Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 10

búðinni var líka komin og þau voru farin
að dansa og hann tók löng spor og hélt illa
taktinum.
Ég stóð upp og gekk inn með það, sem
eftir var í glasinu.
Ég heyrði, að hljómsveitin var hætt að
leika, og ég fann að mér mundi þykja vont,
að einhver hafði dansað við hana síðast og
mundi fylgja henni heim.
Ég var argur við sjálfan mig, því að ég
hafði farið að öðru borði og farið að rífast
við mann, sem vildi gengislækkun og láta
borga prestum kaup.
Ég saumaði að honum eins og ég gat, og
þeir hlógu, líka þegar hann var farinn, og
mér þótti það leiðinlegt, því að ég vissi, að
■hann var góður strákur og það mundi ein-
■hver fylgja henni heim og ég mundi sjá
hana í bíó og hún mundi ekki vilja þekkja
mig.
Ég lenti í þrasi við einhvern atvinnurek-
anda, þegar ég var að ná í frakkann. Ég
sagði honum, að hann væri taglhnýtingur
og töturmenni, og honum væri ofgæðakost-
ur að ganga laus, því að liann væri purkun-
arlaus harðstjóri og fjárdráttarmaður, jafn-
vel tryttum kotungum.
Ég þéraði hann og fór áður en hann barði
mig, og ég talaði við sjálfan mig um bæjar-
stjórnina í kirkjutröppunum.
Það sat hrafn á turninum, og hann flaug
þegar hún sló ,og mér fannst það von, því
að það var náhljóð í klukkunni.
Ég heyrði háreysti neðan af stæðinu, og
ég vissi að vinur minn mundi lenda í ein-
hverju, af því að sú úr búðinni færi í þann
rauða.
Ég hætti að hugsa um það, því að það var
tunglskin og kalt og ég fann að núna mundi
hún vera komin heim.
Akureyri á mið-þorra 1960.
Jón Þórðarson frá Urðarkoti.
HVERS VEGNA?
Ég geng um göturnar. Það er nótt, nánar
um klukkan þrjú. Þetta er ósköp venjuleg
jrriðjudagsnótt, eins og svo margar aðrar, en
samt er hún ekki eins. Og hvers vegna? Það
veit enginn, hvorki þú né ég, við vitum að-
eins eitt, og það er það, að engar tvær nætur
eru eins, hvorki þriðjudagsnætur né aðrar,
slíkt hefur aldrei verið osr mun aldrei verða.
o
Ég sagðist liafa verið á gangi um göturn-
ar. Það er satt, ég var að hugsa, en um hvað
eiginlega og hvers vegna á þessum tíma sól-
arhringsins? Veit nokkur það? Ekki fylli-
lega. Sumir eru þannig gerðir, að þeir
hugsa helzt innan urn annað fólk, í veizlum
eða öðrurn álíka samkundum. Aðrir vilja
aftur á móti vera einir með hugsanir sínar.
Ég er einn þeirra, vel þá helzt einhverja
rigninganótt, fjarri öllum skarkala heims-
ins.
Það fer að rigna, en ég tek ekki eftir því.
Hvers vegna skyldi ég líka vera að brjóta
heilann um rigninguna, þegar hugur minn
er kominn inn á allt annað svið? Svið, þar
se mengin mannvonzka eða yfirborðshátt-
ur þekkist. En hvers vegna hugsa ég þann-
ig? Er þetta ekki úreltur hugsunarháttur á
atómöld? Ef til vill, ef til vill ekki, ég veit
það ekki. Megum við ekki reyna að skapa
okkur nýja, betri veröld, er það ekki heil-
brigður hugsunarháttur hvers manns að
hugsa eitthvað á þessa leið, en láta ekki
vélamenningu nútímans leiða sig beinustu
leið til glötunar?
En allt, sem við segjum eða gerum í þá
átt, ber harla lítinn árangur, því að það er
litið á þann, svo talar, sem heilagan
brjálæðing, sem tæplega er hafandi í húsum
inni.
En hvers vegna er þetta eiginlega svona?
Ég veit það ekki.
ZETHA.
82 M U N I N N