Valsblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 36

34
lið til að keppa hér og á tímanum
1931 til 1946 munu íslenzk lið hafa
farið sem svarar 4. hvert ár eða
varla það. Þá fara að koma þjálf-
arar, sem setja svip á knattspyrn-
una eins og t. d. Reidar Sörensen,
og hvað Val snertir sat það í næstu
knattspyrnukynslóð Vals.
Ég efa að knattspyrnumenn nú
leggi sig eins fram í að leika góða
knattspyimu, eins og gert var á
árunum fyrir stríðið.
I framhaldi af þessu má benda
á, að lengi var aðeins til kalt bað
á Melavellinum. Síðar kom svo
gashitun, þar sem maður gat látið
25-eyring í sjálfsala og gátu þá
tveir baðað sig fyrir aurana, en
ævinlega var löng biðröð til að
komast að. En þvílík bylting að
geta þvegið af sér hitann úr heitu
vatni! Og ég vil enn benda á, hvað
okkur í Val snertir, að það eru
aðeins 7—8 ár síðan við í Val höfð-
um aðeins í búningsklefa 25 m‘-
og þrjár „sturtur“ fyrir alla
flokka.
Ég efa líka að samheldni manna
í félögum sé sú sama og var áður,
og kemur þar vafalaust ýmislegt
til. Það er dálítið athyglisvert
varðandi Val t. d. hvað margir
Valsmenn urðu til á litlu svæði
á tiltölulega fáum árum, menn sem
komu meira og minna við sögu.
Svæði þetta var Hverfisgatan frá
72 til 99, og næsta nágrenni. Þessi
nöfn koma í hugann: Anton Er-
lendsson, Hv. 72, Snorri Jónsson,
Hv. 76, Hermann Hermannsson 82,
Magnús og Jóhannes Bergsteins-
synir 84, Sigurður Ólafs 85, Björg-
úlfur Baldursson, Hv. 93, Gísli
Ingibergsson, Hverfisg. 99, Egill
Kristbj., Lv. 58, Sigurpáll Jónsson,
Lv. 86, Guðmundur Sigurðsson,
Barónsstíg 16, Hrólfur Ben., Bar-
ónsst. 19. Þetta talar dálítið sínu
máli um samheldni og áhrif frá
manni til manns. Það er vafasamt
að svona fyrirfinnist í dag.
Hvaða störf fyrir Val hafa þér
þótt skemmtilegust?
Ég get ekki neitað því að ég hef
alltaf haft ákaflega gaman af að
snudda í kringum Hlíðarenda. Ég
hef haft gaman af að sjá þetta
sniglast svona áfram, alltaf sést
svolítill árangur árlega, þótt mikið
sé eftir ógert, enda verður alltaf
VALUR
eitthvað að vera ógert hjá félagi,
sem er lifandi og í framsókn, fé-
lagi, sem byggt er upp af fólki
sem á framtíðina fyrir sér.
Hins vegar er því ekki að leyna,
að fundir leiðast mér átakanlega,
þótt ég viti að þeir séu hin mesta
nauðsyn, en ég forðast þá samt
eins og ég get.
Hvaða framkvæmd er þýðingar-
mest fyrir Val?
Ég hugsa, að menn séu sammála
um það að á Hlíðarenda hafi í
rauninni gerzt bylting, og það sem
þar hefur gerzt hefur orðið með
þeirri þróun, að erfitt er að segja
hvað hefur verið þýðingarmest.
Mér virðist sem þetta komi nokk-
urn veginn í réttri röð og eigin-
lega sem rökrétt afleiðing hvað
af öðru. Fyrst kemur félagsheim-
ilið 1948, þá malarvöllurinn 1949.
Grasvöllurinn er heldur lengur á
leiðinni, en er þó tekinn í notkun
1953, og 1958 kemur svo íþrótta-
húsið. Ekkert má missa sig, það
bindur hvað annað.
Ert þú bjartsýnn með íþrótta-
starfið í Val?
Ég vildi segja að félags- og
íþróttastarfið í Val eigi mikla
framtíð fyrir sér. Augu almenn-
ings og þess opinbera hafa opnazt
fyrir því að það sé nauðsynlegt,
að halda þessari starfsemi uppi og
veita styrki í því augnamiði.
í sambandi við eflingu félags-
starfsins vildi ég benda á, að nauð-
synlegt væri að félögin næðu meira
sambandi við foreldra þeirra ungl-
inga sem starfa í félögunum, til
þess að þeir (foreldrarnir) sæju
hvað færi fram í félögunum og
hvernig starfinu þar væri háttað.
Það gæti vafalaust vakið marg-
an föðurinn og móðurina til að
leggja hönd á plóginn. Ég er
smeykur um að margir fylgist ekki
með því, sem félögin eru að leitast
við að gera fyrir æskufólkið.
Það er líka svo oft, sem bæði
blöð og aðrir, skýra frá því sem
miður fer, af því það er orðin
„sensasjón", en láta það liggja í
láginni sem vel er gert og þannig
fá foreldrarnir ef til vill ekki sanna
mynd af starfsemi félaganna.
Ég tel, að starfið gangi eins vel
og efni standa til varðandi það,
sem starfseminni er beitt að. Eitt
vildi ég þó benda á til athugunar
fyrir forráðamenn Vals og ann-
ara félaga og það er varðandi þá,
sem hafa lagt keppnisskóna á hill-
una, eru hættir að æfa með keppni
fyrir augum. Allt of stór hópur
þessara manna hættir alveg og
hverfur frá félaginu einfaldlega
vegna þess að það er ekki rúm fyr-
ir hann á æfingum með keppnis-
mönnunum. Flestir þessara manna
mundu vilja leika sér áfram að
knetti með félögum, sem hafa
svipaða getu og þeir, en það er
ekki gert ráð fyrir því í starfsemi
félaganna. Með þessu tapast starfs-
kraftar, sem hægt væri að grípa
til, kraftar, sem myndu fúslega
vilja vera með, ef þeim væri ætl-
að rúm í leik og starfi við þeirra
hæfi. Það er því ábending mín til
forráðamanna Vals að gera ráð
fyrir þessu í t. d. sumarstarfinu,
að þessir menn megi koma vissa
tíma á grasvöllinn, og svo á vetr-
um að ætla þeim æfingatíma inni
í léttum leik. Það er mín skoðun,
að þetta hefði mikla félagslega
þýðingu, ef hægt væri að tengja
þessa menn við félagið, þótt þeir
hætti að keppa.
Hvers óskar þú Val 55 ára?
Fyrst og fremst þess, að hverju
sinni standi vörð um velgengni
Vals duglegir og framtakssamir
menn, sem er vel ljóst, hvað það
er sem liggur á bak við íþrótta-
og félagslífið í heild. Þá er engin
hætta á öðru en unglingarnir hóp-
ist í félagið og gefi þann lífskraft,
sem tryggi framtíð félagsins. Tak-
ist það, þarf heldur ekki að efa
að hinn íþróttalegi árangur verður
í svipuðu hlutfalli við hinn félags-
lega. Trúir þeim hugsjónum, sem
íþróttastarfið er byggt á og þeirri
hugsjón, sem Valur er sprottinn
upp úr, ætti félaginu vel að vegna
og það er ósk mín til Vals í dag.
F. H.