilbrigðisfull-
trúastarfið að læknisstarfi. Ég
fann þegar ég kom heim í kynnis-
ferð 1945, að hér átti ég rætur og
að hér vildi ég starfa. Ég sótti því
um og fékk starf heilbrigðisfull-
trúa, árið 1946, en starfið var
seinna sameinað héraðslæknisstörf-
unum og í janúar 1950 var ég, af
ráðherra, skipaður borgarlæknir.
eftir að borgarstjóri hafði kjörið
mig í starfið. Ég er þannig bæði
embættismaður borgar og ríkis.
Skipslæknlr.
Meðan ég dvaldi í Danmörku, í
þessi 13 ár, má segja að ég hafi
óslitið haft launaða vinnu, nema
fyrstu mánuðina, en þá vann ég
kauplaust. Laun ungra lækna á
spítölum voru þá alltaf mjög lítil.
Ég leyfði mér, árið 1935, að grípa
tækifæri, sem mér buðust fyrir
óvænt atvik, og það var að verða
skipslæknir, sem var mjög eftir-
sótt. Var þetta á skipi, sem Erria
hét, eign Austur-Asíufélagsins.
Fór skip þetta til Austurlanda og
víðar: Viet-Nam, Thailands,
Burma, Malayaskaga, Ceylons,
Franska Somalilands, Egyptalands
og ýmissa Evrópuhafna. Tók þessi
ferð á 6. mánuð, og var dásamlegt
æfintýri, sem er saga út af fyrir
sig.
Ég hafði mikið yndi af að sjá
framandi þjóðlíf og ný lönd. Ég
kynntist á leiðinni mörgum útflytj-
endum, aðallega frá Hollandi og
Englandi. Það var sameiginlegt
með þeim að segja öllum að þeir
voru rótlausir, söknuðu þess
heimalands, þar sem þeir ekki