Dýravinurinn - 01.01.1903, Blaðsíða 30

26
hafði setið fyrr; þar þrífur hann með skoltinum einhverja flyksu upp úr snjónum,
og kemur svo hlaupandi með hana til mín. í þessum svifum verð óg þess var,
að ég hafði mist annan vettling minn og skildi þá undir eins aðfarir hundsins. Upp
frá þessu gætti hann ávalt ótilkvaddur reiðsokka minna, svipu eða annara muna, er
ég iagði frá mér á ferðalagi, og mátti þar engiun óviðkomandi hafa hönd á.
Öðru sinni var ég að haustlagi staddur hjá nágranna mínum. Ég slepti
hesti mínum í túnvarpann og gekk í baðstofu með bónda. En er við höfðum setið
að tali um hríð, kemur mér í hug, að vissara só fyrir mig að liyggja að hestinum.
Só óg þá að hann er kominn út í túnföt og leitar í áttina heim. Fylgir Tryggur
lionum eftir og togar í taglið sem mest hann rná. öengur þetta um hríð, að liest-
urinn færist í hægðum síuum fjær bænum en seppi togar í á móti. Loksins leið-
ist honum þóflð, sleppir taglinu og gengur litla stund í kring um hestinn. Alt í
einu er sem honum hugkvæmist sú rétta aðferð, hann grípur með tönnunum utan
um beizlistaumana og sezt svo hreykinn niður, var nú klárinn tjóðraður þannig
þangað til ég kom að og leysti Trygg af verði. Mörgum sinnum síðar gætti hann
hests míns á þsnnan liátt, ef ég fékk honurn tauminn og benti honum að setjast
með hann.
Þá var það eitt sinn, að ég fór um vetur ríðandi að heimsækja bónda einn
eigi alllangt frá heimiii mínu. Tók bóndi við hesti mínum og lét hann í hús eitt
bak við bæinn, en Tryggur lagðist í bæjardyr hjá reiðfötum mínum.
Þegar óg hafði taflð um stund, vill smaladrengur þar á bænum taka
reiðsokka mína, sem slæðst höfðu út á gangveginn í dyrunum og leggja þá til
hliðar. Yerður seppi þá óvægur og bítur drenginn svo hann varð frá að hverfa.
Kemur piiturinn nú inn til okkar bónda og kveður hundinn vera meira en meðal
óvætt, því hann hafi riflð sig nær til óbóta. — Ég hafði aflokið erindum mínum og
hugsa að bezt muni nú að búast Lil heimferðar, svo að seppi rífi þar ekki fleiri
menn. Biður nú bóndi drenginn sama, að taka hest minn og leggja á hann reið-
tygi. Drengurinn heitir því og fer út; eftir nokkrar mínútur þykist ég vita að
pilturinn sé búinn að ná hestinum, og kveð því fólkið og fer út með bónda, en þá
sjáum við hvorki drenginn nó hestinn og Tryggur er liorflnn. Yið snúum nú til
hesthússins til að vita, hvort liesturinn sé þar, en þegar við komum þangað, stendur
pilturinn háifskæiandi uppi í stálliuum og heidur í beizlið á hesti mínum, en seppi
situr með gapandi gini á þröskuldi hússins og ver báðum útgöngu, en strax sem
ég kom til, fór hann úr dyrunum mjög glaður á svipinn og varði mér ekki að
taka hestinn.
Ekki var Tryggur það sem menn kalla vænn fjárhundur, enda fékk liann
lítinn eða engan vana í því efni; ég held og að hann hafi að náttúrufari verið of
grimmur til að fást við sauðfó. Ekki var til nokkurs að ota honum á nautgripi,
hann fór þá hvergi, en hesta og menn beit hann hlífðarlaust, ef honum fanst sér
misboðið.