Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Síða 26

26
linga safnaðarins og beina Ijósgeislunum frá Gol-
gatha inn í sálir þeirra. Hann bíður ekki eptir því
að bann sje s'óttur, og er fúsari að fara með fagn-
aðarerindið inn í hreysi auiningjanna heldur en
dvelja við Ijettúðar skemmtanir „heldra fólksins."
Eigi hann eitthvað afgangs, vill hann fremur verja
því fyrir föt og mat handa fátækum, heldur en að
borga háan inngöngueyri fyrir sig eða sína við ein-
hverjar ieikhúsdyrnar eða danssalinn. Bezta
„skemmtun" hans er að sjá syndara finna frið við
krossinn, og kærustu gestir hans eru Guðs börn og
leitandi sálir, hvernig sem högum þeirra er háttað
að öðru leyti.
Sökum annríkis og vegalengdar á presturinn
opt erfitt með að koma eins opt til sjúklinganna og
skyldi; því er svo mikilsvert, ef hann væri þá í
samvinnu við þroskaða trúmenn safnaðarins, sem
gætu vitjað um sjúklingana og iiðsinnt þeim.
Mannmargir söfnuðir þyrftu að ráða til sín stöð-
ugar hjúkrunarkonur, og væri þá eðlilegast að prest-
urinn og aðrir trúaðir áhugamenn safnaðarins gengj-
ust fyrir því, og sæu um að útvega Irúaðar hjúkr-
unarkonur, sem gleymdu ekki sáiinni yfir likaman-
um. — Margt mætti segja fleira um þetta, en von-
andi verður bráðlega rætt ítarlega um það annars-
staðar. — — —
Flestum kunnugum kemur saman um, að sveit-
arstyrkunnn til fátækra göfgi engan, hvorki þá, sem
greiða hann nje hina, sem þiggja hannf og full þörf