Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1948, Síða 39

ALMANAK
39
Hann víkur að þessu í ljóðabók sinni:
“Nú gleðst eg í fámennum góðvinahóp,
að glaumnum og fjöldanum sjaldan mig gef eg.
Sú nepja, sem örlaga nomin mér skóp,
hún nær ekki til mín, þá skjól ykkar hef’ eg.”
Hygg eg, að allir þeir sem nutu návistar Sigurbjörns
á þennan hátt, hafi borið endurminningar þess alla leið
til grafar.
Mér var eitt sinn gengið að vetrarlagi að jarðfalli eða
gjá ásamt öðmm manni; hafði myndast hvelfing að nok-
kru yfir; gengum við niður í gjána og fundum þar ný-út-
spmngna fjólu, sem þrátt fyrir hörku vetrarins hafði
getað dafnað við skjól og sólaryl. Hafði félagi minn burt
með sér þetta smáa fjólugrési, en gætti þess að skemma
ekki rótina.
Þegar sumarið gekk í garð, reis blóm þetta upp með
nýjum þrótt, og breiddi blöðin fíngerð og fáguð mót
himni og sól, og óx dag frá degi. Varð það hið prýði-
legasta gras.
Mörgum blæs heimur þessi kalt; gengur ýsmum all
örðugt að dafna og ná fullum vexti eftir eðli sínu; vetrar-
ríki og kuldi gengur mörgum til hjarta, og vamar þess,
að andlegt blaðskrúð þeirra fái breiðst út og borið þá
fegurð, sem innræti þeirra býður. Hin andlegu laufblöð
líða heljur og kulda löngu fyrir vetrarnætur; jurtin verður
dvergsmá, sem er skapað eðli til þess að bera ljómandi
fegurð í hinu dýrðlega völundarhúsi Guðs.
Tel eg, að Sigurbjörn sé einn meðal þeiira, sem svo
kalt næddi um í heiminum, að hann fékk ekki notið sín til
fulls.
Sú vissa gleður mig, að andlegar liljur hans hrjá nú
engir stormar lengur. f húsi hins mikla Guðs rúmast allir