Muninn - 01.11.1996, Blaðsíða 45

Kristinn R. Ólafsson Elskufruarmjölk
"Cogito, ergo sum", sagSi René Descartes (djöfull slæ ég gáfulega um mig meS því aS byrja svona, ha!). En mér flaug
þessi setning í hug þegar ég lagSist undir feld (jæja, þaS var víst bara venjuleg reykvísk sæng, en liggjandi var ég aS
minnsta kosti), lagSi heilann í bleyti (þann skraufþurra skratta) og reyndi aS finna eitthvaS til aS setja hér saman eftir
beiSni ritstjóra Munins, einhverjar minningar (minningargrein) frá lönguliSnum skóladögum í Menntaskólanum á Akureyri.
Mér kom Descartes i hug vegna þess aS bein tengsl eru milli hugsunar, minnis og minninga og þess sem maSur er hverju
sinni. Og ég tek þaS fram aS ég hef svínsminni. FortíSin er mér nokkurskonar formlaust óskepi, einhver grámi og holtaþoka
þar sem mótar fyrir einstaka vörSu í muggunni. Og ef ég reyni aS ganga afturábak í tímanum verS ég strax aS afturgöngu
og paufast milli þessara vörSunefna stefnulaust, stekk eSa vofast frá einu augnabliki til annars, frá einni minningu til
annarrar, en get aldrei veriS viss um hvort þessi tiltekna þúst sem ég sé grilla í, geng aS, þreifa jafnvel á, sé/hafi veriS
til í raun og veru; kannski er hún bara ekkisins hugarburSur, árans hrognadella útgotin í hausnum á sjálfum mér núna.
Og maSur er þaS sem maSur er og var, eSa þaS sem maSur man, þykist muna af fortiSinni; jafnvel smíSar sér, því aS
oft er ný fortíS sköpuS eSa hún aS minnsta kosti snyrt eSa snurfusuS til þess aS fella hana betur aS því sem maSur er
eSa vill verSa hverju sinni.
Eftir aldardjórSung eru skóladagar í MA orSnir aS slíkri holtavörSuheiSi í huga mínum, óáþreifanlegir atburSir
sem ógerlegt er nú aS sannreyna hvernig voru í raun, skáldskapur sem hugurinn framkallar í hvert skipti sem þeirra er
minnst, skáldskapur um þennan Eyjapeyja sem var ég en er ekki lengur ég. Mér yrSi eflaust um og ó ef ég hitti hann á
förnum vegi, litist ekkerf á hann; eSa kannski þekkfi ég hann bara alls ekki aftur.
-Ætlar kallfjandinn ekki aS fara aS koma sér aS efninu? Fara aS segja eitthvaS af viti? Koma sér útúr þessari
dalalæSu sinni? VoSalegur þokuskúmur er þetta! ViS getum ekki veriS aS eySa kílómetrum af pappír og kílógrömmum
af prentsvertu í svona kjaftæSi.
-Ha? Jú. Skáldum í skörSin! In nomine Patris.Þetta er þýska -skriflegt próf, þýSing og ritgerS. Mér gengur
bara sæmilega vel meS þýSinguna og tekst siSan meS nokkrum sæmilega réttum setningum aS leiSa stílinn (ég valdi
efniS Frúling eSa eitthvaS í þá veru) inná almennar setningar (um das Wetter....) sem ég hef undirbúiS heima og komiS
meS i kollinum i prófiS. Þetta er í kennslustofu i suSausturhorninu í gamla skólahúsinu. Vökull kennari gengur um brakandi
gólf og telur mínúturnar meSan tíminn líSur þögull og þungstígur útum gluggana, yfir þök næstu húsa , yfir Pollinn og
prjámast upp brekkuna hinumegin fjarSar, uppá brún fjallbáknsins er ber myrktog háttviS bjartan austurhimin. Morguninn
er aS breytast í blíSan júnídag.
OSruhverju heyrist gengiS um frammá gangi, hlaupiS niSur stigann hröSum skrefum, síSan stokkiS meS
fagnaSarópi fram ganginn niSri. Þetta gamla hús kveinkar sér meS hálfgerSum giktarstunum undan þeim sem eru aS
fara- fara út - búnir í prófinu.
En tíminn heldur áfram aS staulast útum gluggann hér uppi og nennir varla orSiS yfir Pollinn lengur, hvaS þá
upp risastórt fjalliS. Das Wetter ist gut.Die Sonne.
Jæja andsk.! Þetta er orSiS nóg hjá mér . Eg slæ botninn í þetta. Nei. Best aS renna augum yfir þetta aftur. Er
þaS ekki örugglega das Wetter?
Loks þríf ég prófarkirnar hægri hendi en þreifa meS þeirri vinstri undir borSiS og gríp skólatöskuna. Hún er
þung þótt engar bækur séu í henni í dag. Eg stend á fætur, geng eftir brakandi gólfinu aS kennaraborSinu, legg úrlausnir
mínar á þaS og hraSa mér síSan út. Tíminn eltir mig útum dyrnar og er orSinn jafnskemmtilega hraSstígur og ég þegar
ég hrapa nánast niSur stigann, hleyp fram ganginn niSri og útí sumardaginn sem bíSur á tröppunum ásamt skólasystkinum,
útí framtíSina. SíSustu þrautinni á stúdentsprófum 1973 er lokiS.Og ég létti á skólastöskunni minni, dreg hvítvínsflösku
uppúr, nauSga tappanum niSrum hálsinn á henni og alla leiS niSrí maga þar sem sjá má magasýrur hennar glitra og
gutla. Og ég fæ mér langan sopa af hlandvolgri elskufrúarmjólk., eSa.glóSvolgum gleSimiSi frelsisins.
Þó varS þessi prísund í MA einn dýrlegasti tími í lífi manna, er þaS aS minnsta kosti í minningunni nú; tími þar
sem maSur lærSi aS standa á eigin fótum og fékk veganesti sem maSur er enn aS kroppa í, tími þar sem maSur eignaSist
margan vininn, margan langvininn. Og satt er hiS fornkveSna aS langvinir rjúfast síst.
[45] MUNINN HAUST 1996