Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 47

Átakanleg innlifun ungs manns
Framhald af bls. 25.
sinni. En það vakti mér djúprar sorgar að sjá
smiðinn treysta sér aldrei að hefja verkið án þess
að minnast fyrst við þennan örlagavald, sem
brennivínið var honum.
Milli langra og djúpra þagna, sem þarna ríktu
oft í smiðjunni, var liann þess fyrir utan skraf-
hreyfinn. Hins vegar fór þögnin honum miklu bet-
ur, því að þegar liann talaði rann tóbakslögurinn
jafnan út úr tannlausum munninum. Oft var það,
er hann var á valdi vínguðsins, að liann öskraði
svo hástöfum, að ég sá ekkert annað ráð en að
yfirgefa smiðjuna og ganga út á meðan hann var
að róast. Ef hann var verulega undir áhrifum víns,
þorði hann aldrei að fara heim til sinnar „reiðu
kcrlingar". Þá hafði hann þann hátt á, að hann
svaf í smiðjunni og það var nokkuð oft.
Það var eina slíka nótt, sem hann endilega vildi
fá að lýsa fyrsta heimilinu sínu fyrir mér. Hann
sagði mér, að hann hefði átt konu og lítinn dreng
tveggja ára gamlan. Nú vissi hann ekkert um
hvorugt þeirra, og hefði svo lengi verið. Ég spurði
hann hvað kona Iians og sonur hefðu heitið. Já,
alveg rétt. Það var sem mig var farið að gruna.
Nöfn þeirra voru nafn móður minnar og mitt
eigið. Það var þá svona, eftir allt saman, að það
var um móður mína og mig, sem hann hafði talað
svo oft. Sérstaklega þó um mig.
ölkæri smiðurinn svo gamall, sem hann var um
aldur fram, var þá enginn annar en faðir minn!
Ég fór að hágráta, fvrr en ég vissi af. En þegar
hann spurði mig eftir því, hvers vegna ég gréti,
var mér ómögulegt að segja honum sannleikann,
svo auðmvkjandi fannst mér þetta allt saman og
misknnnarlanst. I kvrrþei lmgsaði ég hins vegar
mál mitt. Komst ég að þeirri niðurstöðu, að
annað hvort yrði ég að seeja honum sannleikann
eða hverfa þegar á braut. Ég valdi síðari kostinn.
Næsta dae óskaði ég eftir því að fá kattp mitt.
Hann greiddi mér það og meira en mér bar. Ég
tók mér far með fyrstu járnbrautarlest til
Kristjaníu, sem Osló hét þá. Þetta er saga mín.
Oa nú er ég hér kominn til þess að spyrja yður
ráða.
Þar sem hann óskaði helzt eftir því að komast
sem lengst í burtu, kom ég honum í skiprúm á
4 Hvað má höndin
ein og ein
Já, hvað má höndin ein og ein, nema allir vinni
saman. Þessi orð eiga heima á flestuin sviðum
mannlegs lífs. Orðin eiga einnig heima í sambandi
við lítið blað, sem heitir Afturelding. Eins og les-
endum er kunnugt, er nú að hefjast annar árgang-
um blaðsins, eftir að það fékk það form, sem það
nú hefur. Trúlega dettur engum lesanda það í hug,
livað útgáfa þess hefnr orðið kostnðarmeiri með
jiessari breytingu.
Megum við biðja lesendur og vini Aftureldingar
að taka saman höndum og vinna að því að útbreiða
Afturelding, sem mest við getum, bæði með því
að útvega fasta áskrifendur og með lausasölu?
Þá mundu fastir áskrifendur gera blaðinu stóran
greiða með því að greiða ársgjöld sín árlega.
Ársgjaldið er kr. 55,00. — Þökkum fyrirfram.
Ritstj.
langferðaskip. En áður en hann lagði úr höfn,
kom hann oft í heimili okkar og ég talaði við
hann um Guð. Hjarta hans var opið fyrir náð
Guðs og því auðvelt að vinna hann fyrir himin-
inn. Hann átti því merkilea:a létt með að taka
á móti því, sem heyrir til Guðs ríki.
Hinn ungi nýfrelsaði vinur minn lagði af stað
með hinn himneska leiðsögumann um borð í skip-
ið sitt, og })á en ekki fyrr, getur maður verið ör-
uggur.
Seint mun ég geta gleymt siðasta kvöldinn, sem
hann dvaldi í heimili okkar, jægar við hjónin
kvöddum liann, og við sungum gamla þekkta sálm-
inn:
Ég er á langferð um lífsins haf
ok löngum breytinga kenni.
Mér stefnu frelsarinn góður gaf,
ée glaður fer eftir henni.
Mig ber að dýrðlegum ljósum löndum,
þar lífsins tré gróa á fögrum ströndum,
við sumaryl og sólardýrð.
0, hamingjusami dagur, er við munum mæta
okkar himneska hafnsögutnanni.
47