Muninn - 01.05.1960, Qupperneq 5

stofuna ásamt uppdrætti. Það er ágætt að
birta slíkt, og í greininni eru athyglisverðar
athugasemdir. Mér flaug að vísu í hug að
birta uppdrátt af setustofunni með greinar-
korni mínu um hana í síðasta tölublaði
Munins, en féll frá því, þótti varla taka því.
En þarna hafið þið þá uppdráttinn og er
það ágætt.
Á næstu opnu er saga um fjallaferð, snot-
urlega skrifuð, en ekki sterk.
Raddir vornæturinnar er skemmtilega
kúnstugur samsetningur. Annars tel ég póli-
tískan áróður í söguformi hæpinn, ekki sízt
í skólablaði. En Heiðar sleppur sæmilega
frá þessu fyrirtæki sínu, enda hefur hann
lipran penna og er á uppleið. Heiðar er les-
endum Munins að góðu kunnur og hefur
birt þar nokkrar ritsmíðar, sem ég tel
standa þessari sízt að baki.
Guðmundur Arnfinnsson birtir þarna
ljóðaþýðingu, prýðisgóða, og er hún með
því bezta í blaðinu. Guðmundur var mjög
efnilegur fyrr á árum og birti þá mörg
snjöll kvæði, en síðustu þrjú árin mun
skáldfákur hans löngum hafa verið staður.
En nú hefur -hann loksins náð sér í keyris-
spotta, og virðist barsmíðin bera nokkurn
árangur.
Þá er komið að „Merkurn mönnum". Eg
tel unr alltof merka menn að ræða,til að slík
greinargerð sé samboðin þeim. Pistlarnir
yrðu taldir rétt svona miðlungsgóðir í
Carmínu. Pistillinn um Óla er sýnu beztur.
Þá komum við að honum Mikael mínum
blessuðum og sögunni hans. Hann hefur nú
haslað sér völl meðal snjöllustu skriffinna
skólans og mun áreiðanlega ekki láta
staðar numið. í þessari sögu hrjóta úr
penna hans setningar, sem verða að teljast
snjallar, hvaða mælikvarði, sem á þær er
lagður. En hann ætti að temja sér ögn meiri
vandvirkni og gefa góðum bókmenntum
meiri gaum, ef hann vill ná árangri.
Svo kemur Útgarðspistill. Það er óttaleg-
ur Morgunblaðsstíll á honum.
Greinin urn þéringar virðist lítið erindi
eiga til okkar.
Það er bjart yfir Ijóðinu eftir Fjalar, og
það er í því lýrik. Það er óður til fegurðar-
innar og lífsins, þess máttar, sem höfundur
persónugervir og kallar guð.
Ég óska höfundi sögunnar Þögnin talar
til hamingju með verk sitt og vona, að
hann komi til Munins næst.
ETm tvær næstu sögur hef ég lítið að segja,
önnur þeirra var mér áður kunn. Terpen-
tínan er sæmileg, og lætur höfundur henn-
ar vonandi meira frá sér fara. Hún er á við
það bezta í skólablaði þeirra Reykvíkinga.
Róni Þorsteins Geirssonar er prýðil-egur.
Þorsteinn léði okkur söguna til birtingar í
jólablaðinu, og var hún mér því áður kunn,
en hún hlaut því miður ekki náð fyrir aug-
um ábyrgðarmanns og heltist því úr lest-
inni ásamt fleiru. Bið ég Þorstein afsökunar
á þessu og vona, að hann eigi eftir að senda
Munin fleiri ritsmíðar.
Heiti sögunnar „Glufa í hversdagsleik-
ann“ er snjallt. Um innihaldið ræði ég ekki.
En svo k-emur rúsínan í pylsuendanum,
hann Jón minn frá Skötuvík. Það er gott til
þess að vita, að til skuli vera jafn stílsnjallir
menn í þriðja bekk og auk -þess svo vel að
sér í bókmenntum, að þeir geta vitnað í
Einar Ben. En annaðhvort hlýtur Jón að
hafa fengið slæmt liöfuðhögg eða vera
óvenjulegur húmoristi. Það er ekki of fast
að orði kveðið, að í greininni sé öllu snúið
við. En vonandi er greinin aðeins stílæfing;
að höfundur sé að stæla Jónas Þorbergsson
eða einhvern annan elliæran afturhaldssegg,
sem einu sinni var gáfaður. Sem slík er
greinin ágæt. Tel ég því algjöran óþarfa að
ræða hana frekar og læt hér staðar numið.
Að lokum óska ég aðstandendum Gambra
til hamingju. Þeir hafa að mínum dómi
haft erindi sem erfiði. En fyrir alla rnuni
haldið áfram og vinnið fleiri slík verk, sjálf-
urn ykkur til sóma og öðrum til ánægju.
Már.
M U N I N N 77