Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 21

Hin mikilvæga spurning
FrelsaSur eSa glataSur. Getur þú skrifað annað
livort þessara orða? Fyrir nokkrum árum síðan
var ungur maður spurður af vini sínum, livort
hann vildi fylgjast með á útisamkomu í þorpi
nokkru. Hann ákvað að fara, ekki vegna þess, að
liann hefði áhuga fyrir því, heldur af nýjunga-
girni. Svo var það líka afsökun fyrir því að fara
ekki i kirkju það kvöldið.
Næsta sunnudagskvöld mátti sjá, hvar hann stóð
og hlustaði á einn á fætur öðrum vitna og segja
gömlu söguna um Jesúm og kærleika lians. Það, er
sagt var liafði ekki nein sérstök áhrif á hann fyrr
en í lok samkomunnar. Vinur hans næstum því grát-
ba;ndi alla þá, er hlustuðu, að gera eitt áður en
þeir gengju til hvílu þetta kvöld. Prédikarinn sagði,
að aðeins eitt orð lýsti ástandi hvers og eins í
þorpinu og reyndar í öllum heiminum. Það sem
hann vildi að allir gerðu, var að taka pappírsörk
og því næst, frammi fyrir Guði, skrifa eitt orð á
hana, annað hvort frelsaSur cSa glataSur.
Samkomunni lauk og liinn ungi vinur okkar fór
heim til sín, en ekki til að hvílast. Honum var ekki
rótt í skapi og margvíslegar tilfinningar hrærðust
í brjósti hans. Hann gat ekki skrifað frelsaSur, og
hann vildi ekki skrifa glataSur. 1 þrjá mánuði átti
hann í baráttu hið innra með sér. Orðin frelsaSur
eða glataSur fylgdu honum eftir og stóðu sí og æ
fyrir hugskolssjónum lians. Hann bað til Guðs og
las Biblíuna en jafnvel það virtist engin lausn.
Allan tímann var hann fastákveðinn, hann gat
ekki í sannleika skrifað frelsaSur og vildi ekki
skrifa glalaSur. Svo var það loksins einn morgun,
að augu lians stöðvuðust við 23. sálm Davíðs í
Biblíunni og þegar hann las fyrsta versið „Drott-
inn er minn hirðir“, staðnæmdist hann, og í ró-
legri íhygli blasti við lionum sú staðreynd, og
hann sagði við sjálfan sig: „Ég get ekki heimfært
þessi orð upp á inig, að Drottinn sé minn hirðir.“
Og hami las orðin aftur og aftur, þar til liann féll
að lokum á kné og reis ekki upp aftur fyrr en hann
liafði dýrlegan fögnuð' í hjarta og fullvissu um það,
að Drottinn var lians hirðir. Þar sem Góði hirðir-
inn, Drottinn Jesús hafði lagt líf sitt í sölurnar fyrir
sauðina og sömuleiðis hafði hann komið til að leita
að hinu týnda til að frelsa það.
Nú er pappírshlaðið hins unga vinar okkar dýr-
mæt eign hans, og þar stendur skrifað: —
„FrelsaSur fyrir trúna á Drottin okkar og frelsara,
Jesúm Krist.“ Undirritað með nafni lians og dag-
setningu, þegar liann í fyrsta skiptið gat sagt:
„Þetta dásamlega frelsisverk er gjört. Ég er Drott-
ins og hann er minn. Kærleikur hans dró mig til
sín, og ég kom. Fúslega játa ég hans guðdómlega
nafn.“
Kæri lesandi! Ef þú tækir þér penna í hönd og
blað, livað mundir þú skrifa? Hefur þú horfzt í
augu við ])á spurningu og staðreynd, hvort þú ert
jrelsaSur eða glalaSur? Heyrðu hvað Ritningin
segir. í 1. Tímóteusarhréfi 1. kapítula 15. versi les-
um við: „Það orð er satt og í alla staði þess vert,
að við því sé tekið, að Kristur Jesús kom í heim-
inn til að frelsa synduga menn,“ og aftur í Lúkasar
guðspjalli 19. kafla og 10. versi, þar sem Jesús
sagði, að hann væri kominn til að leita að hinu
týnda og frelsa það. Þá er það hinn dásamlegi kafli
í Lúk. 15., sem greinir frá týndum sauð, töpuð-
um pening og glötuðum syni. Það segir einnig frá
því, hvernig hirðirinn fann sauðinn og konan pen-
inginn og afturhvarf sonarins til föðurins, sem
sagði: „Þessi sonur minn var týndur og er fund-
inn.“ Með öðrum orðum frelsaður.
Fangavörðurinn í Fillippíborg í Postulasögunni
16. kafla, gerði sér grein fyrir, að hann var glatað-
ur og hann hrópaði til Páls og Sílasar: „Herrar,
21