Dýravinurinn - 01.01.1903, Blaðsíða 9

ríða með sér út eftir. Léttfeti var dansandi fjörugur, en nokkuð hræddur við ís-
gljána, sem eðlilegt var. Jörundi virtist hann miklu efldari og þróttugri en um
sumarið, enda hlaut það að vera eftir eldið. Presturinn var ferðbúinn þegar þeir
Jörundur komu; viðstaðan varð ekki önnur eu að drekka kafflð og þrjú vínstaup,
Klerkurinn tók á Léttfeta áður en þeir stigu á bak og sagði: „Þetta kalla ég
fallega alið, alveg hjólspikaður. Honum hlýtur að hafa farið stórmikið fram í
vetur“.
Jörundur brosti við; svo riðu þeir úr hlaðinu: klerkur reið hart eins og
hans var vandi til; Gráni var margaiinn, skapharður hraustleika-hestur á tíunda
vetri og eigandinn fór nærri um, hvað mætti bjóða honum. Fyrstu tvo sprettina
voru hestarnir hnífjafhir á stökkinu; en þá lengdi prestur sprettina að mun og
lát skamt iíða nrilli þeirra. Seinasti spretturinn heim undir „annexiuna" fór svo,
að Gráni tók á skeiði nróti Léttfeta á stökki. Bógvöðvarnir á Ljettfeta titruðu,
þegar JörundUr steig af baki á hlaðinu; mæðin var ákaflega tíð og nrikil.
I.éttfeti hafði ekki þor nje lyst til ab ét.r nreð svo mörgum lrestunr um
daginn; lrann var því alveg óvanur; enda sýndist mönnum hann æði mjósleginn og
svangur þegar hann var söðlaður um kvöldið. Reiðin var engu vægari heim; aftur
tók Léttfeti fyrstu tvo sprettina móti Grána, tapaði þeinr þriðja og fókk að lokum
engu vægri skifti en um nrorgunimr. Jörundur vildi óvægur heinr; ekki bíða eftir
kaffi; þakkaði presti fyrir góð boð og kvaddi hann vingjarnlega. Báðir voru nokk-
uð ölvaðir; svo héit Jörundur heimleiðis og lét gremjuna yfir ósigrinum, æsta af
ölvaninni, þyrma yfir hestinn; reið óvægið, enda lét nú klárinn vekurðina fúslega
fram og Jörundur heinrtaði freklega. Bógvöðvar Léttfeta skuifu enn þá meir en
um morguninn. Jörundur spretti af, hesturinn gekk niður að brunnvökinni og
svaig ákaflega vatnið. Sunnansvalinn næddi náttkaldur og bitur; þegar hestahirðir-
inn kom að húsinu, stóð Lóttfeti við dyrnar í hnipri og hríðskalf.
Morguninn eftir át Léttfeti nrjög lítið og vildi ekki fara út með hinum
liestunum. Hann liafði tréstirðnað.
Svona stirður var hann hálfan mánuð og lroraðist niður; eftir það fór
honum snrám saman batnandi. Það vantaði lrvorki töðu né matgjafir, en þrifin
voru lengi slæm og hesturinn ósællegur.
Um sumarmálin kom Jörundur honunr á bak nokkrum sinnum; fjörið var
minna, þyngra og þverara, fótnrýkt og fjaðurmagn liafði stórunr þverrað.
Jörundur seldi Léttfeta um vorið, þá var fullreynt að fimni og gæði hans
voru farin; en Jörundur keypti aftur í staðinn sjö vetra ganrlan gæðing, nresta
stólpagrip og fjöróðan, og gaf 300 krónUr fyrir hann; en fyrir Léttfeta fékk hann
170 krónur, svo naumast var hægt að segja, að Jörundur græddi á folanum.
'Vinnumaðurinn, sem keypti Lóttfeta, undi ekki við hann nema árið; hestinn vantaði
góðan fráleik og reyndist heldur fótstirður; heimantregur og ákomudaufur, en kepp-
inn og stífur í samreið. Þá var verðið ekki nerna 135 krónur,