Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 22

MINNIMÁTTARKENND
Hann Mundi var hár og kraftalegur ung-
ur maður, dökkhærður með stór, dökk og
greindarleg augu, sem gátu sýnt hryggð, en
einnig hörku. Guðmundur Sveinsson hét
hann fullu nafni og var sonur hans Sveins
Jónssonar bóksala, sem hafði átt bókabúð-
ina, sem var á horninu milli Sunnugötu og
Norðurgötu. En Sveinn Jónsson hafði dáið
fyrir ári, og bjó Guðmundur nú með móð-
ur sinni, sem vann úti.
Gvendur Sveins, eins og liann var alltaf
kallaður af skólasystkinum sínum, var kyrr-
látur piltur, sem tók engan þátt í skemmt-
analífi unga fólksins. Hann sat oftast heima
og sökkti sér niður í námið.
Hann átti enga vini og fáa kunningja, en
samt litu ungu stúlkurnar hann hýru auga.
En Gvendur gaf sig ekkert að kvenfólkinu.
Gvendur hugsaði mikið um lífið.
Hann hugsaði mikið um hæfileika mann-
anna til þess að lifa. Hann hafði lesið nokk-
uð um heimspeki, og hann dró sínar álykt-
anir af atburðum hins daglega lífs.
Gvendur hafði þá trú á lífinu, að sá kæm-
ist bezt af, sem prettaði og lygi mest.
Þessi trú hans á lífinu varð til þess, að
liann forðaðist að blanda geði við aðra
menn.
Með tímanum þroskast menn og svo var
því varið með Gvend.
Þegar mál var til komið fyrir Gvend að
fara að hugsa um ævistarf, þá fóru augu
lians einnig að opnast fyrir kvenlegum
þokka, það fór líka að koma fyrir, að
Gvendur Sveins sneri sér við á götu og liti á
eftir einhverri laglegri stúlku, svona til þess
að virða hana aðeins betur fyrir sér.
Gvendur fór nú fyrst að gefa sig eitthvað
að skólafélögum sínum, liann fór að spjalla
við þá í frímínútunum og taka þátt í glensi
þeirra og gríni. Hann fór einnig að sækja
skemmtanir unga fólksins.
Áhugi stúlknanna fór vaxandi fyrir þess-
um stæðilega og stillilega unga manni með
hryggðarlegu augun, og þær fóru að reyna
að kynnast honum.
En það var nú svo með Gvend, að skoðun
hans á lífinu hafði ekki breytzt, en aftur á
móti höfðu viðhorf hans til lífsins breytzt
að mun. Áður hafði skoðun hans verið sú,
að bezt væri að hafa sem minnst mök við
aðra rnenn og forðast á þann hátt allar þess-
ar smjaðrandi, prettandi og Ijúgandi mann-
eskjur, sem honum höfðu áður virzt svo
hvimleiðar, og sem höfðu með framferði
sínu orsakað minnimáttarkennd hans. Við-
horf Guðmundar Sveinssonar til lífsins
hafði að því leyti breytzt, að nú hafði hann
endurheimt hugrekki og kjark og taldi sig
nú færan að leggja út í svika- og lygasam-
keppni h'fsins.
Naggur.
Þýzka í IV. m. a.
Jón Árni: ,, Jæja, Jóhann, veiztu þá, hvað
er trúlofaður?"
Jóhann: „Er það ekki verloren?"
Úr söguprófi í 3. bekk.
Árið 1253 brenndi Eyjólfur Þorsteinsson
Gissur Þorvaldsson inni, það er að segja,
Gissur drapst ekki.
Saga í 3. bekk:
Steindór: „Hvernig var svo stjórn Gott-
skálks?“
Mikael: „Hún var slæm fyrir smælingja."
St.: „Ja, það er nú ekki getið um, að hann
liafi gert neitt á hlut smælingja.“
M.: „Nei, ég meinti smælingja, sem áttu
eitthvað.“
94 M U N I N N