Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 12

ráðarétt sinn, en mundu þó seint láta af yf-
irgangsstefnu sinni. Flestir töldu þó horf-
urnar batnandi.
Eitt af einkennunr bandarískrar æsku og
reyndar þjóðarinnar í heild er íþróttaáhug-
inn, sem okkur þætti nálgast brjálæði, svo
víðtækur og ákafur senr hann er. Hver skóli
hefur að nrinnsta kosti einn kappleik viku-
lega í körfuknattleik. Þangað sækja allir,
senr vettlingi geta valdið, og fylgjast með af
lífi og sál. Piltarnir leika, en valið er
kvennalið, venjulega sex stúlkur, er blaupa
léttklæddar unr gólfið, gera ýmis erfið stökk
og æfingar og lrvetja áhorfendur tilaðlralda
nreð liðinu, senr þær fylgja. Þær eru mjög
vel æfðar, enda er leikfinrikennsla mjög góð,
ef leikfimi er á annað borð valin senr náms-
grein.
Auk körfuknattleiks leika allir ping-pong
eða borðtennis, golf, hockey eða eitthvað
annað. Auðvitað leika svo allir baseball, senr
er þjóðaríjrrótt þar vestra.
Körfuknattleiksbetjur eru mjög dáðar.
Bandarískir unglingar eru vanir Jrægind-
um og kunna að meta Jrau. Fólk Jrarf ekki
að vera stórríkt til að lifa tiltölulega góðu
lífi, og allt er gert fyrir börnin, þó að ekki
sé dekrað við þau, a. m. k. ekki á þann
mælikvarða, senr við nrundunr leggja á Jrað
orð.
Ég veit ekki, bvort við þættunrst vera
frjáls í amerísku samfélagi. Mórallinn er
ákaflega lrár og strangur, hversu frjálslega
sem piltar og stúlkur unrgangast hvort ann-
að og ótal reglur unr, lrvað má og ekki má
og ekki alltaf gott að vita, hvað við á. Ég
veit ekki, hvernig okkur íslendingunr
nrundi ganga að samlagast slíkunr lráttum,
þó að Anreríkanar séu bæði vingjarnleg og
gestrisin Jrjóð.
Það mætti skrifa langan pistil, ef gefa
ætti reglulega fullkonrna lrugmynd unr líf
ungs fólks í Bandaríkjunum, en ég verð að
láta Jrað bíða betri tíma, því að nú er
skamnrt til vorprófs. J. E. B.
STÆRÐFRÆÐIN OG ÉG
Stærðfræði er orð, sem vekur ugg og ótta
í lrjörtum flestra nemenda í nrenntadeild. I
þriðja bekk eru menn kotrosknir, þegar
nrinnzt er á stærðfræði, og þykjast færir í
flestan sjó. í fjórða bekk breytist viðhorfið
algjörlega. Máladeildarmennirnir fyllast
annað lrvort hroka gagnvart stærðfræðinni
eða verða gagnteknir ofsalegri nrinnimáttar-
kennd, senr brýzt út í svívirðingum unr okk-
ur í stærðfræðideild. En við erum síður en
svo öfundsverðir. Franr að jólum gengur
allt vel í viðskiptum okkar við stærðfræð-
ina, og við lítunr niður á latínugránana.
Síðan fer að syrta í álinn. Skrifleg próf á
lrálfsmánaðar fresti draga kjarkinn úr hverj-
um meðalnranni.
Miðsvetrareinkunnin keyrir nrarga í kaf,
og Jreinr skýtur aldrei upp aftur, heldur
lrætta að lesa stærðfræði, og lifa í stöðugunr
ótta við að koma upp, og þá sjaldan Jrað
kemur fyrir, rísa hárin á lröfði kennarans af
vonzku og ótta yfir fáfræði Jreirra. Hinir
lesa stærðfræðina, þennan spegil siðmenn-
ingarinnar, en nú breytist dagskráin dálítið.
Þeir geyma að lesa hana, Jrangað til síðast og
lesa þá allar greinar, nreir að segja sögu, til
Jress að sleppa sem lengst undan erkióvin-
inum.
Þegar líður að upplestrarleyfi, segir kenn-
arinn daglega: „Hu, lru, þið fallið allir í
vor.“ Um svipað leyti erum við farnir að
ala hið innra nreð okkur óskiljanlega vel-
vild til latínunnar og jafnvel farnir að sjá
eftir því að hafa farið í stærðfræðideild, en
enginn vill „vertera“, Jrví að sá aunrasti
nreðal allra máladeildarmanna kemst ekki í
hálfkvisti við uppgjafa stærðfræðing eða
stinkara, eins og við erum kallaðir.
Unr vorið fáunr við margra daga upp-
lestrarleyfi og allir lesa af dálitlu kappi, og
skríða svo upp nreð slétta 3,0.
(Framhald á bls. 86.)
84 m u N I N N