Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 3

B L A Ð
M
m u n i n n
ENNTASKÓLANS A
A K U R E Y R I
UM GAMBRA OG ÚTGÁFUSTARFSEM I
I öndverðum aprílmánuði barst mér í
hendur nýtt tölublað af Gambra. Þetta mun
vera í fjórða sinn, sem Gambri er gefinn út
hér í skólanum, en eins og menn rnuna voru
það þeir Halldór Blöndal og félagar, sem
fyrstir settu lrér Gambra-kút á stokkana og
þótti sá mjöður, sem þeir skenktu alþýðu,
allgóður, þótt blendinn væri. Síðan hafa
aðrir orðið til að gefa út Gambra, og nýir
siðir koma með nýjum herrum, og nokkuð
öðrum hugblæ hefur þótt stafa frá síðum
blaðsins nú í tveim hinum síðari árgöngum,
heldur en meðan þeir Halldór og Ari stýrðu
pennanum.
Ekki mun é2f o:era neinn samanburð,
o o 7
enda líta menn hlutina misjöfnum augum,
og hver hefur sinn smekk.
Eg mun í þetta sinn ræða ögn tilverurök
blaðsins og drepa lítillega á nokkrar þeirra
ritsmíða, sem það flytur nú.
Það hefur oft orðið að umræðuefni, hvort
hyggilegt sé að gefa út tvö blöð í jafn fá-
mennum skóla og M. A., og hafa ýmis rök
verið tilfærð. Mitt sjónarmið er, að gott eitt
sé við því að segja, ef einhverjir vilja verja
tíma sínum og fjármununr til að gefa út
blað á eigin spýtur. Ég fullyrði, að Gambri
hefur a. m. k. í þetta sinn ekkert tekið frá
Muninn, heldur þvert á móti glætt áhuga á
útgáfustarfsemi í skólanum og valdið því, að
enn fleiri hafa orðið til þess að rita í Mun-
inn. Hann hefur einnig veitt talsverðu efni
viðtöku, sem við töldum ekki rétt að birta
í Muninn og höfðum því afþakkað. Þannig
hefur hann orðið til þess að gefa hlutaðeig-
endum tækifæri til að sjá verk sín koma fyr-
ir almenningssjónir. Hefur hann því gegnt
svipuðu hlutverki og Óðinn og verið sá
vettvangur, þar sem nýir menn geta hafið
feril sinn og stælt krafta sína, áður en þeir
takast á hendur stærri verkefni.
Og það er vissulega nokkur lærdómur í
því fólginn að sjá ritsmíðar sínar koma fyr-
ir almenningssjónir, og það krefst talsverðr-
ar sjálfsögunar, a. m. k. í byrjun, að senda
frá sér þau verk, sem menn hafa lagt rækt
við og tjáð hug sinn í, en það er einkenni
margra góðra skáldverka. Það getur valdið
nokkrum sársauka að sjá þau gagnrýnd
vægðarlaust. En einmitt sú gagnrýni er
flestu nauðsynlegri og kennir mönnum
flestu betur að vanda verk sín og veitir þeim
reynslu, sem síðar getur orðið halddrjúg.
Mér er því oftast þvert um geð að hafna
þeim ritverkum, sem Muninn berast og er
því sárfeginn, er skriffinnarnir eiga í annað
hús að venda.
Annað það, sem ég tel einnig réttlæta til-
veru Gambra, eða annars förunautar Mun-
ins, er það, að þaðan má hann eiga von á
nokkurri gagnrýni, en ef hún er reist á
sanngirni og einhverju viti, getur hún orðið
til gagns, og þaðan má vænta ábendinga,
sumra í framfaraátt. Auðvitað hlýtur margt
misjafnt að slæðast með, en óbilgjarnar
árásir geta verið skemmtilegar, jafnvel þótt
þær séu úr lausu lofti gripnar, aðeins ef þær
eru drengilegar. Um lúalegt nart og
MUNINN 75