Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1948, Blaðsíða 56

56
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
Nú var sá frelsisdraumur hans orðinn að veruleika,
draumur, sem hann hafði á margan hátt átt sinn mikla
þátt í að láta rætast. Nú vafði móðurjörðin fullfrjáls bein
hans að barmi sínum. Hversu hjartanlega hefði hann eigi
fagnað því, að mega lifa þann sigurríka dag! Og þrátt
fyrir regnið, hefði ættjörðin vafalaust sveipast brosandi
sigurljóma fyrir sjónum hans á lýðveldishátíðardaginn,
því að þeim skrúða klædd hló hún í anda við fjölmörgum
öðrum, sem stórum áttu óskyggnari augu, en hið djúp-
skyggna skáld.
Æfintýraríkur og litbrigðamikill æviferill skáldsins •
rann mér fyrir sjónir. Eg sá hann, hinn víðförla víking
andans, fara eldri fjarlæg lönd og hverfa heim aftur, fær-
andi þjóð sinni fullt fang gersema, dýrkeypta lífsrevnslu
og háfÍeygar sýnir mótaðar í gull mikilúðugs og spaklegs
skáldskapar. Sjálfur var hann glæsilegasti fulltrúi þeirra
Væringja íslenzkra, sem hann hefir lýst svo snilldarlega í
einu hinna stórbrotnu kvæða sinna. Útþrá þeirra túíkar
hann þar með djúpum skilningi þess manns, er var hún
í blóð borin í ríkum mæli, ogþáeigisíðurjafnsterkaheim-
þrá þeirra, seiðmagn hinnar íslenzku móðurmoldar yfir
hugum þeirra barna hennar, sem út hafa leitað:
“En dalinn þau muna með hamra og hlíð
og hljómandi fossa og iimviðsins runna.
Og handan þess alls skín svo fræg og svo fríð
vor fortíð í sjónhring blóðleitra unna.
Það sólarlag er þeirra árdegis ljós,
þar á upptök vor framtíð við hnígandi ós,
þar skal yngjast vor saga við eldfoma brunna.”
Lítt var það þá að undra, þó að skáldinu yrði hugljúf-
ust íslenzk yrkisefni, eigi síst landið sjálft, í margbreytttim
svipbrigðum þess, allri sinni tign: