Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 11

KYNNI MÍN AF BANDARÍSKRI ÆSKU
Eins og við vitum öll, hefur fólk urn all-
an lieim gert sér vissar hugmyndir um Am-
eríku og ameríska unglinga. Þessar hug-
myndir eru flestar um of inótaðar af blaða-
fregnum um slys vegna glæfraaksturs ungra
ökufanta, svall og drykkju á knæpum og
skipulagða glæpahringi í úthverfum New
York og annarra stórborga Bandaríkjanna.
Og við hér á íslandi, sem höfum ákaflega
ömurlegt sýnishorn, herinn, höfum flest
mótað okkar hugmyndir mjög ákveðið um
hegðun og líf hinna amerísku jafnaldra
okkar. En bandaríski unglingurinn er bara
alls ekki sú tyggigúmmíjórtrandi, leður-
jakkaklædda, gefandi-skít-í-allt fígúra, sem
við sjáum fyrir okkur, heldur allt annað og
rneira. Með öllu því gífurlega samkvæmis-
og félagslífi, sem þessir unglingar alast upp
við, leiðir af sjálfu sér, að þau eru bæði
mikið gefin fyrir að skemmta sér og kunna
vel að gera það á mjög óþvingaðan hátt.
Þau virðast samræma marga drætt í fari
sínu, og eru mjög frjálsleg og ófeimin, án
þess að verða ókurteis. Kirkja og kristin-
dómur eru mjög snar þáttur í lífi þeirra,
þar sem flestir ganga í kirkju að minnsta
kosti einu sinni í mánuði, og allir skólar
hafa bænastundir og trúariðkanir á dagskrá
sinni. Þau eru einnig mjög vel að sér um
stjórnmál og það, sem gerist í heiminum, og
geta eytt nægum tíma í að ræða þá hluti í
vina hópi og segja þá gjarna meiningu sína,
bæði um stjórnina, sem er umtöluð sem
„við“, og Ike sinn, sem þau eru ekki öll jafn
hrifin af. Þeir fimm menntaskólar, sem ég
dvaldi í, voru talsvert ólíkir bæði að stærð
og háttum, en áttu þó margt sameiginlegt.
Kennarar eru meðliöndlaðir sem dálítið
þreytandi nauðsyn; þeim er sýnd full virð-
ing, en hispurslaust andmælt, ef skoðana-
munur verður.
Það þótti þeim góð skrítla, að hér væru
til skólar, þar sem risið væri úr sætum, er
kennarar gengju inn í kennslustund, en ég
held, að þau mættu læra nokkrar slíkar
venjur sér að skaðlausu á sama hátt og við
gætum lært ýmislegt af þeim í staðinn.
Námið sjálft virðist vera mun léttara og
yfirgripsminna en hér, og held ég, að
evrópskir menntaskólar hafi töluvert fram
yfir bandaríska, einkum hvað snertir mála-
nám. Nemendur eru mjög frjálsir, geta val-
ið sér námsgrein eftir geðþótta, víða er
enska þó skyldunámsgrein. Ég læt þó ósagt,
að þetta fyrirkomulag hæfði okkur, efast
um betri árangur, en það ætti að hafa að
öðrum þræði þroskandi áhrif og ekkert á
rnóti því að hafa rétt til að ákveða, hvort
menn vilja læra stærðfræði eða taka sögu í
staðinn og latínu.
Kennslutækin eru mjög fullkomin og
skólar vel útbúnir. í einum skóla, þar sent
ég sat náttúrufræðitíma í þrjár vikur, var
nemendum fenginn sinn dauði froskurinn
hverjum og tæki til uppskurðar. Síðan
skáru þeir froskana upp og gerðu skýrslu
um öll líffæri og störf þeirra. í náttúru-
fræðistofunni höfðu þeir auk þess lifandi
kanínu, nokkrar mýs, snák og bananaflug-
ur. Á þessum kvikindum gerðu þau svo til-
raunir.
Ef til vill þætti einhverjum fengur í slíkri
kennslu, þótt stoppuðu krummarnir hans
Steindórs séu ósköp elskulegir.
Unglingar í Norðurríkjunum eru mjög
lausir við kynþáttahatur, flestir skólar eru
sameiginlegir hvítum, gulum og svörtum og
enginn munur gerður á þeim.
Ég var svo heppin að vera boðin í sam-
kværni negra, bæði frá Norður- og Suður-
ríkjunum. Virtust þeir flestir horfa björt-
um augum til framtíðarinnar, að undan-
skildum pilti frá Suðurríkjunum, sem sagði,
að hvítir menn hefðu löngu afsannað yfir-
m u N 1 N n 83