Heimilisvinurinn - 01.03.1905, Qupperneq 35

35
i samskonar stofu. Þeir sögðu við mig, að jeg
skyldi ekki láta eins og brjóstbarn; þeir hlóu að
wjer fyrir það, „að jeg hjengi i pilsurn gömlu kon-
unnar", eins og þeir komust að orði; þeir stríddu mjer
á allar lundir, og endirinn vaið sá, að jeg vildi sýna
teim, nð jeg gæti tekið mjer neðan í því eins og
Þeir. í>eir helltu mig fullan, og þegar jeg kom til
sjálfs míns, lá jeg heima í rúminu mínu, og móð-
iT mín sat hjá mjer grátandi, og svo las hún fyrir
uiig i þessari bók : „Drykkjumenu munu ekki guðs-
'iki erfa“ (1. Kor. 6. 10.), og mörg orð í sömu
átt, sem liklega væri ykkur til litiliar gleði að heyra.“
„Jeg man lika,“ sagði hann ennfremur, „að
Jeg lofaði að fara þangað aldrei framar; en jeg braut
loforð mitt, einu sinni, — tvisvar sinnum — þang-
að til jeg hafði lært, eins og þessi bók segir: „að
Sanga i ráð hinna óguðlegu, og staðnæmast á vegi
hinna vondu, og sitja á samfundi hinna háðgjörnu"
(Sálm. l. 1. v.), og loks sundurkramdi jeg hjarta
Uióður minnar, — minna mátti það ekki kosta.
Það var einhver al ykkur þarna áðan, sem kallaði
^ig slæping eða slóða. Þið megið það, — en jeg
er miklu verri en það.“ Grátstafur kom í rödd
hans; hann hoiti að sjer, eða æðra vald knúði hann
til að halda áfram: „Jeg skal ekki mótmæla ykk-
Ur> þó þið kallið mig móðurmorðingja. Það stend-
Ur eitthvað i þessaii bók“ — hann hjelt mjer á
lopti — „um föður- og móður-morðingja, og ef jeg
®kki er...... En sleppum þvi.“ Hann greip fljótt
3*