Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 6

„EG HEF NEFNILEGA ALDREI NOTAÐ SKOREIMAR”
Hérna einn laugardaginn eftir óskalög
örkuðum við tveir lærisveinar Þorbjarnar
Friðrikssonar til lians heinia að Tindastóli
á Suðurvistum M. A. til þess að tína nokkr-
ar fróðleiksflær af lians meistaralegu tign.
Við drápum á dyr hans og að innan barst
svefndrukkin rödd dulfræðingsins: „Sé
þetta hinn armi skálkur og galgenfógel Ein-
ar Pétursson, þá abi, annars — kom inn.“
Við tökum hæversklega í þetta, sem einu
sinni var handfang, og opnum dyrnar. Þar
gat að líta, sinn í hvoru fleti, þá Siglfirðing-
ana Pál Helgason og Þorbjörn Friðriksson
og móka báðir.
„Hver er þar?“ heyrist undan bókinni
Byltingin á Spáni, sem fakírinn hefur lagt
yfir ásjónu sína í svefninum.
Við segjum til okkar og. . . .
„Hvern fjandann viljið þið upp á dekk?“
„Okkur langar til að fá við þið viðtal,
Þorbjörn, í Munin.“
„Nei, það kemur ekki til nokkurra mála,
en tyllið ykkur samt, stýrin,“ segir meistar-
inn.
Við látum þetta andsvar ekkert á okkur
fá, því að við erum ýmsu vanir sem blaða-
menn, en hefjum óðar viðtalið.
„Hvenær ertu fæddur, Þorbjörn, og
hvar?“
„Það er ég ekkert að fleipra með í öðrurn
sóknum, en mér er nú sarnt því sem næst al-
veg óhætt að fullyrða, að það liafi verið í
ágúst árið 1941.“
„Varstu brekagjarn í bernsku?“
„Nei, ekki get ég nú sagt það,“ segir Þor-
björn og veltir vöngum.
„Heyrðu mig, Tobbi, hver var það nú
aftur, sem hengdi köttinn ömmu sinnar í
snúrustaurnum hérna um árið?" hvín und-
an voð Páls.
„Þegi þú, þrællinn, annars var það mak-
legt á kvikindið, því að það hafði firrt mig
svefni í þrjár nætur samfleytt með afmors-
hljóðum sínum.“
Við flýturn okkur að grípa fram í til þess
að firra frekari vantræðum, því að Þor-
björn er forn í skapi og heiftúðgur.
„En gekkstu ekki í barnaskóla á Siglu-
firði?“
„Jú, illu heilli. Ég komst þar í kynni við
kennslukonur og hef löngurn átt í útistöð-
um við þá stétt."
„Já, en nóg um það, Þorbjörn, en hvað
svo?“
„Þaðan fór ég í Gagnfræðaskóla Siglu-
fjarðar og lauk þaðan landsprófi árið 1957
— ja, við látum einkunnina liggja á milli
hluta, — og hef sinnt fræðistörfum í þessari
ágætu menntastofnun upp frá því.“
„Hvað um sumar-störfin?"
„Grúturinn, maður, grúturinn, hvað
annað en grúturinn?"
„Já, hæfir skel kjafti, eins og kerlingin
sagði,“ grípur Páll fram í, „enda vill hann
ekki nokkur kvenskepna í norðurlandskjör-
dæmi vestra, og þótt víðar væri leitað."
„Heyrðu mig, hvort er þetta viðtal við
ntig eða þig, þrællinn?“ segir lífsfílósófinn
og yglir sig framan í Pál.
Við reynum að draga athygli Þorbjarnar
frá Páli og spyrjum, hvort hann hafi aldrei
unnið við neitt annað.
„Jú, ekki get ég neitað því,“ segir Þor-
björn, „ég hef t. d. lagt stund á landbúnað-
arstörf — var í sveit á þeirn árurn, sem mað-
ur gekk í gommenskóm og koti, — en af
skiljanlegum ástæðum var ég ekki nema eitt
sumar á hverjum bæ.“
„Náttúrlega, — en er það satt, sem sagt
er, að þú sért göldróttur, Þorbjörn?“
„Það er lygimál,“ segir Þorbjörn snúðugt.
„Þú ert fakír þá, er það ekki?“
„Ja, það er nær lagi, — ég hef lítið eitt
setið á naglabretti."
78 m u N I N N