Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 36

HVÍTI FÍLLINN
Það var glaumur og gleði á sléttunni miklu, þar
sem margar pusundir indtána iiöiðu safnazt saman
til aö vegsama hjáguði sína, á hátíðisdegi, er þeim
var helgaður.
Þao var tieitt og dimmt í lofti, og hávaðinn var
ákailegur. En einn var sá, sem lét hávaöann ekki
á sig rá. ÞaÖ var krismiboöi, sem þarna hafði
hastaö sér völl og talaöi til folksins, sem safnazt
haxöi kringum hann. Þaö' leyndi sér ekki, að hann
brann ai þeirri prá, að mega segja þessum þús-
undum heioingja frá kærleika Guös. Hann vildi
segja þeim, ao Lruð óskaði ekki eftir gjöfum þeim,
er peir fórnuöu hjáguðum sínum. Hann sagði
þeirn, að af kærleika iieföi Guð sent kristinboðann
bamúel Hebich alla þessa iöngu leið auslur til
Indiands, til þess að segja þeim, að Guð elskaði
þá. Mannfjöldinn hlusraöi hugxanginn á kristni-
boöann. Því að þegar hann var að útmála kær-
leika Guðs fyrir þeim, skildu þeir, að hér var
eitthvað annað á ferð, en það sem þeir höfðu
heyrt um hjáguðina. Þar voru kröfur á kröfur
ofan, en hjáguðirnir gáfu aldrei neitt í staðinn.
Fólkiö' var svo hugtangið við það að hlusta á
kristniboðann, að það tók ekki eftir því, er hjá-
guðapresturinn á sínum hvíta fíl fór rétt í þessu
þar um. Presturinn stórmóðgaðist, að lionum var
ekki heilsað með viðhöfn, eins og liann áleit að
fólkinu bæri skylda til. Hvað gat valdið því, liugs-
aði presturinn með sér, að þessi „vesalings hvíti
krislniboði“ gæli náð áhuga fólksins svona til sín
eins og raun bar vitni, að það sá ekki einu sinni
preslinn sinn, er hann fór hér um?
Þetta var meiri auðmýkt, en hann gæti þolað
það bótalaust. Hann skyldi sannarlega hefna þess.
Samstundis skipaði hann fílnum sínum að ráðast
á kristniboðann. Fíllinn hlýddi herra sínum og
gekk af stað og braut grein af tré nokkru er þar
stóð. Síðan gekk fíllinn að kristniboðanum og
ætlaði að ráðast á hann.
Kristinn Indverji hljóp skelfdur til kristniboð-
ans og reyndi að hjálpa honum undan árás fíls-
ins:
— Hann drepur þig óðara, hrópaði hann til
kristniboðans.
— Hugsaðu til Daníels í ljónagryfjunni, svaraði
Hebich krisuiiboði til baka, og bætti við: Vertu
livergi hræddur, því að Guð er með okkur! Sjálfur
var liann alls óhræddur, því að hann vissi, að
Iiann var í Guðs liendi. Hann hélt því áfram að
tala til fólksins meðan ráðrúm var til þess. En
áheyrendurnir biðu allir í ofvæni eftir því, hvað
fíllinn mundi gera. Með þessa risagrein í ran-
anum gekk hann beint til kristniboðans, en í slað-
inn fyrir það, að ráðast á hann og deyða hann,
Iagði hann greinina eins varlega og hann frekast
gat niður fyrir framan fætur kristniboðans, og
gekk svo til baka til herra síns.
Undrunarbylgja gekk í gegnum raðir mann-
fjöldans. Slíku höfðu þeir aldrei verið vitni að
áður. Sté nú kristniboðinn upp á greinina og tal-
aði af henni til fólksins. En við það varð undrun
áheyrendanna enn meiri, og hlustuðu þeir nú hug-
fagnari en nokkru sinni á það sem hann hafði að
segja. Þetta óskiljanlcga vald, sem hafði hindrað
fílinn frá því að framkvæma ódæðisverkið, mundi
J)að ekki slanda að einhverju leyti í sambandi við
þann Guð, sem kristniboðinn var að boða Jreim.
Hjáguðapresturinn varð æfur af reiði og skip-
aði fílnum að ráðast undir eins á kristniboðann.
En fíllinn hafðist ekkert að, hvernig sem herra
hans skammaði hann og eggjaði.
Hebich, sem tekið hafði eftir ofsa reiði prests-
ins, kallaði nú til hans: — Þú vildir fyrirfara mér,
en nú skyldir þú gæta sjálfs J)ín, að Guð minn reisi
sig ekki gegn Jxér.
Það var engu líkara en hjáguðapresturinn ætl-
aði að ráðast á Ilebich og drepa hann, því að
slík óstjórnleg reiði greip liann, J)egar hann sá,
36