Muninn - 01.05.1960, Blaðsíða 13

HÝSTU ALDREI ÞINN HARM
Hann var einn þeirra, er lásu utan-
skóla. Ekki vegna þess, að hann vildi það
endilega. Örlögin höfðu skipað honum
þennan sess. Fyrir einu ári höfðu hann og
Björn látið innritast í þennan skóla. Björn
var að austan, en hann var að sunnan. Fram-
tíðin hafði verið björt, og hugurinn var
fullur af vonum og eftirvæntingu. En nú
ias hann utanskóla. Það var vegna þess, sem
kom fyrir í fyrra. Hann vildi ekki kannast
við fyrir félögum sínum, að hann sæi eftir
því, sem hann gerði. Enda átti hann að fá
að koma í skólann aftur eftir áramótin. Og
þá var engin ástæða til að segja félögunum,
að hann sæi eftir þessu, úr því að hann átti
að fá að koma aftur. Þetta var aðeins refs-
ing. Hann hafði verið kallaður inn á Bein-
ið. Skólameistari var þungur á brúnina.
„Við höfum haldið kennarafund um mál
þitt, og við sjáum okkur ekki fært að leyfa
þér að sækja tíma að hausti.“ Hann mundi
eftir kuldahrollinum, sem hafði hríslazt
niður eftir baki hans við þessi orð. En svo
hélt skólameistari áfram: „Hm, faðir þinn
talaði við mig um þetta mál. Þú kemur svo
aftur til okkar eftir áramótin. Þú lætur svo
atburði sem þennan ekki endurtaka sig. Þú
ert að verða fullorðinn maður og ættir að
skilja, að svona lagað hæfir ekki menntuð-
um mönnum." Jú, hann sagðist hafa skilið
það. Hann varð að lesa utanskóla fram að
áramótum, þá mátti hann koma aftur. Þá
var hann búinn að taka út refsingu fyrir
það, sem hann gerði í fyrravor. Þá yrði
sæmd skólans borgið. Það var fyrir öllu. Jú,
hann skildi það. Enn sá hann ekki eftir
því, sem hann gerði. Hann hafði ekki gert
það af mannvonzku. Gremjan hafði ólgað í
honum. Gremja, sem hann hafði þó alið
með sér í tvö ár. Það byrjaði allt saman,
þegar hann var í landsprófi. Hann hafði
verið sendur í héraðsskóla út á land til að
búa sig undir landspróf. Það var þar, sem
hann hafði séð Öddu í fyrsta sinn. Hún var
glæsilegasta stúlkan í skólanum. Hann fann
strax, að hún átti ltug hans allan. En það
voru aðrir piltar þarna í skólanum, sem
höfðu einnig séð kosti Öddu. Og hann varð
ekki sá útvaldi eða öllu heldur ekki einn af
þeim útvöldu. Adda var glaðlynd stúlka og
hún kærði sig aldrei um vera lengi með
sama piltinum. En aldrei var það hann. Þó
vissu allir, að hann kærði sig ekki um neina
nema hana. Og lionum var strítt. Honum
gramdist. En hann lét sem ekkert væri, því
að hann vissi nokkuð, sem aðrir vissu ekki.
Hann vissi í hvaða skóla hún ædaði að
loknu landsprófi. Hann geymdi þessa vitn-
eskju með sjálfum sér, sem dýran fjársjóð.
Hann ætlaði þangað líka. Og þegar hann
lét innrita sig að hausti, var hugurinn full-
ur vona og eftirvæntinga. Hann eignaðist
góðan félaga í bekknum, sem hann lenti í.
Hann hét Björn og var að austan. Þetta var
stór og glæsilegur piltur, og honum féll vel
við hann, en þó að þeir yrðu ntjög góðir
vinir, þá trúði hann Birni ekki fyrir leynd-
armáli sínu. Öllum líkaði vel við Björn.
Öddu líka. Hann hafði haldið, að þetta
mundi aðeins vara stuttan tíma eins og áð-
ur. Hann fyrirgaf Birni, því að honum lík-
aði vel við Björn. Adda mundi ekki endast
til að vera með honum lengi, því að hún
kærði sig aldrei um að vera lengi með þeint
sama. Þeir Björn yrðu góðir vinir áfram.
Björn hjálpaði honum líka alltaf nteð hók-
færsluna. Honum gekk aldrei vel í bók-
færslu. En tíminn leið og ekkert gerðist.
Honum tók að líða illa. Adda var breytt.
Hann heyrði sagt, að hún væri hrædd um
Björn. Ef hann vogaði sér að svíkja hana,
þá.... Nei, Björn var ágætur, eða var hann
það ekki? Hann fann, að hann var farinn
að efast um það. Efinn varð að vissu. Hon-
m u N I n n 85