Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 9

TUNGL í ROFI
Mér skrikaði ögn fótur, og ég greip í rið-
ið til að verja mig falli.
Eg orðaði það við vin minn, að það væri
auðséð á þessum fjandans kirkjutröppum,
að bæjarstjórnin ætti ekki oft leið þar um.
„Ertu með vanka?“ spurði vinurinn.
„Hvaða tegund eigum við að snúa okkur
að?“ sagði ég og virti fyrir mér dollaragrínið
sem bankastjórinn renndi inn á stæðið.
Það stóðu einhverjir við dyrnar og ég sá,
að tjöldin voru fyrir uppi í salnum.
„Lítum fyrst inn stundarkorn ytra,“ og
við gengum út Hafnarstrætið.
Það stóð rauður bílskrjóður handan göt-
unnar, og þeir voru að þrasa við stelpurnar
úr mjólkurbúðinni. Sá við stýrið sagði eitt-
ht'að, og ég sá þær fara inn.
„Þær eru af Eyrinni," sagði vinur minn,
og ég rnundi hvernig hann hafði horft á
aðra þeirra, þegar hann át smjörkökuna í
löngufrímínútunum.
„Jæja.“
Hann fyrtist og gekk alveg upp að mér.
„Hægan, ekki hef ég kokkálað þig, þú
mátt sjálfum þér um kenna.“
Hann opnaði dyrnar með öxlinni, og við
gengum inn.
Það var lykt af vondri sósu og ég fór ekki
úr frakkanum, því að ég vildi ekki láta bera
á þessu.
Við settumst við borðið hjá glugganum,
því að það voru sjómenn við Snorrabúð.
Við blönduðum sterkt, og ég sá þann
rauða koma að sjoppunni fyrir handan.
Þeir keyptu kók og fóru með flöskurnar.
Vinurinn tjáði sig fylgjandi skipulögðum
niðurskurði á mannfólki, en ég byrjaði á
sögu um hrafnaskyttirí. Hann sagði mér að
þegja, og við rifumst stundarkorn um bæk-
ur og hann kenndi mér tvær klámvísur
undir afdráttarhætti áður en við gengum.
Það var mikil birta í salnum, þegar við
komum inn.
Einhver var að lesa sögu á lyftingunni, og
mér fannst birtan vond.
Fólkið horfði ntikið á okkur, og við feng-
um okkur borð innar í salnum.
Maðurinn hélt áfram að lesa, og é°'
heyrði að það var um kjölturakka og eitt-
hvert tré.
„Hvað skyldi hann hafa oft drýgt hór
þessi,“ sagði vinurinn, og ég fann til, þegar
hann sparkaði í legginn á mér til áréttingar.
„Þetta eru blindir menn að leik,“ sagði
ég, því að mér leizt skelfing illa á fólkið og
nennti ekki að hlusta.
Hann sagði eitthvað, og ég nennti ekki
að jagast við hann, því að ofninn var við
borðið og ég liafði séð viskíflöskurnar á
barnum, Jregar við komum.
Ég fann, að það yrði farið að loka; sagan
var löngu hætt, og það höfðu tveir gaurar
sungið af lyftingunni og mér fannst það
þyrfti að kenna þeim framburð, því að þeir
höfðu sungið á útlenzku.
Ég hafði flutt mig á barinn, Jregar þeir
voru með aukalagið, og mér var orðið órótt
Jregar hún kom upp stigann.
Mér hafði þótt vont, að tegundin mín var
ekki til, og ég fékk mér nokkra tvöfalda í
staðinn.
Mér leið aftur vel, og það var verið að
leika Stráss, og Hámenningarráðið, kunn-
ingi rninn, hafði gefið mér gin, og ég ræddi
um hundahald og landa við bónda framan
úr Firði.
Ég vissi, að hún sat við borðið okkar og
henni þótti líka vænt um Stráss.
Éo; ætla bráðurn inn, os; við mundum
tala mikið saman og dansa, þegar það
kæmi gott lag.
Ég sá innanum dyrnar, að sú úr mjólkur-
M U N I N N 81