Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 14

um var reglulega illa við Björn, þó að hann
hjálpaði honum í bókfærslu. Og eftir að
hann fór að hata hann, þá gat hann ekki
lengur þegið hjálp hans. Björn varð undr-
andi fyrst í stað, en svo komst hann að hinu
sanna og það kvisaðist út. Honum var strítt.
Gremjan ólgaði í honum. Honum hrakaði í
bókfærslu. Raunar hafði hann aldrei getað
neitt í henni. Hann varð að ná sér niðri á
Birni á einhvern hátt, til að lítillækka hann
fyrir Öddu. Hann varð að minnsta kosti að
sýna, að hann væri maður með mönnum.
En hann gat ekkert gert. Honum gramdist
það líka. Urn vorið féll hann á bókfærslu.
Hann fékk ekki nema 1.0. Að kvöldi próf-
dags reikaði hann út. Hann ráfaði um göt-
urnar í blindri örvæntingu. Hann fann sára
vanlíðan læsa sig um allan líkamann. Hon-
um fannst hann vera óhamingjusamasti
maðurinn á jörðunni. Því gat hann ekki
verið eins sæll og glaður og þau þarna fyrir
framan hann virtust vera? Þau þarna fyrir
framan hann. Hann hrökk við. Þetta voru
Adda og Björn. Var það kaldhæðni örlag-
anna, að hann skyldi einmitt mæta þeim á
þessari stundu og það fyrir framan hús bók-
færslukennarans. En hann mætti þeim ekki.
Þau sneru baki við honum. Hann fann
blóðið stíga sér til höfuðs. Hann fann, að
hann varð að gera eitthvað. Nú eða aldrei.
Hann beygði sig niður og tók steinhnull-
ung upp af götunni. „Ætli Björn mundi
bera höfuðið eins hátt og hann gerir núna,
þegar ég er búinn að losa mig við þennan
stein?“ hugsaði hann. Hann var viti sínu
fjær. Hann miðaði vandlega og sendi stein-
völuna. Öll hans gremja og örvænting fengu
útrás í þessu kasti. Fagnandi sælutilfinning
fór um hann, þegar hann sá, að hann hafði
hæft markið. Fólkið á götunni hópaðist um
hann og Adda hrópaði upp yfir sig í skelf-
ingu. Björn leit á hann furðu lostinn, en
sagði svo með ásökun í röddinni: „Viddi,
ertu genginn af vitinu? Ertu að brjóta rúðu
hjá bókfærslukennaranum?“
Núna var hann einn af þeim, sem las ut-
anskóla, en hann átti að fá að koma aftur
eftir áramótin.
Jón Sæmundur Sigurjónsson.
VEGFERÐ
Ungnr drengur
elskar gróið
land
ilm úr grasi
og brim við fjöru
sand.
Grána hærur
hrynur sjávar
grand
hvílu býður
svartrar moldar
hand.
KARI.
STÆRÐFRÆÐIN OG ÉG
(Framhald af bls. 84.)
Um sumarið forðumst við alltaf að
minnast á stærðfræðina, þar sem tveir okk-
ar hittast. Heldur sláum við um okkur með
latínuglósum, þó af veikum mætti og litl-
um efnum sé.
Næsta vetur er sama barátta, og svona
gengur þetta vetur eftir vetur. cosx.dx
86 m u N I N N