Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 20

EFTIR ÞRJÁTÍU ÁR
(Saga með rómantískum blæ.)
Hann var borinn í fátæklegum fiski-
mannskofa við ströndina, í landi elds og ísa.
Faðir hans var fiskimaður, hann og kona
hans bjuggu í litlu húsi fyrir ofan sævar-
kambinn.
Þegar hann stækkaði, var hann látinn
rétta föður sínum hjálparhönd með ýmis-
legt varðandi sjávarútveginn, og móður
sinni var liann stoð og stytta innanbæjar.
í bernsku lærði hann bæði að stauta og
draga til stafs. Hann varð brátt góður í
lestri og vel skrifandi. Allar bækur, senr
lrann gat liöndum yfir komið, las hann með
áfergju og lét þær vart frá sér víkja, fyrr en
hann hafði tæmt leyndardóma þeirra í botn.
Sólgnastur varð hann í bækur um útlöndin,
og það varð draumur hans að sigla.
Faðir hans var ekki allskostar ánægður
með þennan lestur sonar síns. Að vísu sagði
hann, að gagnlegt væri að vera læs og skrif-
andi, en ofmikið af öllu mætti þó gera.
Hann yrði því aðeins nýtur maður, að hann
væri góður verkmaður, því að um skóla-
<í(jn2fu væri ekki að ræða.
Orð föður síns virti hann mikils, þau
voru honum lög. Hann hóf því snemma að
hjálpa föður sínum við sjávarútveginn, og
þannig smáhækkaði tignin, unz hann um
fermingu var farinn að róa nteð föður sín-
um, en þá dundi óhamingjan yfir.
Faðir hans drukknaði í lendingu ásamt
öðrum manni, en pilturinn komst af. Eftir
það vann liann fyrir móður sinni með óbil-
andi þreki og dugnaði og varð brátt annál-
aður um allt plássið. Sjómenn spáðu honum
frama, sögðu hann verða aflasælan og for-
mannshæfileika lrefði hann. Þetta allt lét
hann sem vind um eyru þjóta. Hans verk-
efni var nú fyrst og fremst að sjá fyrir móð-
ur sinni.
Tveim árum eftir dauða föður hans lézt
móðirin úr tæringu, sem var algengur sjúk-
dómur í þá daga. Með því var líkt og lífsrót
hans liefði rifnað upp. Hann varð sem
stefnulaust rekald á lífsins sæ.
Eftir þetta las hann meira. Hann bókstaf-
lega sökkti sér niður í þær fáu bækur, sem
hann komst yfir, þegar hann mátti vera að.
En þær stundir voru fáar, því að starfið
kallaði, og það mat hann flestu meira.
Morgun nokkurn, er sól rann upp yfir
fjallstoppana, skreið skúta inn fjörðinn.
Þorpsbúar horfðu undrandi á Jretta. Skip
var sjaldgæfur gestur þar um slóðir. Dreng-
urinn reri út til skipsins til að kanna það.
Hann gerði sig skiljanlegan við skipsverja
með bendingum og þeir pötuðu einnig og
sperrtu fingur út í loftið og böbluðu eitt-
hvað, sem hann skildi ekki stakt orð í. Það
mikið skildi hann þó, að þeir voru enskir
og voru á veiðum hér við Island. Skipstjór-
inn konr nú úr káetu sinni og á þiljur, var
það roskinn maður með meitlaða andlits-
drætti, sem báru þess vott, að lífið hafði
ekki ætíð leikið við hann. Hann var með
svart alskegg og mikið hár. Frá hægra gagn-
auga og niður kinnina var stórt ör. Skip-
stjóri heilsaði gestinum á blendingi úr
ensku og íslenzku, bauð honum í káetu og
tók hann þar tali.
Sagðist skipstjóri hafa verið á veiðum úti
fyrir ströndinni, er einn háseti sinn hefði
skyndilega látizt, og sé hann nú hér kominn
til þess að biðja um legrúrn fyrir hann.
Kvaðst pilturinn vilja veita honum aðstoð í
því efni, og spurði hann skipstjóra einnig,
hvort það væri ekki bagalegt fyrir hann að
lrafa misst einn hásetann í miðri veiðiferð.
Hann kvað það vera mjög slæmt, en ekki sé
um það að fást, því að trauðla muni íslend-
ingar ráða sig á erlent fiskiskip og sigla út.
Nú sló hugmynd niður í koll piltsins.
92 m u N I N N