Muninn - 01.11.1996, Blaðsíða 40

Texti: Sigrí&ur Hrefna Pálsdótti
ímyrLclaðix
pér istað
Stað mjög frábrugðinn úthafseyjunni íslandi. Stað þar sem sjór nær hvergi að landamærunum,
aðeins lönd umkringja hann. Það er mjög heitt þar, óbærilega heitt. Sólin yljar ekki bara og vekur
náttúruna til lífsins eins og hér, heldur brennir og drepur. Þú pírir augun vegna birtunnar sem stingur og
sérð tré, eitt og sér, gamalt, greinalaust og lauflaust upp í ákveðna hæð. Það má lesa úr frjálslega
kræklóttum vexti þess veðurfar seinustu áratuga, þurrkar, flóð, þurrkar, þurrkar sem skorpinn og
sprunginn jarðvegurinn ber jafnframt vitni um. Þú horfir út í buskann og leitar að skugga. Flugnasuð og
ýmis framandi skor- og skriðdýrahljóð, kvak, tíst, garg og ískur. Þú gengur upp á hæð þar sem blasa við
þér þurrar sléttur og hjarðir sebrahesta, gíraffa og fíla. Þyrping strákofa stendur við lítið drullugt vatn og
þú heyrir bumbuslátt og negrasöngva. Þú hugsar með þér að þetta sé yndisleg jörð, allt virðist vera í
jafnvægi, ró og spekt hvílir yfir öllu sem þú sérð. Ekkert getur raskað því kerfi sem þar ríkir í heiðinni
galdratrú nátengdri Móður náttúru.
Hættu nú að ímynda þér!
[40] MUNINN HAUST 1996