Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 6

SKRIFIÐ, EILÍFU PENNAR
Skrifið, sá hefur
eilífu pennar, aldrei
á tímans elskað,
gráa er ekki
pergament: liefur sagt:
Sá hefur „Fyrirgefðu.“
aldrei
lifað, Skrifið,
er ekki eilífu pennar,
hefur þekkt á lífsins
alvöru björtu
dauðans, örk:
sá hefur Sá er
aldrei hrópar:
fagnað, „Drottinn,
er ekki ég er
hefur hjálparþurfi,
drukkið verður
tár sterkur
sorgarinnar, í Honum.
Maiken Ekman-Atterlöf. — Á. E.
angistarfull. Ég hélt að þú mundir deyja. Þó að
þú hafir verið meðvitundarlaus, þá hef ég setið
hér í örvæntingu minni og lesið í Biblíunni. Ég
hef lesið í Jóhannesar guðspjalli, 11. kaflanum
og versin 25—26. Ég hef lesið versin aftur og
aftur og að lokum fór ég að trúa því að þú mund-
ir deyja. Þú munt lifa. Eiríkur, ástin mín! ástin
mín!
Eiríkur Bergsson féll í ómegin á ný, en hann
var þó ekki eins langt burtu og fyrr. Hann fann,
að hann var ekki lengur við ströndina. Nú sá hann
ekkert fljót og engan ferjumann. Þvert á móti
virtist svo, sem honum hefði verið lyft upp á hátt
fjall, jtar sem ljós og birta laugaði hann allan.
Það var ekki aðeins, að honum fyndist þetta,
heldur var það svo í raun og veru. Og miðlægis í
ljósinu stóð Jesús. Hann hélt á ofurlítilli flís í
hendinni. Hann ávarpaði Eirík og sagði, að
álíka stórt og þessi flís, væri nú eftir af
lífsverki hans. Og Eiríkur fann, að þetta var rétt.
Hann sá, að þetta var svo lítið, að það var ekkert
til að halda í. Hann hefði getað freistazt til þess
að taka flísina og kasta henni í fljótið, en honurn
fannst liún svo lítil og einskis nýt, að það tæki
því ekki, þegar allt annað hafði runnið út í ekki
neitt, eins og snjór fyrir vorsólinni. Eiríkur varð
altekinn skelfilegri angist.
Nú hélt Jesús á flísinni í hendi sér og samein-
aði hana við aðrar litlar flýsar, sem hann liélt á
í hinni hendinni. I hendi hans urðu þær allar að
einni heild, sem síðan varð að lítilli yndislega
fagurri byggingu.
Eiríkur fylltist af óumræðilegri gleði. í sömu
andrá var alveg eins og hann hefði verið sleginn
töfrasprota, og honum hvarf öll angist um leið.
Á samri stundu skildist honum, að hans einskis-
nýta og samanfallna lífsverk, gæti skapazt að nýju,
Framhald & bls. 46
6