Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 26

HELGA PLANTARE:
Engin skemmtun er fimrn aura virði
Það var kvöld eitt fyrir löngu síðan, er ég var
í borg einni, að ég settist inn á kaffistofu, á með-
an ég beið eftir bíl. Nú var ég orðin leið á að
bíða. Þar var lieldur ekkert sem ég gat fest hug-
ann við. Ólirein blöð og tímarit, lágu dreifð yfir
óhrein borðin, og allt sem þar var inni, virtist
mér vera ósmekklegt.
í stað þess að taka eitthvað til, stóð afgreiðslu-
stúlkan kæruleysislega í einu liorni stofunnar og
var að fága neglurnar á sér. Hún hafði þó auga
á nokkrum unglingum, sem sátu við borð eitt, og
töluðu hátt saman um eitthvað, sem þeir virtust
ekki allir vera sammála um.
Hingað til liafði ég ekki einu sinni haft áhuga
á, að hlusta á samtal þeirra, en það var ein setn-
ing, sem ein stúlknanna endurlók aftur og aftur,
sem vakti athygli mína. Það væri ekki skemmtun
fyrir fimm aura sagði hún. Ég hélt í fyrstu, að
þau hefðu öll verið á sama balli, og að það væri
þar, sem allt hefði verið svo leiðinlegt. En svo
varð mér loks ljóst að sumir þeirra voru að lýsa
tilveru lífsins.
Nú fór ég að hlusta með meiri athygli. Líf mitt,
var ekki heldur svo sérlega skemmtilegt í þá daga.
En svo langt niðri hafði ég þó aldrei verið.
Auðvitað töluðu þessir unglingar, á þann hátt,
sem unglingar á þeirra aldri gera oft, og sem
ekki er hægt að taka svo mikið mark á. En samt
har samtal þeirra vott um svo mikinn lífsleiða,
að ég varð alveg undrandi.
Þessi stúlka, sem sérstaklega vakti atliygli mína,
var ef til vill 16 eða 17 ára gömul. Ilún var mjög
lagleg. Maður gæti hugsað, að líf hennar væri
leikur og að lífsleiði væri henni algerlega fjar-
lægur. Útlit hennar var mjög þreytulegt, þar sem
hún lá yfir borðið, og reyndi með orðum og bend-
inguni að lýsa því hvað lífið væri óbærilegt. Það
var sama hvað hún var að tala um, livort það
var dansleikur, sem hún hafði verið á, hoð eða
ferðalög, það var alls staðar sami úrskurðurinn:
„Engin skemmtun er fimm aura virði.“
Stundum kom fyrir að einhver af hinum ung-
lingunum mótmælti henni.
„Nei, nú skrökvar þú. í það skipti var það
skemmtilegt, skal ég segja þér.“
En hún yppli aðeins öxlum. Það breytti ekki
liennar skoðun hið minnsta. Fyrir hana var lífið
alltaf leiðinlegt.
Ég hélt fyrst í stað, að hún segði þetta, til þess
að vckja athygli á sér. En ég komst brátt að raun
um, að hún meinti hvert einasta orð, sem hún
sagði. Það var engu líkara, en að hún hefði verið
að ausa úr lind, með óhreinu vatni, og sem hún
vissi fyrirfram, að mundi aldrei verða hrein. Þeg-
ar hún einu sinni leit í áltina til mín, varð mér
bylt við. Mér virlist örvæntingarfullt djúp í aug-
um hennar. Þrátt fyrir fegurð sína, og aðra góða
kosti, sem hún virtist bera með sér, hafði hún
ekkert gaman af lífinu. Ég hugsaði með skelfingu
um yfirlýsingu, sem ég var nýbúin að lesa, þar
sem sagt var frá því, hvað álakanlega margt ungt
fólk væri til, sem stytti sér aldur, vegna þess að
lífið var því svo óbærilegt, að það hrysti kjark
til þess að lifa lengur.
Að lokum kom bíllinn, sem ég hafði verið að
híða eftir, og varð ég að liverfa frá þessu unga
fólki og erfiðleikum þess.
Svo liðu mörg ór, og ég var nærri búin að
gleyma þessu atviki. En stundum kom þó fyrir,
að þcssi unga stúlka með sorgina í augum sínum,
kom upp í huga mér. Og hvenær sem það var
olli það mér sársauka. Hvernig skyldi hafa farið
26