Muninn - 01.05.1960, Qupperneq 21

Spurði hann skipstjóra, hvort hann væri til-
leiðanlegur að leyfa sér skipsrúm, því að sig
hefði lengi langað til útlanda, og hann gæti
vísað þeim á beztu miðin.
Skipstjóri játaði því og kvað hann vera
sér kærkominn og bað hann korna til skips
daginn eftir.
Eftir jretta reru jaeir í land til þess að
bera fram erindið við prestinn. Urn kveldið
ráðstafaði pilturinn húskofanum og þeim
eigum, sem hann eigi hugðist taka með sér,
og morguninn eftir reri hann til skips með
kistu sína.
Skipsmenn tóku honum tveim höndum,
vísuðu honum til koju í hásetaklefanum og
sýndu honum skipið. Hann kunni brátt vel
við sig meðal þeirra. Skipstjóri kynnti hann
stýrimanni, öldnum karli, þéttum á velli
og góðlátlegum, og yfirbragð hans allt geisl-
aði af fjöri og kátínu. Hann sagði brandara,
sent pilturinn að vísu skildi liarla lítið í í
fyrstu, en eftir nokkra dvöl á skipinu fór
hann að geta talað við skipverja. Snemma
lærði hann t. d. nöfn á hinum hlutum skips
og seglaútlíúnaðar eins og reiða, rám,
fokku, brandsegli, stórsegli, toppsegli og
fleiru. I þessu, eins og öðru, sýndi hann
námsáhuga sinn og dugnað.
Eftir töluverða útivist var haldið heim til
Englands. Skipverjar hlógu, sungu og léku
við hvern sinn fingur, en pilturinn stóð
einsamall aftur í skut og horfði á fjöll ætt-
landsins sökkva í öldur úthafsins. Hjarta
hans fylltist trega, er hann minntist alls
þess góða, sem Jrað gaf honum, en þá sneri
hann hug sínurn fram til þess ókomna,
óþekkta, og hann reisti sig upp og hét sjálf-
um sér Jdví að láta aldrei bugast, livað sem
á vegi hans yrði.
Hann starfaði á vakt skipstjóra. Skip-
stjóri spurði hann títt um æsku hans, sagði
honum sögur af sjálfum sér og skútunni.
Hann var af sjómönnum kominn, líkt og
pilturinn, fór snemma að aðstoða föður
sinn og fara á sjó með honum. Þannig vann
hann sig upp, unz hann keypti sér skútuna
og hóf fiskveiðar á henni á íslandsmiðum.
Hann hafði nú stundað þær um nokkurt
skeið og ætíð farnazt vel, oft fengið slæm
veður, en sloppið óskaddaður.
A heimleiðinni skall á óveður, öldurnar
æddu, stormurinn geisaði. Einn dag, þá
vakt skipstjóra var á leið niður, tók hann
út af brotsjó. Pilturinn stakk sér til sunds
og náði í skipstjóra, þar sem hann var að
hverfa meðvitundarlaus í djúpið.
Eftir þetta hafði skipstjóri mikið dálæti á
honum. Setti hann ávallt hið næsta sér
og virti hann mikils. Er til Englands kom,
bauð hann piltinum að kosta hann til stýri-
mannsnáms og ganga ihonum að öllu leyti í
föður stað.
Þrjátíu árurn seinna varpar snotur
snekkja akkeri úti fyrir þorpi á ströndinni
við yzta haf. Báti er skotið út, og hár, mynd-
arlegur miðaldra maður stígur á land. Fólk-
ið starir undrandi á þennan mann, enginn
þekkir liann. Hann gengur rakleitt vestur
sævarkambinn að fiskilijalli, sem stendur
þar, sem fyrir mörgunr árum var kofi fiski-
mannshjóna. Maðurinn drukknaði, konan
dó úr tæringu tveim árum seinna, og sonur-
inn livarf með fiskiduggu fyrir um Jrað bil
30 árum. Til hans hefur enginn frétt síðan.
Hann stendur stundarkorn við hjallinn.
Síðan leggur hann leið sína í kirkjugarðinn.
Fáeinir forvitnir strákangar elta liann. Þeir
sjá hann staðnæmast við gröf í suðaustur-
horni garðsins. Þar hvílir kona, er missti
mann sinn í sjóinn og lézt úr tæringu stuttu
síðar.
Maðurinn gengur til báts síns. Hér bind-
ur hann ekkert. Hann ætlar aldrei framar
að stíga hér á land. Skipið léttir og siglir
burt. í lyftingu stendur skipstjórinn og
horfir til hafs.
Völsungr Rerisson.
MONI N N 93