Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 4

óþverrakjaftæði gegnir allt öðru máli. Það
er einmitt hinn óbilgjarni uppreisnarandi
gegn öllu og öllum, sem varð lífgjafi
Gambra og aflvaki, a. m. k. að öðrum þræði.
Það er einkenni margra þróttmikilla og
framgjarnra ungmenna að feta ekki troðnar
slóðir lengur en það virðist réttmætt, held-
ur rísa upp og lúta engu valdi og bera bar-
áttumál sín fram til sigurs af eigin ramm-
leik.
Það þarf töluvert til að ráðast í eigin
blaðaútgáfu, einkurn ef þess er gætt, að í
lilut eiga félitlir menntaskólanemar. Það
væri alls ekki rétt að leggja sama mæli-
kvarða á blað þeirra og til dæmis Muninn,
sem er gamalt og gróið skólablað, sent gera
verður kröfur til, að flytji ekki annað en
það bezta, sem skrifað er í skólanunr .Það er
útbreidd skoðun, að Muninn eigi að vera
ruslakista, sem alls konar léttmeti sé hrúg-
að í, hrært saman og þrykkt. Ég tel betra að
gefa út lítið blað, sem stendur fyrir sínu, en
viðamikið sorptímarit. En bezt er, að hvort
tveggja fari saman, síðufjöldi og gott inni-
lrald. Ég bendi óánægðum lesendum Mun-
ins góðtuslega á, að sá árgangur, sem nú er
að ljúka, er hinn stærsti, sem út hefur kom-
ið ti! þessa. Unr efnið dæmi ég ekki, en vilji
einhver gera sanranburð, er lrægur vandi að
leita til fyrri árganga.
Þegar við flettunr hinunr ný-útkomna
Gambra, vekja hinar snjöllu nryndir sjálf-
sagt fyrst athygli flestra. Mikil alúð virðist
lrafa verið lögð við myndskreytingar blaðs-
ins, og er auðséð, að þar hafa liprir teiknar-
ar verið að verki. Fjölritun blaðsins er einn-
ig hreinleg. Setur þetta tvennt snyrtilegan
svip á blaðið. Öðrunr frágangi blaðsins er
nokkuð ábótavant, kommuvillur sjást,
nokkrar augljósar prentvillur eru í blaðinu
og orðalag og málfar víða mjög klúðurslegt.
Tvennt hið fyrra er að sjálfsögðu sök próf-
arkalesara, en ritnefnd hefði verið í lófa
lagið að útrýma nrállýtum og færa einstak-
ar setningar í stílinn, þótt vitaskuld sé hæp-
ið að breyta handritunr að nrun. Þó má eng-
inn útgefandi láta það eftir sér að birta
góða hugsun í tötrunr, varla heldur, þó að
það sé della, senr sagt er. Fjölritun blaðsins
er betri en áður Irefm' þekkzt hér. Því er þó
ekki að leyna, að fjölritað lesmál er ætíð
nrun óhrjálegra en prentað. En fjölritunin
gefur nrun frjálsari hendur unr myndskreyt-
ingu og er að því leyti æskilegri, en þó blas-
ir sífellt sú hætta við, að myndskreyting
gangi út í öfgar verði nokkurs konar
aukageta. Virðist mér örla á þeirri
tilhneigingu í blaði M. R. Þau hausa-
víxl eru nriður æskileg. Myndirnar fá þá
það hlutverk „að skýla þankans hrörnun“,
svo að ég noti tilvitnun þeirra í Gambra.
Og jafnvel þótt öðru máli gegni unr prent-
að nrál, er ég andvígur nryndunr, líka þar;
þær draga athygli lesandans frá lesmálinu.
Hinir, sem hafa mesta ánægju af myndum,
græða fæstir á því að lesa sæmileg blöð og
geta því sparað sér þá fyrirhöfn.
En við lítum aftur á blaðið og byrjum á
forsíðunni, þá verð ég að segja það, að nrér
finnst hún lítið smekkleg. Þar nrun eiga að
vera mynd af uglu. En eins og hún er þar,
nrinnir hún óhugnanlega á aðra fuglsmynd,
miður geðþekka. Einnig þykir mér, sem
þetta tákn skólans, uglunryndin, hafi á und-
anförnum árum skartað óþarflega víða. Það
er ekki gerður svo ómerkilegur aðgöngu-
miði að skólaskemmtun eða gefinn út blað-
snepill, að ekki sé skellt á hann uglu.
Uglumerkinu er líkt farið og þjóðfána, að
gæta verður hófs og smekkvísi unr notkun
þess, annars verður það hversdagslegt og
glatar virðingu sinni og verður eins og hver
önnur fánýt fígúra. Og ég fæ ekki betur séð
en í ár séu uglurnar frekar tvær en ein á
forsíðu Gambra.
Á fyrstu opnu blaðsins er svo ávarp rit-
stjóra, að sjálfsögðu ugluskreytt.
Þetta ávarp Kristins er myndarlegt og
skorinort, eins og vænta mátti.
Næst verður fyrir okkur grein um setu-
76 MUNINN