Valsblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 40

38
VALUR
að kl. 2 gátum við aftur kveikt á
vélinni og mötuðumst síðan. Að vísu
vorum við nú ekki hræddir um tjald-
ið, en þó var ekkert viðlit að leggja
af stað út í iðulausa stórhríð. Við
tókum því til spilanna, fórum i
,,bridge“ og skemmtum okkur prýði-
lega.
Kl. 7 um kvöldið skall aftur á af-
spyrnurok, sem við vorum alveg
vissir um að mundi svipta upp tjald-
inu. Við létum þvi allt niður aftur,
og varð ekki meira úr borðhaldi þann
daginn. Við tíndum á okkur hverja
spjör, sem við höfðum meðferðis, því
að nú leit út fyrir, að við myndum
ekkert hafa yfir höfuðið tun nóttina.
Þarna sátum við nú uppi á millum
jökla, 2800 fet yfir sjávarfleti, í 10°
kulda og 100 km frá næstu hyggð-
um. Sumum mundi nú ef til vill
ekki hafa litizt á blikuna, en þó var
engin ástæða til að láta sér slíkt í
augvun vaxa. Við höfðum bæði sleða-
segl, segldúk og tvö mikil skíðasegl.
Okkur hefði aldrei orðið skotaskuld
úr því að grafa okkur niður i ein-
hvern skaflinn, refta yfir með skíð-
unum, leggja svo seglin ofan á og
moka síðan snjó yfir. Við vorum
þvi í engii hættu staddir. . . .
Við höfðum nú komið ölhun far-
angri okkar fyi’ir í 4 kössum og sett
hvem þeirra í sitt hom tjaldsins.
Við fórurn nú í húðfötin utan yfir
hin fötin, settiunst hver á sinn kassa
og studdum tjaldið með öxlunum.
í þeim stellingum sátum við alla
nóttina. Veðrið æddi og ólmaðist og
þreif svo óþymiilega í tjalddúkin,
að við fleygðumst fram og aftur,
eins og við væmm í slæmum vagni
á ósléttum vegi. Og alltaf kváðu við
sömu hrinumar og sömu orgin! Loks
varð Axel leiður á gólinu og tók að
syngja „Tóta litla tindilfætt“, svo
sem til tilbreytingar. Kl. 1 um nótt-
ina urðum við varir við h .u. b. 5
sm rifu í tjalddúknum, og nú var
öllum boðið að gæta sin sem hezt
og bjarga öllu, sem bjargað yrði, því
að nú leit út fyrír, að tjaldið væri
úr sögunni. Við höfðum skíðaseglin
tilbúin til þess að breiða þau yfir
okkur þangað til veðríð batnaði svo,
að við gættun gert okkur snjókofa.
Þetta er hið einkennilegasta og ill-
úðlegasta óveður, sem ég man eftir.
Fellibylurinn stóð venjulega af
norðri, en svo gat á einni svipstundu
orðið dúnalogn, sem hélzt 1—2 mín-
útur. Þá skall hann á aftur eins og
fallbyssuskot úr annarri átt. Á þess-
um ósköpum gekk alla nóttina. Við
kölluðum þennan tjaldstað Skratta-
bœli. . . .
—-----------------------------0
X. M. WJL
«------------------------------0
Mánudaginn 23. marz slotaði
storminum nokkuð um morguninn
kl. 6. Matreiðslumaður tók þá þegar
til starfa, svo að hafrasúpan yrði
soðin áður en næsti bylurinn skylli
yfir. Við hinir fórum að athuga,
hvað miklu tjóni óveðrið liefði vald-
ið. Við höfðum daginn áður fjötrað
sleðana saman og bundið skíðin ofan
á þá. Ennfremur höfðum við hlaðið
tvöfaldan snjóvegg, h. u. b. 1 meter
á hæð, kringum tjaldið. Jú, allt var
með kyrrum kjörum, nema snjó-
girðingin hafði þyrlazt burtu út i
veður og vind. Rifan, sem við þótt-
umst hafa séð í tjaldinu, var ekki
annað en sótrák. Við athuguðum. nú
tjaldið vandlega, bæði utan og inn-
an, en hvorki hafði þráður brostið i
tjalddúknum né heldm' losnað um
Ivkkju eða hring. Tjaldi'ð var alís-
lenzkt. (1 bæklingi, sem gefinn var
út i Reykjavík 1925 til leiðbeining-
ar útlendum ferðamönnum, stendur
þessi klausa: „ . . . and as suitable
tents are very hard to get in Ice-
land, every one intending to camp
out is strongly advised to bring a tent
vríth him“). . . .
Eg vildi gefa mikið til, að ég gæti
lýst útsýninu ofan af jöklinum og
allri þeirrí dýrð, sem fyrir augun
bar, en til þess á ég engin orð. Það
var blæjalogn og sólskin. Jöklar,
fjallatindar og hin endalausa flatn-
eskja tindruðu eins og milljónum
demanta hefði verið dreift út svo
vítt sem augað eygði. Náttúran var
í drifhvítu hátíðarskrúði, sem ekk-
ert mannlegt auga hafði áður séð.
Við horfðum hugfangnir yfir þessa
mjallhvítu ábreiðu, sem enginn fót-
ur hafði troðið. Dagurinn varð að
hátíðisdegi, sem ég veit að enginn
okkar gleymir nokkru sinni. Nú voru
okkur goldin að fullu launin fyrir
það erfiði, sem við höfðum á okkur
lagt. Þreytan eftir gönguna upp jök-
ulinn hvarf á svipstundu, við urð-
um nýir menn! Slíkar sýnir og slík-
ar stundir kveikja eirðarlausan óróa,
sem aldrei slökknar, í blóði þess
manns, sem eitt sinn hefir legið úti.
Þennan dag hafði allt gengið að
óskmn. Við vortun himinlifandi yfir
öllu því, sem á daginn hafði drifið
og spöruðum nú ekki mat við okkur,
enda gerðist þess engin þörf lengur.
Við átum hafrasúpu, harðfisk, svína-
steik, smurt kex með osti og ávexti.
Síðan drukkum við kaffi. Má þetta
heita sæmilegur málsverður uppi i
óbyggðum um hávetur. Síðan fór-
um við í húðfötin og vorum allfegn-
ir hvíldinni, því að svefn höfðum
við þá ekki fest í 42 klukkutíma.
Þriðjudaginn 24. marz komumst
við ekki á fætur fyrr en kl. 8, því
við þurftum tima til að sofa úr okk-
ur þreytuna eftir vistina í Skratta-
bæli. Færðin var enn ágæt. Á há-
degi komum við að Blautukvisl. Hún
var auð, og veittist okkur allerfitt
að finna vað á henni. Snjóveggimir
meðfram ánni voru 5—10 m háir,
svo sem fyrr sagði, og var ókleift að
koma sleðunum úr þeirri hæð niður
að ánni án þess að farangur okkar
yrði alvotur. En Tryggvi hafði ráð
undir rifi liverju og fann hann ágætt
vað. Nú fórum við í vöðlumar og
náðu þær okkur upp undir liendur.
Óðum við síðan yfir ána og var hún
okltur í mitti. Ekki dignaði einn þráð-
ur á okkxrr. Ef við hefðum ekki haft