Afturelding - 01.03.1967, Blaðsíða 43

„En þér rnunuS ö'Slast kraft, er Heilag-
ur Andi kemur yfir ySur, og þér rnunuS
verSa vottar rnínir. . . .“ Post. 1,8.
í mörg ár hefur þessi ritningargrein talað sterkt
til mín þrungin heilögum sannfæringarkrafti!
í æsku var ég svo lánsamur að komast snemma
í kynni við hreina kristna trú vegna starfs K.F.U.M.
í Reykjavík. Og eftir baráttu unglingsáranna fann
ég Krist sem persónulegan frelsara minn, 17 ára
gamall.
Það skeði á unglingamóti í Vatnaskógi, sem
Kristileg skólasamtök efna til hvert ár um bæna-
dagana. Ég mun aldrei gleyma kvöldi föstudags-
ins langa. Allan daginn hafði baráttan geysað í
sál minni. Prédikarinn var að lýsa ævi ungs manns
og hvert orð, sem hann sagði, nísti hjarta mitt.
Mér fannst liann vera að draga upp mynd af mínu
eigin lífi. Eftir stundina, hljóp ég út í lítið bæna-
hús þarna á staðnum. Alveg yfirbugaður féll ég
á kné. Ég var kominn að mestu úrslitastundu lífs
míns. Fyrir augum mér svifu atburðir og atvik
liðins líma, eins og myndræmu væri rennt fram-
hjá. Myrkur og angist syndarinnar skullu á mér
með ægivaldi.
Ég hrópaði niðurbrotinn: „Herra bjarga þú
mér!“
Það var þá, sem hin fyrirgefandi náð Guðs
streymdi inn í alla veru mína. Ég fann, hvernig
byrði syndarinnar og allt hið liðna féll af mér.
Undursamlegur friður og fullvissa gagntóku mig.
Þegar ég reis á fætur og gekk út í dimma vetrar-
nóttina, fannst mér raunverulega, eins og veröldin
hefði breytt um svip. Allt var bjartara en áður. —
Ég var nú frelsað Guðs barn!
Árin liðu. Ég starfaði í frístundum mínum, sem
liðsmaður Krists meðal drengja og unglinga í
K.F.U.M. Þar kynntist ég einnig konu minni,
Gunný, og skömrnu eftir giftingu okkar tókum við
þátt í Biblíunámskeiði í Osló haustið 1955. Á
Biblíuskólanum á Fjellhaug fengum við staðfest-
ingu á skýru kalli til brúboðsstarfs, sem við hvort í
sínu lagi höfðum fengið, skömmu eftir að við
gengum Kristi á hönd. Þó liðu enn nokkur ár, þar
til sú köllun yrði að raunveruleika. Ég hélt áfram
vinnu minni sem húsasmiður, en hafði þó í
hyggju að taka þátt í eins árs Biblíuskóla fyrir
starfsmenn í Noregi, sem skyldi hefjast haustið
1959.
En Guðs vegir eru órannsakanlegir.
I júní 1959 veiktist ég skyndilega hættulega af
berklum í hægra lunga og brjósthimnu. Lungað
lamaðist, og líf mitt hékk á bláþræði. Á þessuin
örlagaríku augnablikum mætti ég Guði á annan
og dýpri hátt en fyrr. Ég bað: „Guð ef þú bjarg-
ar lífi mínu nú, þá vil ég nota það til að útbreiða
fagnaðarerindið á þessu landi, eða hvar sem þú
villt.“
Guð bænheyrði!
Á tímabilinu sem fór í hönd, þegar ég lá oft
rúmfastur, las ég mikið í Ritningunni og Guð
leiddi mig dýpra inn í Orð sitt. Það var þá, sem
ég öðlaðist nýjan skilning á þessari ritningargrein:
„En þér munuð öðlast kraft, er Heilagur Andi
kemur yfir yður. .. .“ Mér var það ljóst, að ef ég
fengi ckki þennan kraft hinna fyrstu lærisveina,
yrði þjónusta mín fyrir Guð gagnlaus. Stundum,
þegar ég var einn með Drottni og ræddi við Hann
um þetta, fylltist herbergi mitt af slíkri dýrðar-
43