Valsblaðið - 24.12.1966, Blaðsíða 56

54
VALUR
Weber lengst til vinstri ögnar brezka Ijóninu með því að skora á síðustu mínútu úrslitaleiksins 2:2.
hátt gátu þeir troðið sér inn. Eng-
inn æðraðist, þótt varla væri hægt
að ná andanum, og menn væru
löðrandi í svita, ekkert raskaði ró
Bretans. Og áður en langt um leið
tóku hópar unglinga að syngja í
léttum tón án allra ærsla, og skap-
aði þetta vissa stemningu, þrátt
fyrir þrengslin, svitann og kófið,
sem þarna var inni.
Þegar stigið var út úr lestinni,
mátti fljótt sjá að Bretarnir höfðu
komið auga á viðskiptahliðina á
hátíð þessari, því þar var fjöldi
manna, sem bauð ýmsan varning
til sölu, til minningar um HM-
keppnina. Þar voru og „svarta-
markaðsbraskarar," og buðu að-
göngumiða. Var sagt að þeir hefðu
farið heldur illa út úr þeim við-
skiptum, enda buðu þeir stundum
miða fyrir hálfvirði, en reyndu í
staðinn að selja útlendingum miða
frá deginum áður!
Þarna fyrir utan Wembley mátti
sjá og heyra smáhópa yngri
manna, sem sungu létt lög, og
gerði þetta æði mikla stemningu
og hátíðleik, enda var það svo að
Englendingar virtust vilja gera
allt sitt til þess að gera keppni
þessa að verulegri hátíð og
skemmtun.
FÓLKIÐ TIL ENDANNA BLÉS
LlFI 1 LEIKINA.
Enginn kom of seint til leikj-
anna, allir vildu sjá allt, sem fram
fór, og enginn hreyfði sig til brott-
farar, fyrr en blístra dómarans
kvað við að leik loknum.
Mér virtist sem áhorfendur í
endastæðunum væru mest Eng-
lendingar, en til hliðanna voru
meira erlendir gestir og „betri“
borgarar brezkir. Það var samt
svo, að einmitt fólkið til endanna
héldu uppi mestri stemningu, og
voru þeir sem mest örfuðu sína
menn til dáða.
Þegar England lék voru það
æfinlega smáhópar þarna til end-
anna, sem tóku að kalla í sífellu:
Eng-land, Eng-land, England um
allan völl. Stundum komu önnur
köll eins og Ram-sey, Ram-sey,
Nobby Stiles, Nobby Stiles.
Þessi „stríðshvöt“ ómaði fram
og aftur undir hálfþaki Wembley,
og hreif hinn hlutlausa áhorf-
anda, sem varð í rauninni hálf-
gerður þátttakandi í þessari at-
höfn.
Eins og áður var sagt, var eins
og enginn Englendingur efaðistum
það, að England mundi sigra í
þessari keppni, án þess þó að það
væri sett fram í yfirlæti og sjálfs-
öryggi, það var eins og það væri
sjálfsagður hlutur.
Þó er ég nær viss um, eftir við-
brögðum þeirra við leik annarra
þjóða, og mat þeirra á góðum leik,
að þeir hefðu tekið því vel að tapa.
Það er fyrst og fremst góð knatt-
spyrna, sem brezkur áhorfandi
virðir og metur.
LOF FYIR GÓÐAN LEIK.
Maður þurfti ekki að dvelja
lengi á áhorfendapöllum til þess að
verða þess áskynja að þar var fólk
sem kunni að meta góða knatt-
spyrnu, og þeir voru ekki sparir á
það að láta í ljós aðdáun fyrir því,
sem vel er gert, og var þá klappað
án afláts. Það var merkilegt að
verða var við það að það var sama
hvar maðurinn var staddur á vell-
inum, þegar það gerist, sem áhorf-
andanum líkaði. Það gat verið góð
sending, góður skalli, góð stöðvun
knattar, frumleg staðsetning eða
góð hugsun, sem sagt, þetta var
metið svipað og vel skorað mark
eða skot eða vörn markmanns.
Þetta virkaði ákaflega þægilega á
mann, og vafalaust verða leikmenn
fyrir góðum áhrifum af þessu og
það verður þeim hvatning til að
gera vel.
Væri knattspyrnunni að þeirra
áliti misboðið með hugsunarlaus-
um leik, spyrnum eða aðgerðum,
létu þeir það einnig óspart í ljós
með óánægjuhljóðum, og það vægð-
arlaust. Það virtist sem það væri
ósæmilegt að haga sér svona og
óvirða á þennan hátt svo góða
íþrótt sem knattspyman er.
Þannig fékk t.d. Jasin, hinn