Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 30

LOK
Gott fólk.
Með þessu blaði lýkur enn einum ár-
gangi Munins.
Ekki veit ég, hvort einhver fengur er að
honum í sjálfu sér, en hann er þó alltaf
hlekkur í keðju, sem illt væri, ef rofnaði.
Ef þráðurinn rofnar einu sinni, er erfiðara
að taka hann upp aftur. Og ég held, að
skólinn væri þrátt fyrir allt ógn mikið
snauðari, ef hann hefði ekki blaðið. Þótt
oft sé erfitt að koma auga á mikið nýtilegt,
þegar því er flett, þá er það trú mín, að
sumir þeir. sem ritað hafa í blaðið bæði
fyrr og nú og hafið þar sinn ritferil, muni,
er tímar líða, láta frá sér fara þær ritsmíðar,
senr nokkur slægur verði í. Ef til vill er
þar sáð þeim frækornum, er bera munu
ríkulegan ávöxt. Og hafa ekki margar höf-
uð-skepnur íslenzkrar skáldlistar einmitt
birt sínar fyrstu ritsmíðar í blöðum sem
þessu? Eigum við það víst, að sum þau
verk, er ritauð hafa verið af mestri snilld á
síðari tímum, hefðu nokkru sinni séð dags-
ins ljós hefðu þau spor verið látin óstigin?
En hvað um það, fáir eru smiðir í fyrsta
sinn, og þess er tæpast að vænta, að skóla-
blöð séu bókmenntalegir fjársjóðir. Þau
eru miklu fremur sá vettvangur, þar sem
byrjendur geta stælt krafta sína og reynt,
hvers þeir eru megnugir.
Og í vetur hafa, eins og ætíð áður, verið
margir nýliðar að verki. Þökk sé þeim fyrir
viðleitnina, hvað sem segja má um árangur-
inn.
Okkur í ritnefndinni hefur stundum
þótt róðurinn nokkuð þungur og veizt erf-
itt að fá nægilegt efni, sem bitastætt væri í.
Og mikið höfum við verið skammaðir. En
einmitt skammirnar hafa glatt mig meir en
flest annað. Þær bera vott um, að margir
láta sér ant um þetta óskabarn okkar og
vilja því að öðrum þræði vel. Oft hef ég rif-
izt stundarkorn við hlutaðeigendur mér til
skemmtunar. En þá, sem ég hef ekki virt
svars, bið ég afsökunar á því tómlæti mínu.
En ég hef líka fundið, að menn kunna að
meta það, sem vel er gert.
Eg hef stundum gert mér það til gamans,
að líta inn í kennslustofurnar, meðan menn
voru að lesa blaðið og athuga svipinn á
þeim. Fáir settu upp hundshaus, nema þeir
tækju eftir mér, og allir lásu af kappi. Og
ég varð miklu bjartsýnni, þegar ég tók að
vinna að næsta blaði og hafði aukna trú á,
að til nokkurs væri að vinna.
Og ég er staðfastari en nokkru sinni fyrr
í trú minni á gildi blaðsins fyrir skólann og
okkur öll.
Einnig grunar mig, að við munum meta
blaðið nokkurs, þegar fram í sækir sem
minjagrip frá skólaárunum. Þið komizt ef-
laust líka á þá skoðun, ef þið rekizt á gam-
alt Munins-blað eftir nokkra ártugi. En ég
vara ykkur við, þau verða fágæt. Ég veit
varla um nokkurn, sem á blaðið samfellt,
ekki einu sinni frá sinni skólatíð.
Að lokum vil ég svo færa sérstakar þakkir
öllum þeim, sem hafa léð okkur efni til
britingar. Einnig félögum mínum í rit-
nefndinni og auglýsingastjórum. Ég hefði
ekki getað kosið mér betri samstarfsmenn.
Sömuleiðis ábyrgðarmanni hans starf, þótt
nokkrar snurður hafi hlaupið á þráðinn.
Kaupendum þakka ég þeirra skerf og les-
endum öllum. Prentsmiðjastjóra og prent-
urum þakka ég einstaka velvild og hjálp-
fýsi og ágæta viðkynningu. Það sakar ekki
að geta þess, að Prentverk Odds Björnsson-
ar, en þar er blaðað prentað, veitir okkur
40% afslátt. Án þeiiTa hlunninda yrði út-
gáfan vægast sagt nokkuð erfið.
Auglýsendum þakka ég þeirra skerf og
vona að þeir hafi ekki haft skaðann einan.
Bið ég svo ykkur öll velfarnaðar. Már.
102 M U N I N N